In opdracht van die gebruiker
Regelmatig verschijnen er verhalen dat er sprake zou zijn van de morele erosie in zorg, welzijn en onderwijs. Volkomen terecht als je drama’s van de Rotterdamse woningbouwcoöperatie Vestia of de Amsterdamse scholengroep Amarantis leest.
Waar directie en toezichthouders gewoon hebben gefaald. En waar de huurder van de sociale woningbouw of de leeling uiteindelijk de prijs voor betaald. En dus niet die verantwoordelijk bestuurders: zij vertrekken met een forse rugzak die goed gevuld is met gemeenschapsgeld naar rustige oorden …
Ook heel begrijpelijk is dat iedereen daar een mening over heeft. Want dit is immers niet met droge ogen uitlegbaar. Terecht dus dat de Tweede Kamer de minister daar zeer verontwaardigd over aanspreekt. Hoe dit toch allemaal had kunnen gebeuren. En voor je het weet hebben we er weer een fors aantal regels en procedures bij. Terwijl we er daar al zo veel van hadden. Ook gaan er stemmen op om ‘het stelsel’ te herzien. Gedacht vanuit de naïeve filosofie dat je met een andere structuur het vraagstuk wel kunt oplossen. Laat ik iedereen uit die droom helpen.
Met zo’n vijftien jaren als toezichthouder voor verschillende organisaties die hoofdzakelijk worden gefinancierd met publieke middelen kan ik zeggen dat er maar één remedie is tegen deze erosie: zorg voor goed management én professionele toezichthouders! Want we weten toch allemaal dat een organisatie pas verandert als het gedag van de mensen verandert. Die daar werkzaam zijn. En dat begint toevallig wel bovenin: bij bestuur en management. De trap wordt immers van bovenaf schoongeveegd. Zorg dus dat er voldoende gekwalificeerde professionals zijn die deze rollen met veel passie en plezier doen!
Verantwoordelijke mensen die zich steeds blijven afvragen wat ook weer het bestaansrecht van hun organisatie was. Welke kerntaak moesten zij ook weer vervullen met dat gemeenschapsgeld? Waartoe was hun taakorganisatie ook alweer op aarde? En dat betekent niet dat de iets te ruim betaalde directie vooral bezig zou moeten zijn met andere dingen dan de belangen van die sociale huurder of het geven van goed onderwijs. Want een effectieve raad van toezicht mag je natuurlijk afrekenen op het feit dat zij nou net een waanzinnige neus moeten hebben om die juiste directeur te selecteren. Die past bij het karakter van de organisatie. Die dat gedachtegoed ook dagelijks uitademt.
En dat zijn niet mensen die een gekrulde neus krijgen van fusies, glimmende spiegelpaleizen of het beheer van onroerend goed. Weggezakt in megalomanie, belangenverstrengeling of zelfverrijking. Nee dat betekent de juiste balans vinden tussen je maatschappelijke taak en resultaatgerichtheid. Uiteraard op een slagvaardige wijze. Waarbij je de belangen van de uiteindelijke gebruiker steeds centraal staat. Want daar was je toch van …
Bedrijfseconoom Dirk-Jan de Bruijn is als kwartiermaker actief in het publieke domein
Het gaat goed tot aan de 3e alinea. Uitstekend verhaal, vooral het onderdeel een nieuwe structuur lost niets op. Gezien zijn opleiding had hij ook kunnen weten dat bij veranderingen vooral het management en bestuur naar huis gestuurd moeten worden. Binnen de leer van Planning & Controll een belangrijke randvoorwaarde.
Maar helaas dan gaat het mis. Het management en toezichthouders moeten een voorbeeld zijn. Waarschijnlijk heeft het iets te maken met zijn huidige functie.
Wil je het management en toezichthouder in het gareel houden, moet je belangentegenstellingen creëeren. En heel belangrijk, je zult moeten accepteren dat ook een organisatie failliet kan gaan. En bij mismanagement en of misleiding en bedrog, moet je toch denken aan rechtsvervolging.
De rest van zijn verhaal, mag moreel en vol ethiek zitten, maar het is wel belastinggeld.
Mocht het systeem als nog niet werken, dan moet je ermee stoppen want het is geld weggooien.