Stel ouders onder toezicht
Kinderen mogen er op rekenen dat grote mensen hen beschermen. Zeker hun eigen ouders. De meeste ouders doen dat ook. Maar niet alle ouders. Neem in gedachten die ouders die van de scheiding een vechtscheiding maken.
Een vechtscheiding brengt ernstige schade toe aan kinderen. Geen mooiere illustratie daarvan dan de SIRE reclame met getatoeëerde armen. Kinderen zijn voor de rest van hun leven letterlijk en figuurlijk getekend. Met de behandeling van het wetsvoorstel in de Eerste Kamer “Herziening van de maatregelen van Kinderbescherming” wordt de mogelijkheid gecreëerd om eerder in te grijpen in gezinnen waar het met de opvoeding mis dreigt te gaan. Een goede zaak.
Vroegsignalering en effectief ingrijpen, we roepen het al jaren. Straks kunnen daar handen en voeten aan worden gegeven. In vaktermen is er behoefte aan het inzetten van drangmaatregelen, het benutten van de transitie van de jeugdzorgmiddelen en het verruimen van de positie van het kind. Waarom zouden we kinderen verplicht willen laten omgaan met beide ouders als er in het huis van een van beide ouders geen rust, veiligheid, liefde en warmte is? Is dat echt beter voor de toekomst van het kind om in het nu ‘af te dwingen’ dat beide ouders het kind mogen zien, verzorgen en opvoeden?
Waarom moeten beide ouders überhaupt toestemming verlenen om een kind bijvoorbeeld naar een kiescoach te laten gaan? De ouders vechten hun onenigheid uit over de rug van kinderen. Het niet zetten van een handtekening geeft macht, verkeerde macht. Zodoende krijgen kinderen niet op tijd de juiste ondersteuning omdat een van beide ouders dat blokkeert, hulp en ondersteuning die kinderen zelf wel graag willen hebben.
Als ouders elkaar de tent uitvechten, maken ze meer kapot dan hun lief is, namelijk hun kinderen. Toch bestaat in 1 op de 3 gevallen waarin een ondertoezichtstelling wordt opgelegd een causaal verband met de (v)echtscheiding. Zo’n ondertoezichtstelling (OTS)krijgt een kind alleen maar als sprake is van een ernstige bedreiging in hun ontwikkeling.
Hebt u de setting nog in uw achterhoofd? Een vechtscheiding. Het gedrag van ouders is het probleem en niet het gedrag van kinderen. Dat deze kinderen vervolgens gedragsproblemen ontwikkelen, of zich in extreme gevallen van het leven willen beroven, was niet nodig geweest. Ik durf dat te stellen, ook al kan ik het niet bewijzen. Ik weet dat veel professionals dit ook vinden en dit niet met lede ogen blijvend willen aanzien.
Er gaan dan ook geluiden op in het veld om ouders onder toezicht te stellen. Een OTS voor ouders omdat zij hun kind ernstig in zijn ontwikkeling bedreigen. Het moment is daar. Als eerste profiteren kinderen hiervan. Dat zijn precies diegenen voor wie de wettelijke kinderbescherming ooit in het leven is geroepen. Het stoppen van vechtscheidingen is hardcore business. Zo hardcore dat ouders niet vrijblijvend van hun scheiding een ellendige bende mogen maken.
De OTS voor ouders heeft de bescherming van het kind tot doel omdat ouders verplicht ondersteund en geholpen worden. Of dat effect zal hebben? Ja, want de factor tijd is cruciaal. De tijd tussen de eerste signalen dat kinderen aan een vechtscheiding onderdoor gaan, moet het moment worden om in te grijpen. Dat is een staatsding, een publieke saeck.
Het op tijd interveniëren is van groter belang dan observeren, registreren, vrijwillige hulp aanbieden en doorverwijzen. We staan er bij en keken er naar, appelleert aan ons verantwoordelijkheidsgevoel. En dat is precies waar het hart geraakt moet worden.
De week van de Opvoeding komt er aan, een uitgelezen kans om te debatteren, te agenderen en bewustwording over de impact van vechtscheidingen te vergroten. In Breda en Oosterhout gebeurt dat. Stadsdebat: Uit elkaar, samen verder!
Misschien ben ik wel een medewerk(st)er van Erik Gerritsen die erg ontevreden is over de gang van zaken bij BJAA. Misschien lig ik wel wakker van kinderen die elke nacht huilen omdat ze hun vader zo missen, maar moeten kiezen voor hun moeder van hun moeder en daarmee van BJAA . En dat alleen maar omdat BJAA dan aan zo’n vechtscheiding verdient door middel van die OTS-en Zie ook de reactie van Arthur Ross hieronder. BJAA is er helemaal niet bij gediend dat die ouders weer door een deur kunnen of dat er een goede omgangsregeling komt. Want zo lang pa en ma vechten, verdient BJAA aan de OTS-en voor de kinderen, hoera!
Misschien ben ik wel een collega jeugdzorgbestuurder van Erik Gerritsen die zich er dood aan ergert dat ik me wél te pletter werk en wél verstand heb van kinderen, terwijl Gerritsen een Balkenendesalaris opstrijkt voor een baan die hij er even bij doet, zijn echte werkzaamheden betreffen werken aan zijn eigen carriére. Want naast zijn baantje bij BJAA promoveert Gerritsen in korte tijd (natuurlijk niet op kinderen maar op zijn eigen loopbaan), schrijft hij columns in Binnenlands Bestuur en op zijn eigen site, twittert hij continu en loopt voortdurend congressen en bijeenkomsten af die gunstig zijn voor zijn eigen carriére en netwerk.
Misschien ben ik wel een politicus die zijn hoed opvreet van irritatie over de brutaliteit van Erik Gerritsen. Omdat die zich naar buiten toe als de grote jeugdzorgdeskundige profileert maar ondertussen de wachtlijsten laat oplopen omdat hij in peperdure kantoren bivakkeert en dat dure salaris van belastinggeld eist. Maar dat kan ik hem niet weigeren want dan stapt Gerritsen naar de media om op te komen voor het belang van ‘kwetsbare kinderen’ en daar is mijn electoraat gevoelig voor. Dat weet Gerritsen heel goed en daarom permitteert hij zich brutaliteiten en daar erger ik me helemaal dood aan.
Het zou allemaal kunnen. Erik Gerritsen heeft veel macht maar ook veel vijanden die allemaal zo hun motieven te hebben waardoor ze graag zouden zien dat Gerritsen opstapt uit de jeugdzorg.