Ouderenzorg versus jeugdhulp: wie biedt?

Iedereen die oud wordt, heeft recht op fatsoenlijke zorg. Dan is het niet gek dat politieke partijen in aanloop naar de verkiezingen tegen elkaar opbieden als het gaat om investering in de ouderenzorg. Maar we zijn ook allemaal ooit eens jong geweest. Waarom hoor ik dan niemand in de landelijke politiek zich hard maken voor een investering in jeugdhulp?

De voorzitter van CNV Zorg & Welzijn, Suzanne Kruizinga, verwoordt het mooi: ‘Geld is maar een deel van het probleem, want we moeten leren omgaan met ouder worden en zorgen dat de sector aantrekkelijk is om in te werken.’ En: ‘De ouderenzorg lijkt een veilig onderwerp waar partijen tegen elkaar opbieden hoeveel geld zij aan ouderenzorg willen besteden.’

Iedereen is in positieve zin bezig is om te laten zien hoe we Nederland willen veranderen en verbeteren. Een mooi streven. Wat me de afgelopen dagen echter bezig houdt is of we als jeugdhulp organisaties niet te bescheiden zijn geworden? We hebben de afgelopen jaren met gemeenten en instellingen forse maar goede stappen gezet in de transformatie. Steeds gericht op samenwerking, samen zoeken naar oplossingen, ook al betekende dat soms forse reductie.

Nu de verantwoordelijkheid meer bij gemeenten ligt in plaats van landelijke overheid, lijkt het wel alsof het hele onderwerp van de landelijke politieke agenda verdwijnt. Gemeenten komen tekort, voeren bezuinigingen door en worden zelfs door de rechter op de vingers getikt, maar ook nu hoor ik geen debat waarin gemeenten vragen aan de landelijke overheid om hen wat meer te faciliteren.

Toch trekt Kinderombudsman Margrite Kalverboer al sinds eind vorig jaar aan de bel: kinderen krijgen nog niet altijd passende jeugdhulp, aanbieders werken tegen steeds lagere prijzen en het aantal crisisplaatsingen en ondertoezichtstellingen neemt nog steeds toe. Ook de Branches Gespecialiseerde Zorg voor Jeugd pleiten in een brief aan de Tweede Kamer voor noodzakelijke maatregelen om ervoor te zorgen dat kinderen sneller de hulp krijgen die ze nodig hebben.

De jeugdzorg wil niet klagen, dat past ons niet. Maar ik vraag me hardop af of we wel de juiste problematiek goed op tafel leggen of dat we juist die problemen marginaliseren? In een tijd waarin iedereen in de maatschappij zich zorgen maakt over de problemen van de jeugd van Nederland en de druk op het onderwijs, lukt het ons als jeugdhulporganisaties niet om duidelijk te maken welke bijdrage wij zouden kunnen leveren aan dat maatschappelijke debat.

Hugo Borst en Carin Gaemers vind ik mooie voorbeelden. Na hun manifest ‘Scherp op ouderenzorg’ openden ze recent het meldpunt Trots op Ouderenzorg, waar positieve verhalen over ouderenzorg worden verzameld en aangeboden aan politiek Den Haag, ter inspiratie en als leidraad voor de ouderenzorg in Nederland. Ik denk dat de jeugdzorg gebaat zou zijn bij zijn eigen Hugo Borst.

Eén op de tien Nederlanders krijgt te maken met jeugdhulp. Daar rust nog een taboe op. Laten we ons hard maken om dat taboe op te heffen, net als in de ouderenzorg. Suzanne Kruizinga pleit voor visie op en organisatie van de hele ouderenzorg. Ik pleit voor die visie op jeugdhulp. Het zou niet zo moeten zijn dat er drama’s voor nodig zijn om jeugdzorg op de nationale agenda te krijgen. Laten we starten met de erkenning dat jeugdhulp die fundamentele bijdrage levert aan het ondersteunen van gezinnen en jongeren voorbereidt op dat democratisch burgerschap. 

Hans du Prie
Meer columns van Hans du Prie leest u hier.