‘Ik heb mijn eigen weg gebaand’

‘Ik ben expert banenafspraak bij het ministerie van VWS. Ik bemiddel tussen mensen met een arbeidsbeperking die volwaardig kunnen werken en het ministerie. De wettelijke opdracht is om dit jaar 254 banen te realiseren. Binnen VWS maken we allemaal beleid over de zorg in Nederland. Hoe mooi is het niet om iemand in een rolstoel te laten meeschrijven aan dat beleid, waardoor ziekenhuizen nog beter rolstoeltoegankelijk worden?

Ik heb zelf een beperking – ik ben geboren met een oogaandoening, waardoor ik met mijn rechteroog niets zie en met mijn linkeroog één procent – en ik kan je vertellen dat onze samenleving fysiek en mentaal lang niet altijd klaar is voor mensen met een beperking. Ook bij VWS creëer je banen in onbegaanbaar terrein. Je moet voor dit werk een lange adem hebben. Een leidinggevende moet iemand met een arbeidsbeperking in zijn team opnemen, maar ziet dat helemaal niet zitten. Ik heb het budget niet, het kost te veel tijd. Ik moet dan als een soort chirurg al die barrières langzaam wegsnijden.’

‘Ik heb er mijn handelsmerk van gemaakt. Bij VWS werken 6.000 mensen. Mensen onthouden gaat gewoon niet, maar iedereen kent wél die jongen met die bijzondere ogen. Dat gebruik ik in mijn voordeel. Ik ben er open over en maak er net als Tjarda grappen over. Dat zorgt voor herkenbaarheid en gelijkwaardigheid. Mensen ontspannen als ik een grap maak over iets wat ze eigenlijk heel lastig vinden. Je moet altijd positief blijven. Door iets persoonlijks te zeggen, nodig ik ook mensen uit om zelf persoonlijk te zijn.’

‘Ik zit nu bij een ministerie, maar daar was ik nooit terechtgekomen als ik niet streetwise was geweest. Van mijn opleiding moet ik het niet hebben; ik heb niet op de universiteit gezeten en een hbo-diploma heb ik ook niet. Ik zat in Groningen op de basisschool en wilde als scholier op de middelbare school heel graag zelfstandiger zijn. Dat kon in Grave, met het openbaar vervoer drie uur rijden, waar ik begeleid kon wonen. Ik woonde daar vanaf mijn 16e semi op mijzelf. Meer streetwise word je echt niet. Dit is je geld voor deze week, doe maar de boodschappen. Maak er wat van. Daarna ben ik nooit meer thuis gaan wonen en heb ik mijn eigen weg gebaand. En ben heel veel vaak tegen een muur aangelopen. Want in Nederland is het goed geregeld, en soms idioot goed geregeld, waardoor je geen maatwerk kunt geven. Daardoor heb ik nooit op mijn potentie kunnen studeren. Ik ben vrijwilligerswerk gaan doen. Als jullie mij een kans geven, zal ik laten zien wat ik kan. Zo ben ik min of meer op straat door de rijksoverheid geworven.’

‘Ik sta dicht bij de mensen die op straat werken, en ik sta dichtbij de beleidsadviseurs in de hoge torens van Den Haag. Ik weet zeker dat ik de verbinding tussen die werelden kan maken. Ik vind dat de jonge ambtenaar van het jaar dat ook echt moet uitstralen. Je bent namens al die jonge ambtenaren bij gemeenten, waterschappen, provincies, noem maar op, dé jonge ambtenaar van het jaar.’