‘Ik hoop dat ik kan blijven kijken met verwondering’

Drie jonge ambtenaren vertellen in dit nummer over hun werk en hoe ze zich de komende vijf jaar willen ontwikkelen. Deze aflevering: Jitse Visser.

‘Kinderen die in armoede opgroeien, verouderde en nieuwe woningen, afkalvend vertrouwen in de gemeente en andere organisaties. De veranderingen voor de inwoners van Amsterdam Noord houden directieadviseur en filosoof Jitse Visser (29) meer bezig dan zijn eigen loopbaan. ‘Waar ik het moeilijk mee heb, is dat we niet meer zo goed lijken te weten hoe we met elkaar om moeten gaan.’ 

‘De zogeheten Aanpak Noord heeft grote impact op mede- Amsterdammers, maar ook op de mensen met wie we werken, de collega’s en partners in de stad. Als directieadviseur maar ook als mens en burger besef ik dat we een lange weg te gaan hebben met elkaar. Waarbij het naar mijn idee momenteel niet echt de goede kant op tendeert.’

‘Mijn hoop en dromen voor de stad zijn groot. Ze hebben minder te maken met hoe ik mijn eigen carrière voor me zie, maar meer met hoe onze samenleving zich ontwikkelt. Als ambtenaar word ik geacht niet aan politiek te doen, maar er is niet aan te ontkomen dat mijn werk altijd met politiek verweven is. Zowel de gekozen macht als de ambtelijke macht moet naar mijn idee in verbinding staan met inwoners, partners in de stad en de manier waarop we met collega’s samenwerken.’

‘Als gemeente Amsterdam lijken we één organisatie, maar we zijn feitelijk een heleboel organisaties waar veel dingen bij elkaar komen en veel belangen spelen, ook intern. Verschillende afdelingen, mensen die op andere manieren aangestuurd worden en er uiteenlopende ideeën op na houden. Ik hoop dat we in die grote machine erin slagen de sense of belonging en het eigenaarschap te vergroten, waardoor Amsterdammers voelen dat ze ertoe doen, deel uitmaken van hun stad, buurt, gemeenschap. Dat moeten we weer op gang krijgen. Eigenaarschap is dat je institutioneel of in het systeem iets te zeggen hebt en kunt uitmaken. Een vorm van democratisering, op een andere manier dan via de stembus. Het woord democratisering gebruik ik liever dan participatie.’ 

Hokjes afbreken

‘Als we meer willen optrekken met inwoners en de partijen in een buurt of wijk moeten we de hokjes die we nu kennen afbreken, afspraken maken, geld bij elkaar leggen, de verantwoordingswijze veranderen. Voor een grote ambtelijke organisatie als de onze is dat nog niet gemakkelijk. We zijn sterk gericht op beheersing en verantwoording in beleidsstukken en plannen. 

De gemeenteraad vraagt dat logischerwijs ook van ons. Maar de nadruk komt daardoor vaak te liggen op controle. Dat werkt door in onze werkwijze. Wat rapporteren we wanneer, hoe vaak en hoeveel? Een van de dingen waar ik me mee bezighoud is ruimte zoeken en maken in al die wetten en kaders waar we mee te maken hebben.’ 

‘Mijn hoop voor de komende jaren is dat ik als ambtenaar kan blijven kijken met verwondering. Hoe doen wij met elkaar wat we doen? Waarom doen we dat op die manier? Waar leidt dat toe? Die vragen drijven mij. Ik hoop dat bij al het handelen, ook dat van de gemeentelijke organisatie, de menselijkheid centraal staat.’