‘Dat grijze imago herken ik hier geenszins’

Drie jonge ambtenaren vertellen in dit nummer over hun werk en hoe ze zich de komende vijf jaar willen ontwikkelen. Deze aflevering: Tori van Dijk.

Tori van Dijk (30) zit als beleidsadviseur leefomgeving en openbare ruimte tot aan haar nek in het afval. Dat wil zeggen: haar carrière bij de gemeente IJsselstein draait grotendeels om wat anderen weggooien. 

‘Na mijn opleiding management van de leefomgeving ben ik in een traineeship gestapt. Twee van de drie opdrachten, een als programmasecretaris Omgevingswet en als planjurist zónder juridische achtergrond, lagen niet in mijn straatje. Een jaargenoot wees me op mijn huidige functie in IJsselstein. Het leek me mooi iets voor mijn eigen omgeving te kunnen doen.’ ‘Mijn teamleider wist direct wat ik op me zou kunnen nemen: regievoerder namens onze gemeente bij het Reinigingsbedrijf Midden Nederland. In die gemeenschappelijke regeling zitten we met vijf andere gemeenten. Die rol heb ik gepakt, samen met afvalbeleid en omgekeerd inzamelen – jargon voor bruikbare grondstoffen gescheiden inzamelen. Ik houd me ook bezig met zwerfafval en snippergroen.’ 

‘Afval is een onderwerp dat dicht bij inwoners staat. In de ideale wereld hebben we een bijna gesloten kringloop en geen afval op straat. Van onze 34.000 inwoners scheiden er misschien 30.000 keurig hun afval keurig en 4.000 houden zich daar niet zo goed aan. Bij ons is er best over gesteggeld: in hoeverre faciliteer je mensen die zich niet aan de regels houden? Uiteindelijk moeten die oude koelkast en bankstel wel van straat.’ 

‘Ons plasticverbruik stijgt, maar de markt voor circulair plastic kan niet concurreren met China. Daarnaast wordt textiel minder waard. Tegelijk gaat de CO2-heffing omhoog en is voor gemeenten de verbrandingsbelasting voor restafval sterk verhoogd. Inwoners beseffen niet dat de afvalstoffenheffing omhoog gaat, als zij hun afval niet in de goede kliko gooien. Met voor IJsselstein de moeilijkheid dat onze buurgemeente Nieuwegein aan nascheiding doet. Daar zijn veel vragen over: hoe kan het dat zij alles bij elkaar mogen gooien en wij niet? Best lastig om uit te leggen dat de keuze onder meer voortvloeit uit de aard van de gemeente. Wij hebben relatief veel grondgebonden woningen. Nieuwegein daarentegen heeft veel hoogbouw. Mensen met een kleine keuken en een balkonnetje willen geen vier prullenbakken.’ 

Ambitie

‘Onze ambitie voor 2025 was honderd kilo huishoudelijk restafval per persoon. Aan dat getal zijn we nog lang niet. In de anderhalf jaar dat ik hier werk gingen we twee kilo naar beneden, van 168 naar 166. Dat geeft een lekker gevoel! Ik kijk nu al uit naar het rapport van volgend jaar.’ 

‘Collega’s in hetzelfde vakgebied zeggen: of je vindt afval helemaal niks en bent binnen twee jaar weg, of je blijft de rest van je leven hangen. Omdat er zoveel bij het onderwerp bij komt kijken, zie ik dit mezelf over een jaar of vijf nog wel doen. Een stap zou ik nog wel willen maken, bijvoorbeeld richting projectmanagement. Het zou tof zijn als ik dat in IJsselstein kan blijven doen. Onze afdeling telt om en nabij veertig mensen, waarvan bijna de helft jonger dan veertig. Dat grijze imago van ambtenaren herken ik hier geenszins.’