Re-integratietraject college was voldoende

Een ambtenaar beweert dat haar werkgever tijdens haar ziekte de zorgplicht heeft geschonden. Heeft deze ambtenaar uit Capelle aan den IJssel recht op schadevergoeding?

Was het zo erg, daar in Capelle aan den IJssel, als Lisa Westgaarde* beweert? Sinds 2010 werkt zij, vanuit haar gemeente, bij een netwerkorganisatie. Als die wordt ondergebracht bij een stichting, wil Westgaarde terug naar de gemeente. Ruim een jaar later meldt zij zich ziek, en drie jaar later wordt zij, omdat zij gedeeltelijk ongeschiktheid is haar functie te vervullen – wegens ziekte – ontslagen. Vervolgens stelt Westgaarde het college aansprakelijk voor de (gezondheids)schade die zij heeft geleden nu de gemeente zijn zorgplicht heeft geschonden.

Het college wijst elke schadevergoeding af, net als de rechtbank Rotterdam, waartoe Westgaarde zich vervolgens wendt. Wel ziet de rechtbank dat de verhouding tussen partijen is geschaad, wat een negatieve invloed heeft gehad op Westgaardes re-integratie. Maar dat kan het college niet worden verweten.

Westgaarde zoekt het hoger op bij de Centrale Raad van Beroep. Zij voert aan dat zich in de loop der jaren gebeurtenissen hebben voorgedaan die ‘buitensporig’ te noemen zijn, waardoor zij PTSS heeft opgelopen. De Raad bevestigt dat een bestuursorgaan tegenover een ambtenaar een zorgplicht heeft: het bestuursorgaan moet de werkzaamheden van de ambtenaar zo inrichten, maatregelen treffen en aanwijzingen geven als redelijkerwijs nodig is om te voorkomen dat de ambtenaar in de uitoefening van zijn werkzaamheden schade lijdt.

Het bestuursorgaan moet ook werkomstandigheden voorkomen die psychisch ziekmakend zijn. Van een bestuursorgaan kan echter niet worden verlangd dat het de ambtenaar op voorhand beschermt tegen alle denkbare wrijvingen en (samenwerkings) problemen die zich op de werkvloer kunnen voordoen. Het is de ambtenaar die aannemelijk moet maken dat buitensporige factoren zich hebben voorgedaan. De ambtenaar heeft recht op vergoeding van (gezondheids) schade, zelfs als dat niet in een rechtspositieregeling staat. Dat recht is er niet indien het bestuursorgaan aantoont dat het zijn zorgplicht is nagekomen.

Westgaarde stelt dat haar toenmalige leidinggevende herhaaldelijk denigrerende en intimiderende opmerkingen heeft gemaakt en dat hiertegen niet is opgetreden. Ook beweert zij dat afspraken over een passende salariëring en functie niet zijn nagekomen, terwijl er in de jaren bij de netwerkorganisatie nooit functionerings- en beoordelingsgesprekken met haar werden gevoerd.

Verder stelt zij dat haar integriteit in twijfel is getrokken. Westgaarde beweert veel maar de Raad vindt daar in de gedingstukken niets van terug. Het is, vermoedt de Raad, háár weergave van de gebeurtenissen. Westgaarde heeft niet voldaan aan de bewijslast. Westgaarde stelt verder dat het college haar jarenlang heeft laten ‘zweven’ door haar geen passende functie of een vertrekregeling aan te bieden. Ook dat klopt niet: ze is op enig moment bovenformatief geplaatst – toen ze naar de gemeente terug wilde – maar kreeg wel vijf functies aangeboden.

Ze heeft niet gemotiveerd waarom deze functies niet passend zouden zijn. Op één punt heeft Westgaarde gelijk: er waren geen functionerings- en beoordelingsgesprekken met haar – maar die waren onder de toenmalige rechtspositieregeling niet verplicht.

Volgens de Raad heeft het college veel gedaan om Westgaarde te begeleiden bij het ziekteverzuim. Er is met haar veelvuldig contact geweest, waarbij rekening is gehouden met haar wensen. Er waren verzuimgesprekken bij haar thuis, een behandeltraject voorafgaande de re-integratie, een extern belastbaarheidsonderzoek, een arbeidsdeskundig onderzoek, een re-integratietraject. Het college heeft zich voldoende ingespannen om Westgaarde te laten re-integreren. De gevraagde schadevergoeding wordt afgewezen.

* De naam is gefingeerd.
ECLI:NL:CRVB:2022:1099