Coronablog Breda: ‘Wie kiest wordt gekozen’

Steden hebben elk zo hun eigen profiel. Op de lagere school leerde ik dat ze in Alkmaar kaas konden maken, in Leerdam glas, in Eindhoven gloeilampen en in Oude Pekela strokarton.

Als bestuurskundige ontdekte ik dat er gemeenten zijn die er consequent in slagen om elkaar politiek af te maken, maar dat de meeste gemeenten er juist in slagen om er met elkaar het beste van te maken. Zeker sinds de publicatie van ‘If mayors ruled the world’ van Benjamin R. Barber zijn we ons als lokale overheden nog meer bewust van onze cruciale rol bij het vinden van praktische oplossingen voor grote problemen.

Corona trekt diepe sporen door economie en samenleving. Meer dan ooit komt het erop aan dat gemeenten hun kwaliteiten kennen en uitventen. Wat maakt dat mensen in jouw gemeente willen wonen, werken, recreëren en investeren? Investeerders zoeken voor nieuwe bedrijvigheid vestigingsplaatsen met de meest gunstige combinatie van toeleveranciers, kennis, afzetmarkten, kapitaal, bereikbaarheid en woonmilieus. En een betrouwbaar openbaar bestuur dat afspraken nakomt en een voorspelbaar beleid voert. Het helpt niet echt voor het profiel als in de ene bestuursperiode tot de aanleg van een weg of een OV-verbinding wordt besloten en in een volgende bestuursperiode tot het schrappen van het plan. Gemeenten en regio’s doen er goed aan om hun profiel scherp te hebben als motor voor nieuwe economische en maatschappelijke initiatieven om voorbij corona te komen.

In Breda werken we vanuit onze drie kernkwaliteiten: grenzeloos, groen en gastvrij. Oftewel een internationaal knooppunt waar auto- en spoorwegen samenkomen, gelegen in een groene en historische omgeving, waar mensen elkaar ontmoeten en kennis uitwisselen. Samengevat in het stadsmotto ‘Breda brengt het samen’. Kiezen voor een profiel helpt om bijvoorbeeld na te denken over de toekomst van ons grootste industrieterrein: de binnenstad. Naast de bekende horeca, terrassen en retail heeft de binnenstad als kwaliteit dat het aan het HSL-spoor ligt. Vanaf de voordeur ben je in no time in Amsterdam, Brussel, Parijs of Londen. In combinatie met de trap-, hals en lijstgeveltjes en bos en heide om ons heen tekent zich al snel een routekaart af voorbij de coronacrisis.

Wanneer ik terugblik op de achterliggende maanden moet ik sorry zeggen tegen de collega’s in Emmen dat ik niet ben ingegaan op hun stadsmotto ‘Emmen. Maak het mee!’. Met de oproep ‘Gewoon in Apeldoorn’ voel ik weinig bijzonders. Maar na maanden hard werken en elkaar veel te weinig zien snak ik naar een bezoek aan de Achterhoek vanwege de belofte: ‘Je doet het in Doetinchem’.