Coronablog Breda: 'Houston, we have a problem'

Deze week heb ik voor het eerst van mijn leven met 22 mensen tegelijkertijd geskyped. Het deed me denken aan de maanmissies uit mijn jeugd. Een groep mensen van mission control elk achter hun eigen scherm. Je krijgt er een mens mee op de maan, maar gezellig is anders.

Mijn dagen zijn een toonbeeld van efficiëntie. Geen medewerkers, managers, burgers of bestuurders meer die plotseling voor de deur staan. Alles dient zich aan met belverzoek, notification, email, WhatsApp of sms (het laatste alleen mijn moeder nog). Ik heb nog nooit zoveel regie gehad wanneer ik reageer, of ik dan het toetsenbord gebruik, de camera, of alleen de microfoon.

Vroeger (inmiddels al weer 2 weken geleden) liep ik dagelijks 10.000 stappen door de organisatie om als leider gezien te worden en betrokkenheid uit te stralen. Toch had dit als resultaat dat ik als feedback de vraag kreeg ‘of ik wel voldoende zichtbaar’ was. Nu heb ik elke dag in no time een blog op het intranet, strooi ik mails uit, verzet ik bijna geen stap meer, en regent het waardering voor mijn zichtbaarheid. Wat heb ik al die jaren fout gedaan? En hoe raak ik nu mijn calorieën kwijt?
 

Als je een beetje digitaal vaardig bent en goede mensen om je heen hebt, laat een organisatie in tijden van corona zich best wel digitaal leiden.  Wat ik mis zijn de gezelligheid, de grappen, de zijpaden, de associaties waaruit mooie ideeën ontstaan. Maar het geeft aan de andere kant een veilig gevoel wanneer in crisis iedereen geconcentreerd achter zijn scherm zit. Ook al bereikte de Apollo 13 niet de maan, de bemanning kwam wel veilig terug.