‘Ik ben op school altijd onderschat’

‘Ik denk dat mensen zich herkennen in de verhalen die ik vertel. Het is ook niet voor niets mijn missie om een stem te geven aan de ongehoorde verhalen en ongeziene talenten van inwoners en collega’s in Utrecht. Dat is natuurlijk ook mijn professionele kerntaak als communicatieadviseur. Maar het is meer. Ik vind het ook mijn verantwoordelijkheid als mens om die ongehoorde stem verder te brengen.’

‘Ik breng maatschappelijke onderwerpen zo over het voetlicht dat mensen er op een andere manier naar gaan kijken. Ik geef een voorbeeld: een mbo’er was achttien keer afgewezen voor een stageplek. Dat is heel pijnlijk. Ik doe vervolgens een oproep: kijk nou eens verder dan de naam op het sollicitatieformulier. Kijk naar de persoon die tegenover je zit. Ik zeg ook altijd: het is eerst de wil en dan de skill. Vaardigheden kun je aanleren, maar motivatie en doorzettingsvermogen niet. Dat zit gewoon in je. Deze jongen was gemotiveerd om tóch door te gaan. Hij is gelukkig afgestudeerd en helpt nu andere jongeren in de wijk. Hoe mooi is dat?!’

‘Zo worden ze gezien, ja. Het is heel moeilijk voor een mbo’er om aan een stageplek te komen. Mbo’ers worden continu onderschat. En dan moet je bedenken dat ons land aan de praat wordt gehouden door mbo’ers. Maar ze worden wel onderbetaald in verhouding tot hbo’ers. Ze worden ook lang niet altijd gezien als volwaardige medewerkers. Bij de gemeente Utrecht is dat anders. Wij zetten juist in op het aannemen van mbo-studenten. Vorig jaar hebben 157 mbo’ers een stageplek bij de gemeente gekregen. Vanuit het programmateam Diversiteit en Inclusie zetten we daar ook echt op in. Mbo-studenten hebben recht op dezelfde kansen als hbo’ers en mensen die van de universiteit komen. Je geeft ze een kans, maar eigenlijk zou dat niet nodig moeten zijn.’

‘Net als ik! Van de mavo ging ik naar het mbo en daarna naar het hbo. Dat persoonlijke verhaal heb ik in Tilburg op de verkiezingsdag van FUTUR ook verteld. Ik ben op school altijd onderschat. Dertien woorden hadden mijn toekomst bijna bepaald. Ik zat in groep 8 tegenover meester Jan, die letterlijk zei: “Leren is niet voor jou weggelegd, ga maar iets met je handen doen.” Ik voelde geen verdriet, maar wel het vuur in mij opkomen. Nog steeds is dat mijn drijfveer. Ik kan wat ik wil, en dat wil ik laten zien. Ik weet niet waar meester Jan nu zit en wat-ie doet, maar ik weet wel dat mijn basisschooljuf uit groep 6 bij de verkiezing was. Ze moest een traantje wegpinken. En ik begreep dat meer mensen in de zaal dat deden. Mijn verhaal is voor veel mensen heel herkenbaar.’