Dappere mensen die politici

Het is al weer enige weken geleden dat ik met ingehouden verbazing naar de ‘college tour’ keek met Sigrid Kaag als gast. Het eerste dat mij opvalt is dat het weer moeilijk blijkt uit het frame van ‘ een vrouw in de politiek’ te komen. Die onderstroom bleef de gastheer parten spelen. Het andere aspect in die uitzending was de focus op de fragmenten met haar familie, met als thema het ‘bashen/bedreigen’ van politici.

Dat bedreigen tot effect heeft dat het diep in grijpt in levens mag duidelijk zijn. Maar die kwestie is nog niet zo urgent dat het leidt tot ander politiek gedrag. Ondanks dat het vrij ‘schieten’ op bestuurders en politici zo ongeveer tot maatschappelijke norm is verheven. Het in die uitzending steeds opnieuw toespelingen maken op de vraag of het niet een moment is toe te geven aan dergelijk geweld en te vertrekken is voor mij bijna net zo impertinent. Zou die vraag ook aan Wilders zijn gesteld? Wanneer het niet zo ernstig zou zijn, is het bijna ironisch te noemen dat Wilders en Kaag de twee meest bedreigde politici zijn. De vraag wat een politica drijft die vanuit een internationale positie/leven naar Nederland komt , kwam nauwelijks op tafel. Gemiste kans, want de samenleving vraagt steeds meer naar de drijfveren van politici.

Gebrek aan profiel van politiek partijen speelt daarbij een rol. Het verwijzen naar de beginselen van een politiek partij en dienstbaar zijn aan je partij, aan de verkiezingen en zorgen dat je weer gekozen wordt, volstaat niet. Met als effect dat onzekerheid ontstaat in onze samenleving. Dat holt ons democratisch systeem uit. Meer aandacht voor recht is één van de wegen om onzekerheid om te buigen naar zekerheid. Dat vraagt dappere bestuurders die de waan van de dag durven weerstaan. Het leren kennen van drijfveren van de spelers en het waarderen van die mensen die blijven staan in de wereld van bedreigingen, lijkt me meer wenselijk en effectiever dan maar doorvragen wat het moment is om te stoppen

Gek genoeg lijkt de situatie nog niet zo urgent dat breed maatschappelijk handelen ontstaat. Terwijl het iedere gekozen politicus of benoemde bestuurder kan treffen. Op lokaal niveau nemen ook de bedreigingen richting bestuurders en raadsleden toe. Bij gemeenten is steeds meer aandacht nodig voor raadsleden en collegeleden die te maken krijgen met vormen van bedreiging. Dat vraagt passende maatregelen soms tot persoonsbeveiliging aan toe.

Secretarissen en griffiers moeten daar niet alleen bewust van zijn, maar ook actie durven te ondernemen. Dat is nog niet zo eenvoudig. Want wanneer is een bedreiging ernstig genoeg om tot handelen over te gaan? En wie bepaalt de status van ‘ernst’. En welke maatregelen dienen te worden genomen? Tenslotte staat geen van de spelers echt te trappelen te handelen, omdat de vraag ‘wie betaalt’ te vaak bepalend is. En toch komen we er niet mee weg, de schouders op te halen over het onder druk zetten van politieke bestuurders. We mogen ons best gelukkig prijzen dat we per saldo goede en dappere bestuurders en politici hebben. Zij zijn op hun beurt echter steeds meer gevangen in het systeem van politieke partijen, verkiezingen en gekozen worden. Antwoorden op die kwestie laat ik bij wijze mensen.

Het wegstoppen, uit angst dat het anders nog meer reacties oproept, werkt in ieder geval niet of nauwelijks. Misschien moeten we het omgekeerde doen: op lokaal niveau maar eens beginnen met zichtbaar maken wat raadsleden en collegeleden te verwerken krijgen. En een gemeentelijk register aan te leggen van het bashen en onder welke aliassen dat gebeurt.