100 jaar Libellevreugde

Neem de rampzalige uitwerking van de veranderde wetgeving voor gastouderschap voor de mensen die niet frauderen, toch het gros van de mensen die gebruik maakten van deze regeling en nu met de gebakken peren zitten? Hoe kan het dat dit (demissionaire) kabinet de kosten van de kinderopvangregeling tot groot, onhoudbaar financieel probleem heeft benoemd? Juist ja, omdat er meer gebruik van wordt gemaakt.

We wilden toch juist dat het makkelijker zou worden om werk en zorg te combineren? En wat te denken van de vrouw die door dit kabinet maar eens wat meer moest gaan werken want dat deeltijdgedoe was slecht voor de economische toekomst van ons land. Nog erger dan als vrouw tot economische productiefactor te worden weggezet was wel de oproep om te fungeren als kinderproductiemachine. We krimpen als volk, dus zei minister Rouvoet dat vrouwen in plaats van 1,8 kind 2,2 kind moesten gaan baren anders kunnen we de vergrijzing niet bolwerken.

En zo zijn er meer paradoxale zaken te benoemen, die niet te rijmen vallen met het feit dat we in 2010 leven. Mirjam Sterk was een van de eerste Tweede Kamerleden die zwangerschapsverlof heeft aan kunnen en mogen vragen. Daarvoor was het niet geregeld. Pas in 2007 is voor het eerst in de geschiedenis van de Rotterdamse gemeenteraad door twee vrouwen, waaronder ikzelf, zwangerschapsverlof aangevraagd. Daarvoor kon dat niet. Waarom zetten we niet de stap dat verantwoordelijkheid willen dragen in de politiek of het nu is als minister, wethouder of raadslid, per definitie gecombineerd moet kunnen worden met het zijn van vader of moeder? Het is toch van de zotte dat deeltijd werken niet in het repertoire voorkomt?

Uiteraard zal het zoeken, passen en meten zijn om een goede modus te vinden die recht doet aan de verantwoordelijkheid die je als bestuurder draagt en het feit dat je niet altijd beschikbaar bent. In ieder geval is het een speurtocht die gestart moet worden met de uitdrukkelijke collectieve wil om dit pad op te gaan. In de uitvoering zal het ongetwijfeld lastig zijn, niet in de laatste plaats voor degenen die het ministerschap willen combineren met gezonde aandacht voor het thuisfront want het tekort schieten op beide fronten ligt op de loer. Echter altijd beschikbaar zijn voor de politiek, is evenmin gezond. Vermoeide hoofden nemen immers slechte beslissingen.

Dit geldt ook voor de mensen in de politiek die geen kinderen hebben. De consequentie van de wijze waarop de stap uit de politiek van Camiel Eurlings en Wouter Bos nu wordt belicht, ook door henzelf, is dat het kennelijk onmogelijk is om de twee werelden te kunnen combineren. Dat is een onacceptabele doodsteek aan de emancipatie van zowel vrouw (moeder) als man (vader). De ultieme consequentie is ook dat we als land alleen maar bestuurders kunnen krijgen die vrijgezel, heel jong of redelijk oud zijn. De stem van vaders en moeders aan de bestuurstafel die ook en vooral vanuit het licht van een gezin met jonge kinderen kan worden gesproken, ontbreekt op het moment dat beslissingen worden genomen. Dit kunnen en mogen we niet laten gebeuren. Dus ruim baan voor duowethouders en deeltijdministers!

Marianne van den Anker