Veiligheidsberaad burgemeesters dringt aan op invoeren spreidingswet
Het Veiligheidsberaad heeft tijdens een deskundigenoverleg in de Eerste Kamer sterk aangedrongen op invoering van de spreidingswet.
Het Veiligheidsberaad van de 25 burgemeesters die voorzitter zijn van een veiligheidsregio heeft dinsdag tijdens een deskundigenoverleg in de Eerste Kamer sterk aangedrongen op invoering van de spreidingswet. Met deze wet kunnen gemeenten worden gedwongen om plaats te maken voor de opvang van asielzoekers. Het is nog lang niet zeker of de spreidingswet door de Eerste Kamer komt.
Vastgelopen asielketen
Volgens Wouter Kolff, burgemeester van Dordrecht en voorzitter van het Veiligheidsberaad, is de spreidingswet een cruciaal onderdeel van een structurele oplossing voor de vastgelopen asielketen. ‘Er is nu onvoldoende doorzettingsmacht om opvangplekken te realiseren’, zegt hij.
Crisisopvang
De veiligheidsregio's hebben eigenlijk geen rol meer in het regelen van asielopvangplekken. Dat is overgedragen aan het Rijk en de provincies, aangezien asielopvang geen taak van de veiligheidsregio's is. Desondanks zijn veel regio's nog steeds betrokken bij het organiseren van crisisnoodopvang, omdat het tekort aan opvangplekken niet is opgelost. Dat komt onder andere doordat een behoorlijk aantal gemeenten geen plaats wil maken.
Tijdelijk
‘Crisisnoodopvang is per definitie tijdelijk. Het is absoluut onwenselijk om asielzoekers langere tijd op te vangen in dergelijke voorzieningen’, aldus Kolff. Het beraad stelt dat ‘de enige oplossing’ is dat de reguliere asielopvang op orde wordt gebracht en dat is een taak van de rijksoverheid. ‘Er kan niet langer mee worden gewacht’, aldus het beraad.
Zonder een aanpassing van het bestaande Europees)asielbeleid, inclusief arbeidsmigratiebeleid en buitenlandse studentenbeleid, is het invoeren van de spreidingswet zéér riskant. Niets doen aan het instroombeleid blijft namelijk 'dweilen met de kraan open'.
De huidige problemen zijn: onvoldoende verantwoorde opvang, onvoldoende woonruimte, matige tot onvoldoende onderwijsmogelijkheden, onvoldoende psychische hulpverlening e.d.