Sport is een motie (waard)

Wimbledon alweer voorbij,  de Tour de France van start. Met alle media-aandacht van dien. Dat wil zeggen, selectieve media-aandacht, want er schuurt wel iets. Dat gevoel bekroop me bij het zien van de voorpagina van Trouw van 21 juni, waarop de foto’s van ‘alle’ tennissers van Wimbledon 2011. Intussen was duidelijk dat de NOS weinig live verslagen zou uitzenden. En ook de commerciëlen deden niet veel. Motivatie: omdat de Nederlandse inbreng al enkele jaren toch niet verder reikt dan de eerste twee rondes. Dat betekent minder Nederlandse kijkers, dus minder reclame-inkomsten. Maar deze redenering gaat links en rechts voorbij aan de fantastische prestaties van Esther Vergeer, Sharon Walraven, Ronald Vink en Maikel Scheffers. Vier Nederlandse winnaars op Roland Garros en/of Wimbledon!

'Wat? Wie?', zegt u nu. 'Heb ik iets gemist? Deden zij mee dan? Waarom heb ik niets gezien?' Uw reactie is terecht, want er wás geen serieuze media-aandacht voor. Ondanks dat het Nederlandse topprestaties zijn, in een rolstoel, topsport Extra, zo te zeggen. Maar op tv? Geen glimp. Over meetellen gesproken! En als je al wat kon zien, was het in de kleine uurtjes of een éénregel-berichtje. Onzichtbaar, moeilijk te vinden.

Gemiste kans! Want het is juist belangrijk om het Nederlandse publiek- en vooral jongeren (ook jongeren met een beperking)- te confronteren én te boeien met deze topsport. Om ze te prikkelen, te inspireren en aan te zetten tot het verkennen van hun eigen grenzen. Niet dat elke jonge sporter met een beperking naar de top moet of kan. Maar je kunt er wel op je eigen niveau mee bezig zijn; dat is goed voor je weerbaarheid,  je gesteldheid en daarmee ook je zelfbeeld als mens.

Voor erkenning van deze prestaties is het belangrijk dat, naast de familie, ook de niet beperkte medemens kan kijken naar (top)sporters met een handicap. Natuurlijk niet als bezienswaardigheid, maar om met eigen ogen te zien dat mensen met een beperking soms prestaties kunnen leveren waar anderen - ook de meeste mensen zonder beperking – nooit aan toe zullen komen. Dat geldt niet alleen voor tennis, maar voor alle denkbare sporten, van basketbal tot zwemmen, van hockey tot wielrennen. Be good and tell it! Show it!

Nou, goed zijn ze! En deze topsporters met een handicap willen er ook graag over praten, maar dan moeten ze wel de kans krijgen. Dus: waar zijn de media? Waar zijn de toeschouwers? Aan de prestaties kan het niet liggen. En meer aandacht komt bovendien het streven naar optimale integratie ten goede.
Ik stel daarom voor dat de Tweede Kamer direct na het reces bij motie regelt dat Studio Sport meer aandacht gaat besteden aan sportprestaties van Nederlanders met een handicap. Prime time! De hoogste tijd. Dat moet toch lukken? Voor het Nederlandse levenslied is toch ook een Kamermeerderheid…

Hans Spigt