Reizen naar Vermogen
De reiskostenvergoeding voor woon-werkverkeer wordt belast! Dit is een directe greep in de portemonnee van de ‘Hard (naar vermogen) Werkende Nederlander’. Dus de inkt van het Kunduz/Lente-akkoord is nog niet droog, of iedere politieke partij geeft er zijn eigen uitleg aan, omwille van de rust in de achterban.
En als onze demissieve premier op tv aankondigt dat hij zich kan voorstellen ‘dat de VVD deze maatregel in het verkiezingsprogramma repareert’, lijkt het voorstel alweer geschiedenis?
Maar nee, zo makkelijk zal het niet gaan; het is namelijk wel een bedrag van 1,2 miljard euro, dat in 2013 direct in de schatkist zal vloeien. Serieus geld, als je een begrotingstekort hebt.
Maar hoe zat het ook alweer met die onbelaste reiskostenvergoeding? Die is toch ingevoerd om de arbeidsmarkt een beetje soepel te laten functioneren? Om mensen te stimuleren om op grotere afstand hun woonplaats werk te zoeken of te accepteren? Inderdaad, daarom worden reiskosten voor woon-werkverkeer (belastingvrij) vergoed aan werknemers.
Arbeidsmarktdynamiek door mobiliteit. Een stelling die economen en politici graag ondersteunen. Dynamiek genereert groei, groei zorgt voor werkgelegenheid, werkgelegenheid zorgt voor banen en banen zijn nodig om in je levensonderhoud te voorzien, en: de belasting te kunnen betalen. Die cirkel is mooi rond, dus waarom zou je daar nu weer spanning op zetten?
Natuurlijk, het gaat om het oplossen van het tekort in het staatshuishoudboekje. Maar de hard werkende Nederlander voelt zich onmiddellijk hard gepakt, en hij ziet dat gevoel bevestigd in de krantenkoppen. “Als ik moet gaan betalen voor mijn werk, dan stop ik er toch mee.” of “Het zijn altijd dezelfden die worden gepakt, de belastingbetaler.” Dit soort reacties stoelt op een diep geworteld wantrouwen tegen de overheid en de besteding van ‘ons’ belastinggeld.
Maar toch, misschien is het juist wel een goed voorstel. Want waarom zou de overheid meebetalen aan je reiskostenvergoeding als het feitelijk onderdeel is van de afspraken over je arbeidscontract? Compensatie van (reis)kosten is dan een onderhandelbaar onderdeel van je arbeidsvoorwaarden. En elke werkgever/opdrachtgever snapt dat die € 0,19 cent p/km of meer, ‘peanuts’ zijn, als hij de beste werknemer zoekt.
Hoe dan ook: reiskostenregelingen gaan op de schop, de vergoedingen worden onderdeel van ons belastbaar inkomen. En wie meer verdient, betaalt ook meer. Zoals dat ook voor de baas geldt. Gelijke monniken, gelijke kappen. Reiskosten naar Vermogen; rechtvaardig toch?
Blijft wel de vraag hoe de mensen die fysiek en/of anders ‘een grotere afstand tot de arbeidsmarkt’ hebben, hun reisvermogen naar de aangepaste baan zullen moeten regelen. Daarover lees ik niets in de nieuwe ‘dienstregeling’ rondom de reiskostenvergoeding… het risico op een lange reis is reëel, van het ene loket naar het andere, van gemeente naar zorgverzekeraar. En weer is het werk ver weg! Dan ben je uiteindelijk nog verder van huis, inderdaad, zonder reiskostenvergoeding.
Hans Spigt
Meer columns van Hans Spigt vindt u hier.
Deze volg ik niet, de overheid betaalt niet mee. Weliswaar missen ze belastinginkomsten, maar het gaat hier om onkostenvergoedingen, vergelijkbaar met het declareren van telefoonkosten, een lunch of een hotelovernachting.