Kermisklanten

12 juni 2011, het NOS journaal laat mij kennismaken met de kleinste man ter wereld. Jurney Balawing, net 18 jaar, Filippino, nauwelijks 60 cm lang/hoog. Zijn (gebrek aan) lengte heeft grote impact. Ik betrap mij erop ‘het ventje’ te ervaren als bezienswaardigheid. Hoe ongemakkelijk ook, het prikkelt mijn nieuwsgierigheid: Kan hij lopen? Kan hij naar school? Hoe zit het met de meisjes?
Alsof ik me op een vooroorlogse kermis vergaap aan bijzonder ge-/vervormde mensen, die zich tegen betaling laten bewonderen en kunstjes doen. De vrouw met vier borsten. De schele man met drie benen. Het dubbelhoofdige kind.  Plat volksvermaak waar generaties van hebben genoten en die de firma list en bedrog grof geld opbracht.

Terug naar het hier en nu. Het kleine ventje van de Filippijnen is allesbehalve list en bedrog. Jurney is een jongvolwassene die op het punt staat het leven te ontdekken. Stelt u zich het volgende voor. Jurney heeft na een succesvolle opleiding een diploma financiële administratie in zijn achterzak. Als montere 18-jarige gaat hij op zoek naar werk. Via actuele vacaturesites solliciteert hij online, en wordt  op basis van zijn diploma’s en goede presentatie uitgenodigd voor een gesprek. Alle seinen staan op groen. Dan deze scene: de geïnteresseerde werkgever ziet vanachter zijn bureau de deur opengaan, maar, hè, er komt niemand binnen. Of toch? Want hij hoort lichte voetstappen op het glimmende directieparket. Hij staat op, ziet dan 60 cm mens voor zijn bureau staan: ‘Ik ben Jurney’. Die gewaarwording staat haaks op het beeld dat de werkgever had op basis van de non-visuele informatie.  Kijkersvraag: wordt Jurney nu aangenomen of niet? (Er schuilt een quizformat in…).

Hoe dan ook. Je kunt nog zo goed zijn opgeleid, nog zo veel talent hebben, maar toch is het risico levensgroot dat mensen je bij een sollicitatie beoordelen op (bij)zaken die moeilijk te beïnvloeden zijn. Je naam, je cultuur, je voorkomen en afkomst, je fysieke gesteldheid...
Toekomstige bazen gaan, al dan niet bewust, gebukt onder het juk van onuitroeibare vooroordelen, eigen op/misvattingen, publieke opinies, onderbuik gevoelens en intuïtie. Niets menselijks is hen vreemd!

Voor alle Jurney’s is het de vraag of je bij het zoeken naar werk altijd eerlijk moet zijn? Is het verstandig om direct de aard van je beperking te melden? Dan zul je bij een afwijzing nooit weten of je beperking een van de redenen, misschien wel dé reden was. Of laat je het aankomen op de eerste visuele kennismaking, en gok je er op dat de werkgever in spe zich niet afleiden door je beperking Het lijkt wel Russisch roulette met een zelfstandige toekomst als inzet.

Jurney kan misschien beter voor zichzelf beginnen en geld verdienen met optredens. Allicht wacht hem een grootse toekomst als de kleinste mens. Hoewel, je fysieke afwijking als bron van inkomsten? Dat is toch wel een cynisch perspectief voor alle Jurney’s die juist aan het kermisgevoel willen ontsnappen…

Hans Spigt