Knuffelen

Het begon met roze olifantjes. Die zag mijn vader voortdurend als wij in gezinsverband aan de wandel waren. Mijn zus, broer en ik ‘moesten’ van jongsafaan mee het bos in. Hmmm. Maar die roze olifantjes wilden we niet missen. Telkens als mijn vader er een zag, verdween het echter achter de bosjes. Jarenlang zijn we er in getrapt.

Zo’n 20 jaar terug was ik in Japan. En we stuitten daar op een ‘cuddly town’ oftewel een knuffeldorp. Een houten gebouwtje met een grote veranda en verder veel ruimte, overal lange banken. Daarop zaten Japanners van alle leeftijden en geslachten die na toegangsbetaling aan het knuffelen sloegen met alle mogelijke grote en kleine honden. Iedereen blij.

Van oudsher kennen wij de blindegeleidehond als geliefd dier. Die kregen altijd vrijstelling van hondenbelasting (ik heb vroeger bij Gemeentebelastingen gewerkt). In de vorige eeuw kwamen er sociale honden (soho) en hulphonden bij. Vrijstelling? Maar dan kwamen ook bejaarden met hun ‘gewone’ hond die hen lichamelijk en geestelijk gezond houdt - ook vrijstelling? Er is nu zelfs jurisprudentie waar het gaat over assistentiehonden die kwetsbare mensen helpen om zelfredzaam (WMO) te participeren (Participatiewet). En de Zorgverzekeraar als dierfinancier - omdat het ook helpt als GGZ-therapie?  Eigenlijk kun je alle honden vrijstellen. Ieder wordt blij van ze, ook gezinnen (Jeugdwet).

Ik was laatst op bezoek bij een prachtig ‘project’ (Anders Wonen voor ouderen en kwetsbaren) waar ze een therapiehond hebben die iedereen blij maakt. Ze hebben trouwens ook kippen en konijnen. En in een Vrouwenopvang krijgen de overspannen kinderen gezelschap van honden. Dat werkt - pas op, zorgjargon: ‘drempelverlagend’. Kinderen spelen gewoon lekker en openen zich gauwer voor de nieuwe situatie. Er draait nu zelfs een film over honden en hun blije baasjes: Buddy!

Een leuk bericht komt van een vriendin die kinderen laat voorlezen. Kinderen die dat thuis niet meekrijgen. En raad eens? De voorleeshond! Speciaal getraind om aandachtig te luisteren. Ze vechten om de hond voor te lezen en thuis blijven ze lezen, met de hond in gedachten. Geniaal.

Op mijn kleuterschool hadden we twee zaken om voor te zorgen en elke middag vochten we er om wie mocht. Dat ging om ons konijn: wie mag het voeren? En om Wilma, ons klasgenootje met een open rug (wisten wij veel) die niet kon lopen maar verder gewoon meedeed. In de pauze vochten wij om wie met haar in haar rolstoel mocht crossen. 

Het is wetenschappelijk-neurologisch bewezen dat er geluksfliepertjes in je hoofd ontstaan bij knuffelen. Dat heb ik elke dag met onze kat. In Nederland onstaan nu knuffelcafé’s die een aantal katten hebben rondlopen waar klanten heel gelukkig van worden.

Citaat: ‘Ik wou dat ik twee hondjes was, dan konden we samen spelen.’

Mechtild Rietveld
Meer columns van Mechtild Rietveld leest u hier.