Standaardcontracten worden verplicht in de jeugdzorg
Sinds de decentralisatie van de jeugdzorg is er een lappendeken ontstaan aan contractvormen. Dat kost veel tijd en geld.
Gemeenten worden verplicht om standaardcontracten te gebruiken in de jeugdzorg. De Algemene Ledenvergadering van de VNG koos hier vrijdag massaal voor, met 98 procent van de stemmen.
Kernbedingen
De Contractstandaarden Jeugd - dat wil zeggen de ‘Overeenkomst voor opdracht jeugdhulp’ en het ‘Inkoopdocument jeugdhulp’ - die gemeenten verplicht moeten gaan gebruiken, betreffen de randvoorwaarden in een contract. Hierbij gaat het om zaken als privacy, het berichtenverkeer, de invulling van partnerschap, de indexering en de wettelijke eisen zoals gemeentelijke verordeningen. Doordat de zogeheten kernbedingen en de algemene voorwaarden niet zijn gestandaardiseerd, behouden gemeenten beleidsvrijheid.
Lappendeken
Sinds de decentralisatie van de jeugdzorg in 2015 naar de gemeenten is er een lappendeken ontstaan aan contractvormen. Vooral voor grotere instellingen die te maken hebben met meerdere gemeenten, levert deze variatie veel administratieve lasten op. De tijd die hiermee gemoeid is, gaat nu niet naar de zorg voor kinderen en jongeren.
Vereenvoudiging
De gestandaardiseerde contracten moeten hier een einde aan maken. Ze passen in het breed gedragen streven naar een vereenvoudiging van het jeugdzorgstelsel. Het vrijdag vrijwel unaniem aangenomen besluit van de algemene ledenvergadering van de VNG raakt een groot aantal contracten. Jaarlijks kopen alle gemeenten samen bij meer dan 4.000 aanbieders jeugdzorg in voor ruim 440.000 jeugdigen.
Hervormingsagenda
De vereenvoudiging die uit de standaardisering voortvloeit is ook een belangrijk doel van de Hervormingsagenda Jeugd waarover onder meer rijk, gemeenten, zorgaanbieders en cliëntenorganisaties op dit moment volop onderhandelen. De contracten zijn ontwikkeld door meerdere gemeenten en jeugdhulpaanbieders, in samenwerking met het Ketenbureau i-Sociaal Domein. Het Ketenbureau begint nu met de implementatie.
Reacties: 5
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Sinds de decentralisatie van de jeugdzorg in 2015 naar de gemeenten is er een lappendeken ontstaan aan contractvormen.
Zoals gemeenten permanent lappendekens produceren omdat zij altijd zelf het wiel uit willen vinden. Niet alleen op het gebied van contracten.
Neem definities, coderingen, begrippen. VNG dwing gemeenten om altijd en overal alles waar iedere gemeente mee te maken heeft te standaardiseren. En dat u niet lukt, leg u er dan bij neer dat dat een taak is die exclusief bij de Rijksoverheid dient te liggen.
Meer dan 200 jaar geleden was dat al de belangrijkste les van de Franse revolutie voor Nederland.
Waar aanbieders last van hebben, is de "beleidsvrijheid" die gemeenten hebben en de drang vanuit gemeenten om onderscheidend/uniek te zijn, waardoor producten andere namen krijgen, anders gefinancierd wordt, andere keuzes in aantallen aanbieders worden gemaakt, et cetera.
Het standaardiseren van de contractvormen helpt hier niet bij, want de contractvormen bieden nog de mogelijkheid om beleidsvrijheid, waar men dat nodig acht, toe te passen en het toevoegen van extra artikelen/afspraken/eisen wordt hiermee ook niet beperkt.
Als de VNG zich bezig zou houden met het standaardiseren van de basisvoorzieningen vanuit de Wmo en Jeugdwet, zodat alle inwoners in welke gemeente dan ook in Nederland, dezelfde voorzieningen kunnen afnemen tegen gelijkwaardige kwaliteitsstandaarden.
Dit heeft o.a. als voordeel dat:
- iedereen in de basis dezelfde ondersteuning ontvangt en weet waar hij/zij aan toe is;
- aanbieders lagere administratieve lasten heeft;
- VNG en gemeenten zelf, kunnen data vergelijken (lees appels met appels vergelijken);
- et cetera.
Begrijp mij niet verkeerd, want het is een goed initiatief vanuit de VNG dat zij zich bezig houden met de contractstandaarden, maar volgens mij moet men zich richten op de problemen die er daadwerkelijk zijn in plaats van "makkelijk" op te lossen "problemen".
Dus, standaardiseren van een deel van het (basis) aanbod en gemeenten de mogelijkheid bieden om beleidsvrijheid eromheen toepassen. De basis is sinds 2015 NOOIT (goed) gelegd, laten we daar alstublieft zo spoedig mogelijk mee beginnen!