De Centra voor Jeugd en Gezin revisited

Miljoenen euro’s verder zijn ze er, de CJG’s. Niet overal, maar goed.

Logo’s gemaakt, loketten ingericht, spreekuren geregeld, websites opgezet, mensen aangetrokken. Ingewikkelde stroomschema’s bepalen hoe ouders worden ‘toegeleid’ naar ‘hulp’.

Een nieuw vak gloort: de CJG-coördinator. Die moet al die ééngezin-éénplan-ééncoach-roepers gaan… uh .. coördineren? Het oude vak van ‘indicateur’, maar dan niet van inkomende post maar van inkomende ouders, ha!  Gemeenten kregen jaarlijks 400 miljoen, nu dus al 1,2 miljard. Daar is nog geen kind mee geholpen. Maar goed, het secundair proces vermag ook wat.

Inmiddels doemt een drama op. Niet bij alle gemeenten maar op veel spreekuren van CJG’s blijft het angstig stil. Een circus van externe adviesbureaus onderzoekt waarom.

Waarom doen we dit? Wethouders zeggen: we willen dat ouders direct terecht kunnen bij ons CJG. Jazeker, maar dit werkt niet. Het werkte niet toen we - nog geen 20 jaar terug - de Bureaus Jeugdzorg opzetten. Het werkt dus ook niet als je hetzelfde nog eens doet.

We weten eigenlijk allemaal wat wél werkt: mensen - dus ook ouders en jongeren - kijken eerst in hun eigen kringetje rond. Als dat niks oplevert, dan school, huisarts, consultatiebureau. Die kunnen meteen helpen of zijn professioneel genoeg om te zien of er meer aan de hand is. Samen met de ouders bekijken ze dan wel wat te doen. De grote groep vindt echt zelf de weg. Heb je geen CJG/BJZ voor nodig.

Trouwens, steevast onderzoek wijst uit dat het zo’n grote groep niet is: 10% van de Nederlandse kinderen  - dus 350.000 gezinnen - heeft wel eens hulp nodig. Slechts een deel van die 10% - zo’n 70.000 gezinnen - heeft echt ernstige problemen en vraagt vaak zelf geen hulp. Daar hebben we de ‘bemoeizorg’ voor. Of de gedwongen zorg, een echte overheidstaak.

Waarom neemt de overheid haar burgers niet serieus? Kunnen we niet gewoon regelen dat mensen terecht kunnen op de plekken waar ze toch al komen? Hulp die toegankelijk is voor iedereen? Faciliteer dié hulp die de burger zelf uitkiest in plaats van dat je als overheid of zorgaanbieder of zorgverzekeraar uitmaakt ‘wat goed is’ voor je burgers? Voor die 1,2 miljard konden we elk jaar 80.000 gezinnen helpen. Weg wachtlijsten.

Denk ik nou simpel?