Meer bijstandsgerechtigden vinden baan
Bijstandsgerechtigden die in een kleine gemeente wonen hebben een grotere kans op een baan. Gemiddeld kreeg 11 procent van de bijstandsgerechtigden in gemeenten tussen de tien- en honderdduizend inwoners een baan in 2011
Het percentage uitkeringsgerechtigden dat een baan vindt is voor het tweede jaar op rij gestegen. In 2011 vond 9 procent van de mensen die het jaar daarvoor een uitkering ontvingen een baan. Opvallend is dat de middelgrote gemeenten een groter deel van hun WWB’ers aan het werk kregen dan de grote en kleine gemeenten. Dat blijkt uit cijfers van het CBS.
Verschil groot en klein
In gemeenten met een populatie tussen de 10.000 en 100.000 vond gemiddeld 11 procent van de bijstandsgerechtigden aan een baan. In gemeenten met meer inwoners was dat slechts 8 procent. In de kleinste gemeenten, met minder dan 10.000 inwoners, ruilde 10 procent hun uitkering in voor een baan.
Niet te verklaren
Waar dat verschil vandaan komt is lastig te zeggen, omdat er op dat terrein geen onderzoek is verricht. Lucy Kok van Stichting Economisch Onderzoek geeft aan dat het niet aan de gemeenten zelf hoeft te liggen, maar dat de inwoners hier een grote rol in spelen. ‘Grote steden trekken toch een ander soort mensen aan’, vertelt Kok. Naar verhouding kennen grote steden veel meer mensen die een WWB-uitkering hebben, gemiddeld meer dan twee keer zo veel. Het blijft echter gissen naar de exacte redenen.
Amsterdam scoort slecht
Van de grote gemeenten was Zoetermeer de uitschieter met 14 procent die een baan vond. Amsterdam kwam daar het slechtste uit de bus met slechts 6 procent. Van de middelgrote gemeenten vond in Hardenberg het grootste gedeelte van de bijstandsgerechtigden een baan: 18 procent.
Reacties: 7
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Een bijstandsgerechtigde die middels het UWV een arbeidstraject in word gedwongen waarbij deze 40% van het minimumloon gaat verdienen (met aanvulling tot minimumloon) heeft geen werk gevonden. Een volwaardige baan zorgt er namelijk altijd voor dat de werknemer zich zelfstandig in zijn levensonderhoud kan voorzien. En bovenstaande geld ook voor het gedwongen vrijwilligerswerk. Veel van deze slachtoffers durven uit angst om op hun uitkeringsdeel gekort te worden hun mond niet meer te roeren. Tevens is het zo dat veel van deze mensen ook nog te maken heeft met verstandelijke beperkingen waardoor ze niet in staat zijn zich te verweren. Ook zitten veel van deze mensen in de schuldsanering waardoor ze extra voorzichtig moeten zijn. Je baan verliezen doordat je de waarheid zegt heeft namelijk tot resultaat dat je verwijtbaar je baan kwijt bent. En dat levert dan weer een strafkorting op bij het UWV waardoor je helemaal geen geld meer hebt. Ook niet het deel dat je aan de WSNP behoord af te dragen. Resultaat; uit de WSNP en naar een faillissement. En zo worden de cijfers op een handig creatieve wijze gemanipuleerd in een politiek gekleurd keurslijf.
Het hoeft niet aan de gemeente te liggen? Wie zijn er dan verantwoordelijk voor de wijze waarop het beleid word uitgevoerd en hoeveel men er aan besteed? Er zitten echt nog een heleboel haken een ogen aan de opmerking welke Lucy maakte.
Als er gewerkt word met de juiste cijfers waarbij de kaders van het onderzoek niet politiekgekleurd worden bekaderd dan kom je al snel tot een heel andere conclusie die minder conflicteert met de realiteit.
Zo werkte ik op een afd. met 36 collega’s met een walgelijk arrogante hufter als leidinggevende. Zijn bijnaam was Hitler. En dat betekent dat er echt wel wat ernstig mis was met de man want zo’n bijnaam krijg je niet zomaar. Er werd in het hele bedrijf een zogenaamd anoniem in te vullen personeelstevredenheidsonderzoek gehouden. Iedereen was bang voor hem. Maar waren omdat ze veronderstelden dat die anonimiteit door het instituut gegarandeerd werd bereid om wel mee te werken. De uiteindelijke bevindingen en score bladen waren achteraf wel ter inzage van de leidinggevende want deze moest er tenslotte lering uit trekken. Uit de samenstelling van de vragen en wijze waarop de vraagstelling was geformuleerd kon ik direct al 30 van de 36 ondergeschikten van de bewuste leidinggevende identificeren. Het gevolg was dat niemand van deze 30 het onderzoek naar waarheid durfde in te vullen. De zes anderen waren de hielenlikkers en jaknikkers die bij hem op kantoor zaten. En deze zes hebben uiteraard een zeer positief beeld naar voren laten komen over het functioneren van de man. De OR is 6 jaar lang bezig geweest om de man van deze plek af te krijgen. Ondertussen had de combinatie van angst en stress er mede toe geleid dat twee collega’s een hartaanval hebben gehad. Een heeft het helaas niet overleefd. De ongeschikte leidinggevende is nu weg van de afdeling. Voor de misdragingen is hij beloond met een ruime positieverhoging. En juist dit soort promoties schaad niet allen het vertrouwen maar zorgt er ook voor dat de betrouwbaarheid van informatie bij toekomstige onderzoeken binnen de bewuste organisatie negatief word beïnvloed. En het onderzoek van “Stichting Economisch Onderzoek” heeft zeker te lijden gehad van dezelfde symptomen. Want ook het UWV personeel c.s. hebben te lijden onder de tirannie van de ivoren toren.
Mocht jouw organisatie ooit een integer analyticus nodig hebben die met een realistische maar frisse blik kritisch naar resultaten kijkt dan staat het je vrij om mij via BB te benaderen.