Anders kijken

Vanuit een rolstoel kijkt iemand je aan. Een jonge vrouw. Zij zwijgt, de tekstballon boven haar hoofd spreekt des te meer. ‘Mijn grootste beperking zit misschien wel tussen uw oren.’

Deze poster van CrossOver - want dat is het - vertelt een verhaal.
Ik hou wel van die prikkelteksten. Zeker als ze de spijker op de kop raken. Nog steeds worden mensen met een beperking vooral beoordeeld op hun gebrek. Daarmee laten we veel liggen in Nederland. Bijvoorbeeld Wajongers; zij kunnen altijd net zulke waardevolle medewerkers zijn als anderen.

Maar dan moeten ze wel de kans krijgen. Of beter misschien: dan moeten werkgevers – maar ook beleidsmakers, werkcoaches e.d. - zichzelf de kans gunnen om het te ontdekken. En over hun eigen belemmeringen, tussen de oren, heen stappen.
Die ontdekking begint met anders kijken, vanuit een andere invalshoek. Wat kan iemand met een beperking wel? Welke kwaliteiten heeft die man of vrouw? En wat is concreet nodig om die kwaliteiten te kunnen inzetten? (Zonder het direct te overschatten, dus naar vermogen)

Anders kijken geeft niet alleen een ander, beter beeld, maar ook een ander gevoel. Positiever, warmer, meer betrokken. Vooral die betrokkenheid is een voorwaarde om mensen met een beperking succesvol te laten meedoen. Sociale betrokkenheid, persoonlijke betrokkenheid en vertrouwen.

Dat werkt goed, zoals ik een tijdje terug zag bij Nedco, een familiebedrijf in Nieuwerkerk a/d IJssel. Daar werkt een heel aantal mensen met een beperking, tot ieders tevredenheid en met werkplezier. Zo zijn er meer werkgevers die zich betrokken voelen, al dan niet vanuit hun directe (privé) ervaringen, persoonlijke overtuiging en/of maatschappelijk verantwoordelijkheidsgevoel.

Mensen bij wie het anders kijken van huis uit tussen de oren zit.
Anders kijken, dat zouden meer mensen moeten doen. En dat is niet alleen op de arbeidsmarkt erg nodig.