Kernenergie voor mijn kleinkinderen

Die boden duidelijke normen en waarden: we waren vóór de legalisering van soft drugs, tégen kern- en kruisrakketten, vonden versleten kleren met gaten erin modieuzer en beter dan een maatpak en de Telegraaf was een instrument van het groot kapitaal om de kleine man te onderdrukken. Of zoiets.

Ook kernenergie was uit den boze, want dat was slecht voor het milieu en zou de wereld verpesten. In roetsproeiende Renaultjes 2CV en – toen mijn vader wat meer ging verdienen – benzinezuipende Volvo’s 242  togen wij naar demonstraties tegen Kalkar, Petten en andere voorgeborchten van de Hel. Kernenergie  was de allerslechtste vorm van energie-opwekking die we konden hebben, zo werd ons via de verschillende actiecomités uitgelegd. Met name vanwege het nucleair afval waarmee we de generaties na ons zouden opzadelen.

De uitzending van Vroege Vogels van 2 februari deed mij weer terugdenken aan de eenvoud van de standpunten van toen. Twee actievoerders die nooit volwassen waren geworden, mochten in het vrolijke zondagochtendprogramma komen vieren dat de organisatie ‘WISE’ dertig jaar bestaat en zich al dertig jaar inspant om het gebruik van  kernenergie te bestrijden.
In die dertig jaar is het vraagstuk van de energievoorziening nooit verdwenen of opgelost. Kernenergie mocht dus niet, volgens WISE en andere actiegroepen, maar wat dan wel? Nou, zonne-energie, windenergie, getijde-energie…allemaal goede alternatieven, zo werd ons verzekerd en over twintig of dertig jaar zouden die er zeker zijn.

We zijn nu dus pakweg zo’n 30 jaar verder.

De constatering moet zijn dat er inmiddels vele miljarden tonnen CO2 de lucht in zijn geblazen door het gebruik van olie en steenkool. Wind-, zonne- en getijde-energie zijn nog steeds marginale energiebronnen. De verwachtingen van dertig jaar geleden zijn niet uitgekomen. 

Daarmee is per saldo het klimaat veel meer kwaad gedaan dan wanneer we 30 jaar geleden waren overgestapt op kernenergie. Natuurlijk, er zou vast wel eens een kernreactor ontploft zijn en de beelden van Tsjernobyl zijn niet leuk om naar te kijken. Maar wat moeten we dan? Zijn beelden van een klimaat dat verpest is door kernenergie erger dan beelden van de smeltende noordpool en de verzuipende ijsberen die nergens meer op en stuk ijs kunnen klauteren door de overmatige CO2 uitstoot?

Ook nu is het verhaal van organisaties als WISE en consorten dat we niet moeten investeren in bewezen kernenergietechnologie, maar in wind-, zonne-, getijde- en andere vormen van duurzame energie. Ook nu is de constatering dat die over twintig of dertig jaar pas daadwerkelijk massaal energie opleveren. En dat we het tot die tijd het zullen moeten doen met conventionele energiebronnen.

De geschiedenis herhaalt zich en de anti-kernenergiebeweging heeft weinig oog  voor de door de geschiedenis achterhaalde standpunten. Maar de eenvoud van de normen en waarden van dertig jaar geleden worden ons nog steeds opgedrongen.
Mijn grote vraag is echter: waarom is er de afgelopen dertig jaar zo weinig succesvol tijd en geld gestoken in het ontwikkelen van die andere energiebronnen? En waarom zou dat de komende dertig jaar dan wel lukken?

Op het gevaar af onterfd te worden door mijn teleurgestelde ouders (‘Paul is zo’n rechts bal geworden!’), zeg ik het dan toch maar: kernenergie lijkt opeens een heel realiseerbaar alternatief, dat in ieder geval een stuk beter is voor het behoud van de Noord- en Zuidpool, dan het doorgaan op dezelfde voet.

Nooit gedacht dat ik tot deze conclusie zou komen. Maar ik wil mijn kleinkinderen over twintig jaar tenminste kunnen zeggen dat mijn generatie wél iets heeft gedaan om de klimaatverandering te stoppen. 

Paul Lensink