Betere ventilatie bereik je niet met subsidiepot

Fijn, eindelijk aandacht voor de barre omstandigheden waarin kinderen elke dag moeten leren. Kinderen in een school met slechte ventilatie kregen massaal corona, waardoor de slechte luchtkwaliteit in één klap een nationaal probleem werd. De oplossing? Een subsidiepot voor het ventilatieprobleem; SUVIS. Werkt dat? Nou, niet echt…

Wat het opstellen van een regeling vaak ingewikkeld maakt, zijn discussies over de vraag wie verantwoordelijk is voor de huidige staat van de gebouwen. Zijn dat de scholen met een groot eigen vermogen die te weinig in hun gebouwen hebben geïnvesteerd? Wil je die met subsidie belonen? Kunnen leraren en kinderen het probleem wellicht zelf oplossen door hun gedrag aan te passen? Wat kan van de gemeente worden verwacht? Dit soort vragen leiden tot veel discussie en vaak niet echt tot een goede oplossing. 

Uit het Bouwstenen-netwerk, het landelijke platform voor de publieke sector, krijgen we ook gemengde geluiden; ja, het is fijn dat er eindelijk aandacht is voor luchtkwaliteit sinds vorig jaar. Betrokkenen maken graag gebruik van de subsidie, mits zij daartoe in staat zijn: de verplichte cofinanciering maakt het voor sommige scholen onmogelijk om mee te doen. 

Maar ook als er wel geld is, blijkt de regeling niet in staat het ventilatieprobleem op te lossen. Investeren in je pand doe je integraal: telkens voor ieder plan de hele school openbreken is onpraktisch en weggegooid geld. Ook heeft de school amper tijd gehad om er écht mee aan de slag te kunnen gaan. De corona crisis, het online lesgeven, de opvang van vluchtelingen - druk zat. De deadline van 31 augustus is daarom onwerkbaar volgens schoolleiders.  

De vereisten sluiten dus niet altijd lekker aan bij de mogelijkheden en planning van het werkveld. Ze werken soms eerder verstorend dan mee. Zo gaat het met meer subsidies. En dat is zonde. Reden voor Bouwstenen om onderzoek te doen naar hoe we structureel en incidenteel geld naar het lokale bestuur krijgen, op een manier zodat het beter past bij de programma’s van de mensen en organisaties die het moeten doen. 

Emma Heinhuis, Bouwstenen voor sociaal