Gemeenten verliezen rechtszaak tegen zorgfraudeur

Een groep Gelderse en Overijsselse gemeenten vist achter het net met ruim een half miljoen aan vorderingen die zij na een strafzaak indienden tegen het frauderende Apeldoornse Flexzorg. Ze struikelden over overeenkomsten, waarin zij grote bedragen kwijtscholden, op een bedrag van bijna 170.000 euro na.

Bedriegers

De rechtbank oordeelde dat finale kwijting in dit geval ook echt moet worden opgevat als kwijtschelding, omdat de vaststellingsovereenkomsten geen beperkingen bevatten. De gemeenten hadden kunnen weten dat ze te maken hadden met bedriegers en hebben daarmee willens en wetens afspraken gemaakt, om de schade te beperken en een streep onder de zaak te zetten. Van dat laatste stapten de gemeenten af, toen tijdens de strafzaak de werkelijke omvang van de fraude duidelijk werd.

Sluitstuk

Daarmee vormt de verloren bodemprocedure het sluitstuk van een – met pauzes – jaren slepende reeks procedures. De oprichters van Flexzorg en hun administrateur fraudeerden met betaalbewijzen, vervalsten salarisstroken en facturen en knoeiden met de boekhouding. Via de bodemprocedure probeerden de gemeenten (Brummen, Epe, Hattem, Heerde, Lochem, Voorst, Zutphen, Deventer en Olst-Wijhe) de bestuurders van Flexzorg alsnog te dwingen tot het betalen van ruim 5 ton. Hun redenering is dat onrechtmatig handelen niet beloond mag worden. De bestuurders van het bedrijf zijn voor de fraude strafrechtelijk veroordeeld.

Door de shredder

De gemeenten vinden dat later aan het licht gekomen bedrog buiten het kwijtingsbeding valt. De vaststellingsovereenkomst met het beding kon door de shredder, op grond van dwaling en/of bedrog. Daar is de rechtbank niet in meegegaan. Weliswaar was er mogelijk meer te halen geweest, maar de gemeenten hadden onder ogen moeten zien dat ze te maken hadden met fraudeurs, ‘op wier woorden je uiteraard beslist niet kon afgaan.’ 

Personeel

Flexzorg declareerde in de jaren 2016, 2017 en 2018 bedragen bij de gemeenten voor zorg die het zou hebben verleend op basis van raamovereenkomsten op grond van de Wmo 2015 en de Jeugdwet. Het bedrijf voerde zorg op die niet werd verleend en/of werd uitgevoerd door niet gekwalificeerd personeel. Soms draaiden zorgverleners volgens Flexzorg weken achtereen diensten van 65 uur.

‘Alles moet terug’

Over gedeclareerde bedragen voerden de gemeenten en Flexzorg al eerder procedures, over en weer. Na een strafzaak, waarin de bestuurders van het bedrijf werden veroordeeld tot taakstraffen en een celstraf, besloten de gemeenten in gezamenlijkheid dat de bestuurders van Flexzorg er financieel op geen enkele manier mee weg mochten komen. De bekentenissen in de strafzaak en het grootschalige karakter van de fraude waren aanleiding voor de bodemprocedure, waarin ze ál het betaalde zorggeld terugeisten. Een misrekening, volgens de rechtbank waren de gemeenten te naïef en stonden er geen beperkingen in het finale kwijtingsbeding, iets wat wel mogelijk was geweest.