Rotterdams cultuurbeleid verbetert bereik te weinig

Rotterdam geeft tientallen miljoenen aan cultuurinstellingen zodat die meer mensen kunnen bereiken, maar toch is er bij ruim de helft van de bevolking geen verbetering. Dat concludeert de lokale rekenkamer. Twee belangrijke groepen worden onvoldoende bereikt.

Te vrijblijvend

Het Rotterdamse college heeft ingezet op aantoonbare verbetering van het bereik van 86 cultuurinstellingen – die samen gedurende een periode van vier jaar jaarlijks 80,5 miljoen euro aan subsidie ontvingen – maar volgens de rekenkamer is het beleid ‘te vrijblijvend’ geweest en bevat het een aantal zwakke punten. Het is niet duidelijk wat de gemeente precies nastreeft en wie er precies verantwoordelijkheid. Deze zwakke punten maken het volgens de rekenkamer moeilijk om bij te sturen.

Weinig harde eisen

Twee jaar na de start van het beleid heeft 35 procent van de cultuurinstellingen nog geen concrete ambitie geformuleerd dat het bereik zou moeten vergroten of verbeteren. Terwijl dat een van de weinige harde eisen van de gemeente is. ‘Blijkbaar heeft de gemeente hier in de eerste twee jaren nog niet hard op gestuurd’, concludeert de rekenkamer. Veel instellingen hebben ook nog geen acties genomen om het bereik te verbeteren.

Wisselende kwaliteit data

Het wel hebben van plannen en het uitvoeren van acties leidt ook niet per se tot verbetering – daarvoor zijn de acties te incidenteel en gebeuren ze op te beperkte schaal. De kwaliteit van de data waarmee Rotterdam het publiek in kaart brengt is bovendien van wisselende kwaliteit en de gemeente stelt daar geen eisen aan. Tot slot schrijft de rekenkamer dat het nieuwe cultuurplan grotendeels een voortzetting is van het huidige beleid. ‘Dit betekent dat de geconstateerde tekortkomingen het beleid blijven bestaan.’

Toekomstbouwers en vrijetijdsgenieters

De twee bevolkingsgroepen waar volgens de rekenkamer geen vooruitgang te zien is, zijn de ‘stedelijke toekomstbouwers’ (18 tot 15 jaar, met ene migratieachtergrond en vaak met een laag inkomen) en de ‘wijkgerichte vrijetijdsgenieters’ (45 tot 75 jaar, vaak lager opgeleid en met een laag inkomen).

Lange adem

Het college, blijkt uit de reactie in het rapport, deelt niet alle conclusies – het zou een proces ‘van lange adem’ zijn en het beleid zou ‘allerminst vrijblijvend’ zijn – maar vindt wel dat de aanbevelingen in de lijn liggen ‘die naar onze mening voor de komende jaren gevolgd moet worden om tot een inclusieve culturele sector te komen’.