Klein genieten

Waarschijnlijk is het u dit jaar opnieuw gelukt. Bent u er wéér in geslaagd om de tussentijdse finish genaamd zomervakantie, met de tong op uw hielen, te halen. Heeft u de afgelopen weken hemel en aarde bewogen om alle losse werkeindjes in ijltempo aan elkaar te knopen. Heeft u bloed, zweet en tranen gelaten om tóch – met een enigszins opgeruimd gevoel – koers te zetten naar de ‘autoroute du soleil’.

Om daar rijdend nog niet gelijk van uw vakantie te kunnen genieten. Ook tijdens de eerste vakantieweek ‘in den vreemde’ valt het vast nog niet mee om tot ontspanning te komen. De helse haast zit nog in het lijf en het hoofd laat weten dat het nog wat data te verwerken heeft. In week twee gaat het meestal stukken beter. Heerlijk hoor, dat grote genieten! Maar ja, inmiddels ligt de terugreis alweer in het verschiet. Voor u en vele anderen.

Gek genoeg zijn die vele anderen – los van de vermaledijde files die ze veroorzaken – ook een zegen. De pluskant van de zomervakantie is dat we die tenminste met velen tegelijk vieren. Dat voorkomt uitpuilende mailboxen eenmaal terug achter uw bureau. En het dempt dat knagende gevoel dat de werktrein, met alle collega’s aan boord maar zonder u, is doorgedenderd. Met overige tussentijdse vakantiemomenten is dat weleens anders. Een berg werk te verstouwen voordat je weg kunt en bij terugkomst een nieuwe berg om te beklimmen. Wat doen we onszelf toch aan met al dat vermeende vakantieplezier? Toch zijn we er nogal van. CBS becijferde dat, alle Nederlanders samen, in 2022 zo’n 36 miljoen vakanties genoten waarvan 55 procent in het buitenland. Een aanzienlijk deel van ons gaat gemiddeld 2,5 à 3 keer per jaar de hort op en neemt alle gedoe voor lief.

Natuurlijk, als stress- en burnoutcoach weet ik dat rust en afstand nemen van je werk dé manier is om (mentaal) gezond te blijven. Rust herstelt onze aandacht en motivatie, het bevordert creativiteit, het verbetert prestaties. Maar we zoeken die heilzame rust nu in uitersten. Zijn we nog óp dat werk dan nemen we nauwelijks tijd tussendoor om een beetje bij te trekken. Ik spreek coachees die zich schuldig voelen als ze de overwerkuren die ze ’s avonds maken, liefst de volgende dag compenseren. Wat mij gezond lijkt voelen zij als ‘stelen van de baas’. We rennen ons liever rot voor de baas om vervolgens – met een groots gebaar – enkele weken per jaar de stekker er eens goed uit te trekken. Vakanties als vluchtheuvels die ons moeten helpen om enigszins heelhuids en gezond aan de overkant te komen. Bij dat ‘gezond’ zet ik dus mijn vraagtekens.

Ik pleit daarom voor vaker ‘klein genieten’. Voor ontspanningsmomenten rondom en tijdens de werkdag. Voor hersteltijd na extra geleverde inspanningen. Voor regelmatige ‘staycations’; niet omdat het moet maar omdat het fijn is. Tuurlijk blijft het leuk om jaarlijks ook even buiten je bekende bubbel te vertoeven. Maar dan liever zonder die tong en die hielen en mét een daadwerkelijk opgeruimd gevoel.