Kwart jonge ambtenaren tegen burn-out aan
Jonge werknemers, en dan met name ambtenaren, ervaren zoveel werkstress dat ze een groot risico lopen om overspannen te raken.
Maar liefst 23 procent van de ambtenaren onder de 30 jaar zit in de risicozone wat betreft de gevolgen van werkstress. Dat is een groot verschil met de rest van de arbeidsmarkt, daar blijft het percentage steken op 15 procent. Dat blijkt uit onderzoek van de Arbo Unie onder 90 duizend werknemers. De Arbo Unie maakt zich zorgen over de nieuwe generatie ambtenaren want het worden er steeds meer.
Aantal neemt toe
‘Het percentage loopt op,’ waarschuwt een woordvoerder, 'het groeit elk jaar wel 1 tot 2 procent bij de categorie overheidsmedewerkers. Deze trend zie je bij de overheid al vanaf 2012.’ Jongere werknemers hebben in het algemeen meer werkstress en meer vermoeidheidsklachten dan ouderen. Hoewel dit niet meteen tot verzuim leidt, hebben deze problemen wel grote nadelige effecten, stelt Arbo Unie. ‘Werknemers tot dertig jaar hebben klachten die hun prestaties verminderen en uiteindelijk kunnen leiden tot een overspanning of burn-out.
Te veel ambities
‘Decentralisaties, reorganisaties, flexcontracten, het leidt allemaal tot meer druk op de werkvloer voor jonge ambtenaren. Maar volgens een woordvoerder ligt de oorzaak niet alleen maar bij deze fenomenen of bij de werkgever. ‘Het lijkt alsof de nieuwe lichting wel heel veel ambities heeft. Ze willen uitzonderlijk goed presteren op hun werk en hebben daarbuiten ook nog heel veel activiteiten,’ aldus een woordvoerder. ‘Tegenwoordig hoef je niet meer fysiek naar een locatie om iets uit te voeren, je kunt door nieuwe technieken veel meer doen vanaf dezelfde plek. En als je dan niet compenseert, hersteltijd inbouwt, dan gaat dat ten koste van je gezondheid.’
Geen mentale veerkracht
Jan van den Hoogen, arbeids- en organisatieadviseur bij Arbo Unie: ‘Verontrustend is dat vooral jongere werknemers qua mentale veerkracht al vaak kampen met problemen. Vooral omdat dit juist de generatie is die tot hun 70ste zal moeten doorwerken. Zo voelt 32 procent van de dertigers zich na een nacht slapen niet uitgerust. Maar liefst 10 procent van hen geeft aan zich niet of nauwelijks te kunnen ontspannen. Van de twintigers geeft 18 procent aan het eigenlijk rustiger aan te moeten doen. Bij de dertigers is dat opgelopen naar 26 procent. Een zorgwekkende ontwikkeling, die impact heeft op hun prestaties en betrokkenheid. Als we hier geen oplossingen voor vinden, heeft dit impact op het functioneren van de economie als geheel. Als we nadenken over het duurzaam inzetten van medewerkers, is het bijbrengen van een ‘competentie’ als mentale veerkracht dus hard nodig.’
Werk-privé
Van den Hoogen waarschuwt voor een toenemende kans op uitputting en overspanning bij jongeren door te weinig zogenoemde ‘hersteltijd’. ‘Van de dertigers geeft 18 procent aan dat zij de combinatie werk/privé lastig vindt. Er zijn echter ook andere oorzaken. Jonge werknemers hebben vaak grote ambities en behoefte aan afwisseling. Zij vragen veel van zichzelf en lijken onvoldoende manieren te hebben om te ontspannen en te herstellen. Op een gegeven moment zijn er dan geen herstelbuffers meer. Hun mentale veerkracht verzwakt. Je raakt uitgeput en de kans op een overspanning neemt toe.’
Reacties: 29
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
de jongeren zitten echter hoog te paard.
De toekomst zal leren wat het beste is voor het werk
één ding is zeker: morgen schijnt de zon even sterk
en de Pieten zetten Maassluis op de kaart.
Ik geloof helemaal dat jongeren echt burned out raken maar je lost het volgens mij alleen op door ambities wat realistischer maken. En dat geldt voor elke generatie.
wat anders formuleren.
Door gebruik van de diverse "phones",Facebook,twitter etc
waarvan men denkt dat je op ieder pieptoontje direct moet reageren plus alle overige informatie die je binnenkrijgt
niet alleen op kantoor maar ook als je thuiswerkt op ongeregelde tijden ontstaat een overload aan informatie die ongestructureerd op je afkomt.
Dus stel bloktijden in waarbinnen je leest en oordeel
waar je op korte termijn iets aan moet doen en zet alles
op 0.
Ook voor de werkgever ligt hier een taak.
Contacten voor spoedeisende hulp dienen natuurlijk wel
georganiseerd worden.
Ook voor diegenen die internationaal werken,dus met tijdverschillen moet je e.a. natuurlijk aanpassen..
Kortom:breng structuur aan in de verwerking in-en uitgaand van alle informatie.
Ook mondelinge communicatie blijft ook in deze tijd van groot belang.
Binnen bedrijven waarin het zgn Nieuwe werken is ingevoerd en waarbij je als je binnenkomt niet meer weet wat je eigen werkplek is ontstaat verwarring.
Laat op z'n minst de koffieautomaat als ontmoetingsplek in ere.
Succes
Met die nieuwe ontslagregels is dat geen enkel probleem meer...
Ik ben nu 42, mijn kinderen zijn wat groter en zelfstandiger, ik werk nog steeds hard en fulltime en doe alles wat verwacht wordt, maar ik heb in de loop vd jaren wel geleerd beter te doceren. Het wordt ook voor die ‘jonge’ ambtenaren heus wel beter in de loop van de jaren… Volhouden maar.
Naast werken in deeltijd in een ambtelijke functie, heb ik ook een coachingspraktijk aan de rand van een natuur- en stiltegebied met Nederlandse en Vlaamse cliënten. Het is niet alleen opvallend hoe ambitieus veel jonge mensen zijn, maar vooral dat velen volstrekt niet met teleurstellingen, verdriet en tegenslagen hebben leren omgaan. Ze zijn al vanaf de wieg in de roze watten gelegd. Daarnaast willen ze alle hypes en evenementen meemaken - graag nog een paar danceparties ook - zitten ze vaak een halve werkweek in hun vrije tijd op sociale media en komen dus nooit meer tot rust en zelfreflectie. Ik sta regelmatig verbaasd dat men zelf niet inziet hoe veel slaap men tekort komt. Als je het hen liefdevol voorspiegelt en hen tot inzicht laat komen, volgen vaak lange huilbuien. Met energetische technieken en stiltewandelingen in de natuur kun je mensen terug brengen naar hun natuurlijke kern, naar hun puurheid.
Vaak kiezen ze dan ineens voor een totaal andere levensrichting: ze beginnen voor zichzelf en niet zelden lopen hun relaties stuk. Ik vind dat jammer en triest, want het laat zien dat mensen dan al jaren in disharmonie met zichzelf leefden en dat ook hun relatie fake was. Je kunt dit werk ook alleen doen als je zelf een stevige levenservaring hebt. Van tegenslag en verdriet kun je verbitterd raken, maar het kan je ook (veer)krachtig, liefdevol en elastisch maken... Uiteindelijk draait het in het leven om het maken van keuzes en om achter je eigen beslissingen te gaan staan.
Ambtelijke organisaties zijn vaak een theater van pokerfaces. Mensen stoppen vaak veel energie in het werk, maar je ziet ook regelmatig dat de output laag is. Veel werk is laag effectief. Kijk eens naar de Belastingdienst: men blijft reorganiseren, maar veel medewerkers kiezen graag voor een vroegtijdig vertrek. Veel te veel projecten bij de overheid floppen gewoon en als je daar je ziel en zaligheid in hebt gestopt, dan loop je grote risico's. Het doet pijn, maar zonder al die werk- en persoonlijke ervaringen zou ik nooit geworden zijn wie ik nu ben. Met 61 jaar is mijn streven om elke dag fluitend de flexruimte binnen te stappen en problemen zoveel mogelijk als een uitdaging te zien... En verder zijn meditatie, humor en zelfreflectie bijzonder effectieve medicijnen tegen stress en burnout. Een halfuurtje buiten gaan lopen kan een dag aan tijdwinst opleveren.. ook je jezelf relativeren !!! Nog niet lang geleden was ik door vermoeidheid en een reactie van een collega flink geïrriteerd.De werkdruk was ook hoog.
Midden in de grote stad - vlak bij het centrum is nog een bosgebied met oude waterpartijen. Er stonden drie agressieve, witte ganzen heel luidruchtig en agressief hun territorium te verdedigen... Ze laag kwamen luidruchtig en dreigend op mij af .. ! Ineens moest ik ongelooflijk lachen, ik zag in die drie boze ganzen ineens ambtenaren, inclusief mijzelf ! Ik kwam zomaar vrolijk terug op het werk en begroette hartelijk die collega.
Stap vooral uit de slachtofferrol en relativeer je zelf. Lach ook eens om jezelf. En in dat kader wil ik een groot compliment maken voor een oudere, vrouwelijke ARBO-arts bij mijn werkgever die op een bijna spirituele, maar zeker coachende manier medewerkers begeleidt tijdens ziekte- en rouwprocessen.
Waarom willen managers burnout in een processchema vatten ? Is dat ook uit de optiek van die dogmatische kostenbeheersing ?
Ik lees ook een reactie van een zekere Bert die de mens gewoon als wegwerpproduct ziet... Lijkt me geen prettige leefwijze...
De ambtenarenstatus verdwijnt, ontslag wordt makkelijker. Ouder dan 50, vergeet dan maar een andere werkgever (terwijl je wel nog tot 67+ doormag)
Er zijn veel branches waar werkweken van 60 uur normaal zijn, maar waar weinigen tegen een burnout aanlopen.
Wat is het verschil tussen die laatste mensen en de ambtenaren? Want aan werkdruk ligt het kennelijk niet. Dat blijkt ook uit onderzoek uit de arbeidspsychologie. Werkdruk is maar een van de redenen die tot stress kunnen leiden. Andere redenen zijn saaiheid, controle, het gevoel niks te bereiken in het werk en dus het 'slag' mensen dat elkaar in een branche opzoekt.
In de ambtenarij is sprake van veel hierarchie, en dat gaat ten koste van het gevoel van controle. Maar feit is ook dat 'soort' 'soort' zoekt. In de ambtenarij heerst een bepaalde verzadigde mentaliteit van oudsher. En dat gaat van generatie op generatie. Want gezapigen trekken gezapigen aan bij sollicitaties.