Dissident CDA-raadslid De Bilt voelt zich ‘geamputeerd’

‘Toen D66 aankondigde dat ze toch voor dit raadsvoorstel ging stemmen. Ik heb het toen besproken met mijn vrouw. Twee dagen voor de raadsvergadering wist ik het definitief. Ik was er natuurlijk al langer bezig met mijn twijfels over het project, maar er kwam toen zoveel naar boven. Ik luisterde naar mijn hart.’

‘Ik heb het wel gedeeld. Afgelopen december had ik er een fikse woordenwisseling over met onze fractievoorzitter (Werner de Groot, WB). Ze hadden het dus kunnen weten. Ze dachten waarschijnlijk dat het zou gaan, zoals in de afgelopen vier jaar: Margriet sputtert even, maar gaat uiteindelijk wel mee. Ze zit het wel uit. Ze hebben erna ook niet meer geïnformeerd naar mijn standpunt. Er is niet meer op die woordenwisseling teruggekomen. Vaak wordt dat besproken in de fractievergadering, net als de moties. Ik wist nu niet van de motie die met D66 is ingediend. Er is weinig communicatie.’

‘Normaal gesproken doe ik dat wel. Je stemt dan zeker af. Ik snap ook dat er politieke druk moet zijn. Ik ben al tien jaar raadslid en werk al mijn hele leven werk bij gemeenten. Politieke druk heb je nodig, maar als dreigementen en schreeuwen erbij komen, dan ontstaat er een onveilige situatie en dan houdt het op dat je in openheid dingen deelt. Dat had mij ook duur komen te staan. Ik was er druk mee geweest en misschien was het besluit uitgesteld. Dat is eerder gebeurd. Er zaten schreeuwende mensen tegenover me, ook tijdens mijn werk.’

‘Een half jaar geleden ging het ook over een groot dossier: De Kwinkelier, het centrum van Bilthoven. Mij werd toen het zwijgen opgelegd. Mijn voorstel zou een meerderheid krijgen, maar er was ook toen uitstel. Ik moest met ambtenaren spreken, er was veel ruis, een presentatie van een projectontwikkelaar met oude afbeeldingen... Er werd een spel gespeeld. Na twee maanden was ik daar zo moe van dat ik mijn normale politieke werk, een meerderheid zoeken, niet meer kon doen. Toen heeft mijn voorstel het, ook op één stem na, niet gehaald. Zo moest het nu in ieder geval niet gaan.’

‘Schreeuwende mensen. “Je moet meestemmen, want we zitten in een coalitie.” Ik werd op iets kleins gerectificeerd. In een krantenartikel vertelde ik dat bepaalde partijen hadden tegengestemd. Onder druk van de VVD moest dat worden gerectificeerd. Mij werd dus het zwijgen opgelegd rond de Kwinkelier. Ik mocht niets zeggen tijdens de raadsvergadering.’

‘Ik heb het meermalen gezegd, maar kreeg in het coalitieoverleg meer steun van een andere fractie, GroenLinks, dan van mijn eigen partij. Zij vonden dat je niet een zwangere vrouw moest uitschelden en niet weer de druk moest opvoeren. Dat gebeurde ten overstaan van de andere coalitiepartners. Ik ben eerder met zwangerschapsverlof gegaan. En dan word je geframed: ik zou labiel zijn, terwijl dus mensen tegen jou gaan schreeuwen. Dat is een uiting van onmacht, ik bleef juist heel rustig. Ik heb toen het CDA-bestuur gemeld dat ik eerder met zwangerschapsverlof ging. In een mail schetste ik hen al die situaties en vroeg om een pas op de plaats richting de verkiezingen.’

‘We moesten vooral de positiviteit erin houden richting de verkiezingen. Eerst zou er een selectie- en programmacommissie komen. Dat duurde nog een half jaar en dat was te ver weg om uitzicht te bieden. De kwestie werd geparkeerd. Misschien zou het na de verkiezingen worden besproken, maar niet voor de verkiezingen. Daarna was er plotseling geen urgentie meer, want de VVD ging uit de coalitie. Maar bij het Hessingterrein kwamen de oude verhoudingen weer terug. Dat was inderdaad een vreemde gewaarwording.’

‘Ik heb het niet open durven zeggen, maar anderen hebben ook bijgedragen in het ontstaan van de situatie. Ik vind dat oneerlijk: er is gezwegen en toen moest mij kop eraf, want ik heb tegengestemd. Ik vind het onverteerbaar dat mijn eigen partij dat doet. Het doet extra pijn als een vriend het doet. Dat voelt heel wrang. Maar dat is onze lokale situatie. Ik heb heel veel steunbetuigingen van CDA’ers uit het hele land gekregen. Zij zeggen: je staat voor het goede. Dat zegt dat het een lokale actie is.’

‘Ik liep naar buiten en andere raadsleden die ook naar buiten liepen zeiden: het CDA roept dat je van de lijst afgaat. Ik geloofde dat niet, maar dat zoiets dan binnen drie dagen gebeurt is ongelooflijk. Het was een emotioneel besluit. Had dit even doorgesproken. Je bent volwassen mensen, had je eigen rol bekeken. Dit was echt onnodig. Het had eventueel ook later gekund. Als men er nog hetzelfde in stond, dan had ik de eer aan mezelf gehouden. Als ze meer tijd hadden genomen en me dan hadden kunnen overreden van hun wantrouwen en dat er geen samenwerking meer mogelijk is, dan ik stap opzij.’

‘Na het besluit werd gezegd dat ik het er even niet met de pers over mocht hebben en we de zaak eerst onderling moesten bespreken. Ik heb mijn inhoudelijke standpunt toen wel uitgelegd aan de pers, maar zoals afgesproken niet de interne zaken besproken. Daar heb ik me wel aan gehouden.’

‘Openheid en respect zijn inderdaad belangrijke kernwaarden en ze werken twee kanten op. Als ik niet open kan zijn, dan moeten zij daarop reageren en het niet hoog laten oplopen en het dan mij in de schoenen schuiven.’

‘Na de avond van de stemming hebben we een 1-op-1-gesprek gehad. Ik zat nog erg in de inhoud, want ik was helemaal niet bezig met de consequenties. Ik heb het “andere gesprek:” gevoerd. De dag erna spraken we in breder verband en ook daar vond ik dat ik inhoudelijk gelijk had. Het andere was voor mij niet zo relevant. Ik ben dus in de verdediging gegaan. Dat had ik beter niet kunnen doen. Er moest een kop rollen, dat was het doel, we konden niet meer bij elkaar komen. Het was nog niet te laat, heb ik ook tijdens de ledenvergadering gezegd. Maar ik wist toen al dat het kansloos was.’

‘Ik ben door de inwoners gekozen voor vier jaar. Ik heb een rechte rug. Mij valt niets te verwijten. Ik heb ook geen seconde overwogen om niet te gaan.’

‘De sfeer was kil, begreep ik. Er is geen woord gewisseld.’

‘Het besluit was inderdaad meedogenloos, want ze weten wat politiek voor mij betekent. Het is echt deel van mij. Ik voel me geamputeerd. Een eigen partij oprichten? Nee, het zijn geen schoenen die je even wegdoet als je al zo lang raadslid bent. Het is jouw ideologie, je deelt dezelfde waarden. En dat hoort bij mij. Veel CDA’ers begrijpen deze gang van zaken niet.’

‘Dit soort zaken moet je zeker bespreekbaar maken. Als je je onveilig voelt in de coalitie, hoor je dat te bespreken. Maar je gaat het niet in de politieke arena hebben over hoe dit heeft kunnen ontstaan. Zeker niet voor verkiezingen. Je krijgt allemaal ruis. Doe dit zorgvuldig. Je moet je er kwetsbaar en open voor kunnen opstellen.’

‘Het doet ertoe dat je het verschil kunt maken. Je denkt soms: had ik niet toch iemand in vertrouwen moeten nemen? Maar er waren nieuwe mensen bij en je wilt dat geen negatieve lading geven voor je begint met elkaar. Ik had dit niet kunnen verwachten. Ik heb mijn hart gevoeld en ben uitgegaan van het goede van de mens. Dat wil ik blijven doen.’

‘Zij moeten zich goed achter de oren krabben over of ze het juiste hebben gedaan. Dit is niet de oplossing. Ze moeten ervoor zorgen, als ze dit doorzetten, dat ik niet het eerste slachtoffer ben in een reeks, maar dat het hier stopt.’

‘Ik denk dat hij op voorhand al niet de leiding heeft gepakt, anders had hij wel eerder gevraagd naar onze decemberruzies. Ik denk niet dat hij de juiste leider is voor de club. Laten we hopen dat hij er ook iets van heeft opgestoken. Ik ben niet uit op wraak, maar ik denk niet dat het goed zou zijn als zij met de verkiezingen zouden winnen.’

‘Ik kan me niet voorstellen dat ik buiten de politiek blijf, maar ik wil wel even CDA-rust. Ik word weer moeder en daar wil ik me eerst op richten. Dan kijk ik hoe ik hieruit ga krabbelen. Ik kom wel degelijk terug.’

‘Wat mij betreft wel.’