Vertrouwen Groningers

Als gedupeerde van het overheidsbeleid inzake de aardbevingsellende in Groningen las ik het artikel ‘Vertrouwen Groningers terugwinnen duurt generaties - “Wat nu gebeurt is bij lange na niet genoeg”’ in Binnenlands Bestuur 24.

De passages over de mening en betrokkenheid van CvdK Paas eindigen met: ‘Vertrouwen in de overheid krijg je als jouw problemen effectief worden aangepakt en opgelost. Met schadeherstel en de versterkingsoperatie is dat maar beperkt gelukt. (...) Een kleine groep zit in de shit voor de welvaart van de rest van het land. Dit schreeuwt om iets groots.’ Dat herstel en versterking maar beperkt zijn gelukt is een welhaast Gronings understatement. Over herstel van schade moet met het verjuridificeerde Instituut Mijnbouwschade Groningen (IMG) maanden-, soms jarenlang gestreden worden, tot de rechter aan toe. Van de tienduizenden huizen die versterkt moeten worden is nog maar een fractie gerealiseerd. De ‘schreeuw om iets groots’ van Paas klinkt schril: de provincie Groningen heeft nimmer in Den Haag met de vuist op tafel geslagen, laat staan geschreeuwd voor de belangen van die duizenden inwoners.

Ten tweede: dat de gedupeerden weinig vertrouwen hebben, is eveneens een eufemisme van formaat: het gaat niet om weinig vertrouwen maar om een in de loop van tien jaren regelmatig versterkt, diepgeworteld wantrouwen. Zelfs de eerste bewindspersoon die enige empathie voor de gedupeerden toont, staatssecretaris Vijlbrief, wordt met argwaan bekeken. Dat hij beperkingen oplegt aan de onafhankelijkheid van het IMG doet echter een sprankje vertrouwen gloren.

Ten derde: het eind van het artikel bevat het statement: ‘Ook materieel kun je vertrouwen terugwinnen. Bijvoorbeeld door een regio-investering waar men trots op kan zijn. Dat je ziet dat Groningen een belangrijke regio is, zoals verbreding van de N33 en de Lelylijn. Dat maakt veel uit.’

Zo’n uitspraak ontbeert elk begrip voor de gedupeerden. Die willen een ongeschonden veilig huis, en vlug een beetje. Projecten als het Nationaal Programma Groningen worden schamper betiteld als zoethoudertjes. Logisch, want wat schiet je daar mee op als je als individuele gedupeerde al een jaar niks hebt gehoord over je meest recente schademelding bij het IMG, of over de versterking van je huis, waartoe al vijf jaar geleden het huis is geïnspecteerd? Wat kan jou dan die Lelylijn naar die vermaledijde Randstad schelen? Trots is een luxe die Groningers wat dit betreft nog in geen jaren is gegund.

Cees Wildervanck, psycholoog, Overschild (Gr)