Taboe
Abortus, dat is zo’n fijn taboe-onderwerp. Ik ben geen tegenstander van abortus. Als de aanstaande moeder meent dat ze niet in staat is het toekomstige kind goed te verzorgen, bijvoorbeeld omdat het gehandicapt is, dan moet het maar. De aanstaande moeder beslist hierover. Eventueel mag de partner daar ook wat van vinden. In ieder geval bemoeit de dominee of pastoor zich er niet mee.
Dit politiek correcte standpunt hang ik al jaren aan. En velen met mij. Vooral het zelfbeschikkingsrecht van de vrouw vind ik belangrijk. Een soort blokkerende boosheid welde in mij op toen ik onlangs langs las wat het mogelijke abortus-standpunt van de PVV gaat worden – mogelijk, want de fractie is er nog niet uit.
In dat mogelijke standpunt kan niet langer de vrouw bepalen of abortus nodig is, maar haar arts. Die stelt samen met zijn collega’s een lijst criteria op, op basis waarvan abortus wordt toegestaan. Als ouders horen dat hun kind geen aandoening heeft die ernstig genoeg is voor abortus, dan hebben ze gewoon voor hun kind te zorgen. Zelfbeschikking is mooi, aldus het mogelijke PVV standpunt, maar verantwoordelijkheid ook. Een zwaar gehandicapt kind is niet leuk, maar er zijn genoeg gehandicapte kinderen die best een goed leven hebben. Het criterium moet zijn: kan het kind een leven zonder al te veel pijn en ellende leiden?
Ik dacht dat ik vrij was van taboes, maar nu is het de PVV toch gelukt er eentje bij mij aan te boren. Mijn eerste reactie: zijn ze bedonderd om het recht op abortus door een arts te laten bepalen? De tweede: Waar blijven de Dolle Mina’s en het ‘Baas in Eigen Buik’?
Nadat de verontwaardiging is weggeëbt, schiet mij te binnen dat het natuurlijk een grote verantwoordelijkheid is, te bepalen of je een kind wil behouden of niet. Is dat wel een keus die je een individuele moeder kunt laten maken? Zijn bepaalde diepe levensvragen niet te groot en te ingewikkeld om daar als individu een keuze in te maken?
Keuzes maken is de vloek van deze tijd, zeker voor de achterban van de PVV. De moderne burger wordt dagelijks vele malen gedwongen te kiezen. Maar daar hebben de PVV-vrouwen en –mannen moeite mee. Die willen in een beschermde wereld leven, waar anderen de keuze voor hen maken. De romantiek van vroeger, toen er nog sterke leiders waren die voor hun achterban zorgden…Precies wat de huidige maatschappij niet meer biedt. Gezien het succes van de PVV is een behoorlijk deel van de Nederlandse samenleving op zoek naar dergelijke veiligheid en zekerheid.
Nu ben ik in gedachten toch in debat aan het gaan met de PVV. Dat is een compliment waard, want ik meen een afgewogen en onwrikbaar standpunt te hebben over abortus. Knap dat ze me even aan het twijfelen hebben gebracht. Na nog wat langer piekeren kom ik terug bij mijn eerste standpunt: de moeder dient het beschikkingsrecht te hebben. Zij is degene die achttien jaar voor het kind gaat zorgen. Dat is een niet mis te verstane last, waarvan ze zeker moet weten dat ze die aan kan. Zo niet, begin niet aan een kind. Een slechte levensstart leidt alleen maar tot gevoelens van ongeluk en tot crimineel gedrag.
Een arts verlaat om vijf uur zijn ziekenhuis. Hij overziet niet welke gevolgen zijn beslissing heeft voor het leven van iemand – zowel van moeder als van kind. Daarom mag hij die beslissing niet nemen – net zo min als de dominee of de pastoor.
Paul Lensink
In dat mogelijke standpunt kan niet langer de vrouw bepalen of abortus nodig is, maar haar arts. Die stelt samen met zijn collega’s een lijst criteria op, op basis waarvan abortus wordt toegestaan. Als ouders horen dat hun kind geen aandoening heeft die ernstig genoeg is voor abortus, dan hebben ze gewoon voor hun kind te zorgen. Zelfbeschikking is mooi, aldus het mogelijke PVV standpunt, maar verantwoordelijkheid ook. Een zwaar gehandicapt kind is niet leuk, maar er zijn genoeg gehandicapte kinderen die best een goed leven hebben. Het criterium moet zijn: kan het kind een leven zonder al te veel pijn en ellende leiden?
Ik dacht dat ik vrij was van taboes, maar nu is het de PVV toch gelukt er eentje bij mij aan te boren. Mijn eerste reactie: zijn ze bedonderd om het recht op abortus door een arts te laten bepalen? De tweede: Waar blijven de Dolle Mina’s en het ‘Baas in Eigen Buik’?
Nadat de verontwaardiging is weggeëbt, schiet mij te binnen dat het natuurlijk een grote verantwoordelijkheid is, te bepalen of je een kind wil behouden of niet. Is dat wel een keus die je een individuele moeder kunt laten maken? Zijn bepaalde diepe levensvragen niet te groot en te ingewikkeld om daar als individu een keuze in te maken?
Keuzes maken is de vloek van deze tijd, zeker voor de achterban van de PVV. De moderne burger wordt dagelijks vele malen gedwongen te kiezen. Maar daar hebben de PVV-vrouwen en –mannen moeite mee. Die willen in een beschermde wereld leven, waar anderen de keuze voor hen maken. De romantiek van vroeger, toen er nog sterke leiders waren die voor hun achterban zorgden…Precies wat de huidige maatschappij niet meer biedt. Gezien het succes van de PVV is een behoorlijk deel van de Nederlandse samenleving op zoek naar dergelijke veiligheid en zekerheid.
Nu ben ik in gedachten toch in debat aan het gaan met de PVV. Dat is een compliment waard, want ik meen een afgewogen en onwrikbaar standpunt te hebben over abortus. Knap dat ze me even aan het twijfelen hebben gebracht. Na nog wat langer piekeren kom ik terug bij mijn eerste standpunt: de moeder dient het beschikkingsrecht te hebben. Zij is degene die achttien jaar voor het kind gaat zorgen. Dat is een niet mis te verstane last, waarvan ze zeker moet weten dat ze die aan kan. Zo niet, begin niet aan een kind. Een slechte levensstart leidt alleen maar tot gevoelens van ongeluk en tot crimineel gedrag.
Een arts verlaat om vijf uur zijn ziekenhuis. Hij overziet niet welke gevolgen zijn beslissing heeft voor het leven van iemand – zowel van moeder als van kind. Daarom mag hij die beslissing niet nemen – net zo min als de dominee of de pastoor.
Paul Lensink
geínspireer door de PVV, zal doorgaan.
komaan, vrouwen, laat je horen!!