Rooms antisemitisme

Misschien moest de pater erg denken aan het Colosseum waar tienduizenden gelovigen zich verzameld hadden en waar in vroeger tijden menig christen aan de leeuwen werd gevoerd. Ondertussen heeft Rome zelf een eeuw of twintig de joden verantwoordelijk gehouden voor de kruisdood van Christus, Zijn bloed kome tenslotte over ons en over onze kinderen.

Er zijn tijden geweest dat de joden van Rome verplicht moesten luisteren naar een preek van de een of andere dominicaan. Op prenten zien we de volgelingen van Jahweh aandachtig onder de preekstoel staan luisteren, zij het dat ze hun oren dichtgestopt hebben met allerhande verse tuinkruiden. En zo kwam het dat ik, op bezoek bij mijn neven Tim en Kas, aan de oudste van de twee vroeg of iemand hem ooit gevraagd had of hij ‘een mop van Sam en Moos’ kende. Nee, dat hadden de neven nog nooit iemand horen vragen.

Sam en Moos zijn blijkbaar, samen met Max Tailleur, een milde dood gestorven. En ze hebben, vertelden Tim en Kas aan de hand van de hoeveelheid Sam en Moosachtige grappen die ze uit hun mouw schudden, plaatsgemaakt voor, in volgorde van belang, de Belg, de Turk en de Marokkaan. ‘Ken jij het verschil tussen een doodgereden kat een doodgereden Marokkaan?’ vroegen ze. ‘Nee? Bij een kat zie je remsporen.’

Nu valt er over de integratie anno 2010 een hoop positiefs te vertellen, maar niet dat de contacten tussen de diverse bevolkingsgroepen bijzonder intensief zijn. Deze week verscheen er een rapport van het SCP met als titel de enigszins retorische vraag: ‘Maakt de buurt verschil?’ Het blijkt dat 81% van de Nederlandse Turken nooit (35%) of soms (46%) in de vrije tijd contact heeft met autochtone Hollanders. Omgekeerd hebben autochtonen voor 90% nooit (52%) of soms (38%) contact met migranten. Deze cijfers wijzen niet op een bijzonder geslaagd integratiebeleid.

Kennelijk zoeken mensen van nature de mensen op die het meeste op hen lijken. Ooit heeft Nederland, in de jaren van Joop den Uyl, een bewust spreidingsbeleid gekend voor Surinamers die na de onafhankelijkheid en masse de oversteek maakten. Na een jaar woonden zo goed als alle Creolen in de Bijlmer, zo goed als alle Hindoestanen in Den Haag en zo goed als alle bosnegers in Brabant. Dat is grosso modo zo gebleven, zij het dat de betere gekleurde middenklasse zich inmiddels een huis in Almere kan veroorloven.

Het gaat hier om een kernprobleem van de moderne stad. Mogen mensen bij elkaar kruipen? Of moeten ze worden gespreid? Het beleid kiest voor het laatste, de mensen om wie het gaat kiezen voor het eerste. Maar de jodenmop is inmiddels een zachte dood gestorven. Dat wel.