De schaamte voorbij

Waar zijn we met z’n allen in hemelsnaam beland? Dat het met dit kabinet van dik hout zou gaan, viel te verwachten. Een bikkelhard asielbeleid – ‘hier werken we aan uw terugkeer’ –, vervuilers nog meer ruimte geven, linkse hobby’s als boeken, kranten en cultuur extra beprijzen, de universiteiten korten, afschaffen van belastingverhoging Box 2 om de meest vermogenden te ontzien.

Ach, het hoort bij onversneden rechts zullen we maar zeggen. Bovendien, het volk schijnt dit te willen. Dus daar morren we beter verder niet over. 

Maar waar ik heel slecht op ga is de ophitsende taal die de dames en heren die sinds 2 juli boven ons zijn gesteld denken te moeten uitkramen in reactie op demonstraties en/of rellen. Halve en voor het gemak hele bevolkingsgroepen – Nederlanders – zetten ze dan weg als tuig dat het land uit moet. Waarvan paspoorten zelfs mogen worden afgepakt. Ik ga de erbij geuite krachttermen niet herhalen, dergelijke vuilspuiterij past niet in Binnenlands Bestuur. 

Het hoogtepunt – voor mij een dieptepunt – wil ik er als uitzondering wel uitlichten. Dat was om uit de mond van ‘onze’ premier het woord ‘ontaard’ te horen rollen in zijn reactie op de rellen in de hoofdstad nadat Amsterdamse moslim-jongeren en extreemrechtse Maccabi-supporters het op straat met elkaar aan de stok kregen na een potje voetbal in de Johan Cruijff Arena. Ik citeer: ‘Volstrekt ontaard gedrag’. Niet dat van de provocerende Israëlische supporters, nee, dat van de Amsterdammers.

‘Ontaard.’ Een term zo beladen als weinig andere. Nationaal socialisten in Duitsland bezigden hem in de jaren dertig van de vorige eeuw om Joodse kunst weg te zetten als verderfelijk, ‘entartet.’ Veel ‘ontaarde’ kunstwerken belandden op de brandstapel, diverse makers vonden niet veel later in concentratiekampen hun einde.

En nu zoveel jaar later moeten we het meemaken dat zelfs de premier ‘van alle Nederlanders’ het anno 2024 nodig en passend vindt om – al dan niet ingefluisterd – een specifiek deel van onze inwoners dat stempel mee te geven. “Schaam je kapot”, roepen we bij een slechte voorstelling dan op de tribune. In koor. Wat een land. 

Sorry. Waar ik land schreef, bedoel ik natuurlijk leider.