Near Death Experience

Een zwangere die voor de keuze staat, thuis of poliklinisch zal niet, omwille ’s lands historisch gegroeide trots ‘In Nederland doen wij dat zo’ het risico willen nemen. In de krant zegt De Gyn immers (NRC, 3 november 2010): “Afschaffen van de thuisbevalling? Niet voor een gezonde slanke vrouw van 25 jaar bij wie de hele zwangerschap goed is verlopen en die op een steenworp van het ziekenhuis woont.”

Ga er maar aan staan. Je behoort in Nederland al bijna tot een zeldzaam ras als je voor je 25e moeder wordt. En over die andere risicofactoren wil je het in de polder met een verhoogd BMI al helemaal niet hebben: one way ticket to de dood. Alleen zeer intuïtieve, sterk overtuigde dames en arme gezinnen gaan dan nog voor ‘thuis’. Zijn wij immers niet het meest verzekerde volk van de wereld. Veiligheid staat voorop, ook al heb je heden ten dage geen moer meer aan je pensioen. Een net zo gegijzelde keuze als thuis bevallen in 2011.

Communiceren in termen van kansen doet de zaak ook geen goed. Een vier keer zo hoge kans komt indrukwekkend heftig binnen in de hormonaal gedirigeerde geest. Heel wat anders dan de feiten dat de slechte score in Nederland betekent dat tussen de 4 en 13 kindjes op de 1000 rondom de geboorte overlijden (CBS). Dat zijn er tussen de 4 en 13 te veel! Zonder twijfel. Nog los van het grote leed voor de mensen die dit overkomt, is het tijd voor rust. Rust in het debat en rust voor de zwangere vrouw.

Die rust is er niet. De verloskundige en de arts staan de vrouw niet intensief genoeg bij. Te weinig echo’s tijdens de zwangerschap. Medisch ongetwijfeld overbodig, maar in andere landen wel gebruikelijk en de kalmerende werking ervan, laten we die niet onderschatten. Dan de tijd die men voor je heeft tijdens de bevalling. Als je nog niet genoeg ontsloten bent, kun je fluiten naar ondersteuning, medisch gezien niet nodig, maar o, wat werkt het kalmerend als iemand-die-er-verstand-van-heeft naast je is, hangt, zit, staat of ligt, die samen met jou de helse weeën doorstaat. Stress is naar mijn stellige, binnenkort hopelijk ook medisch onderbouwde, overtuiging, het beste recept voor een slechte afloop.

Dat daar nu een schepje boven op wordt gedaan, is kwalijk. Zelf was ik recent “over tijd”. De eerste lijn moest mij, in het kader van het Protocol Babysterfte op exact 41 weken overdragen naar de tweede lijn. Als je niet sterk in je schoenen staat, zit je hartslag vanaf dat moment boven de 200. Voelt u de baby wel goed genoeg bewegen? Hmm, uw baby is aan het slapen, dat zien we niet graag! Wat goed bewegen is, dat weten de geleerden niet. Ach mevrouw, dat is van zoveel factoren afhankelijk, dat weet u zelf het beste. Geen wonder dat bijna alle vrouwen die over tijd zijn zich, sinds het protocol laten inleiden.

Je wordt zo bang gemaakt dat je de durf niet hebt om het lot te tarten en de natuur zijn werk te laten doen. Niet dat de ziekenhuizen op deze extra aanwas zijn berekend. Dus beval je uiteindelijk in het ziekenhuis met een infuus onder de schijnzekere leiding van een onbevoegde, een student of arts-assistent. Voordat de thuisbevalling definitief uit de markt wordt geprezen, dient naar de gevolgen van de invoering van het Protocol Babysterfte onderzoek te worden gedaan.

De echte verhalen over bijna dood ervaringen zijn schitterend beschreven in het boek van Pim van Lommel. Reden te meer om dat wat we niet kunnen meten, maar wel weten, toe te laten ook in dit debat over de risico’s van thuis bevallen.