Lang leve de interventieteams
Rotterdam is er mee begonnen ten tijde van het Leefbaar college: de interventieteams. Na veel afkeurende berichten erover en een forse aanval van de Rotterdamse Ombudsman, die de vergelijking met de WO II niet schuwde, eindelijk weer een positief bericht over de interventieteams, nota bene in het NRC.
De vloek van de rechtse bemoeienis achter de voordeur, is inmiddels gemeengoed geworden, ook in links Rotterdam. Steeds meer gemeenten in Nederland omarmen deze actiegerichte aanpak. Nu is het tijd voor om het echte succes te realiseren: het borgen van de follow up!
De kerngedachte achter de interventieteams is goed: hard met een hart. Extra ogen die willen zien hoe ernstig de nieuwe armoede huis houdt in gezinnen en bij ouderen. Ogen die niet alleen van de overheid komen, maar ogen die samenwerken dwars door instanties heen. Ogen die ook praten én de norm overdragen. Zwart werken, wapens, mishandeling, drugs, plantjes en intimidatie van de buurt dienen niet gedoogd te worden als vergoelijking voor de ellende die soms hartverscheurend is.
Maar aan deze follow up ontbreekt het vaak. Het wrange aan de interventieteams is dat ze als frontlijnorganisatie dreigen te verzanden in de bureaucratische mêlee waartegen ze zelf zijn opgericht. Doorgeefluik, dossierstapelaars en regeltrotseerders zonder mandaat. In het hart van de medewerkers van de interventieteams zit het wel goed, maar men kan minder hard doorpakken dan men zou willen. Het rapporteren van lijstjes “waar wij als interventieteam tegenaan lopen” is een trage, door machtspolitiek, eilandvorming en prestatieafspraken tegengehouden, vorm van doorbraken forceren.
De oplossing is zo bloedstollend eenvoudig dat bestuurders, beleidsmakers en politici er vast geen heil in zien. Dat neemt niet weg dat het opperen van de suggestie om interventieteams hiërarchisch boven alles en iedereen te plaatsen, al voor geestelijke verruiming kan zorgen. Het behalen van maximale maatschappelijke resultaten voor burgers en in financiële zin kan wanneer interventieteams uitgerust worden met de knop: Opdracht voor… nu uitvoeren! De baas van de psychiatrische instelling, de politie, de kredietbank, de school en de kinderbescherming dient dan in het gelid te springen: u vraagt, wij draaien. En wij, wij boven in de toren hebben het volste vertrouwen in de nieuwe interventie-street-level bureaucraat. Over paradigmawisseling gesproken, over cultuurverandering gesproken en over bezuinigen gesproken. Elke beleidsnota met de titel “Meer Met Minder”, zo heten ze toch allemaal tegenwoordig, zou zich in ieder geval kunnen uitspreken over bovenstaande suggestie. Ik ben benieuwd wat de argumenten tegen zijn.
In Enschede heeft men dit model -interventiewerkers met mandaat- al goed uitgewerkt en toegepast. De brochure 'Dringend achter de voordeur'geeft een goed beeld.