Externen: schurken, inderdaad
Je krijgt bijna medelijden met Hans Haarsma, coördinator luchtkwaliteit. Hij declareerde gedurende vele jaren lang als extern adviseur gemiddeld zo’n 315.000 euro per jaar bij de gemeente Utrecht, zo berichtte Binnenlands Bestuur vorige week. Gemeenteraadsleden boos, de pers verontwaardigd. Volkomen onterecht, meent Haarsma. ‘Het is net alsof “externen” schurken zijn die zakken vullen’, stelt hij.
En dat klopt. Hij is een schurk die zijn zakken vult.
In zijn verdediging stelt het adviesbureau dat Haarsma heeft uitgeleend, dat hij een bruto salaris verdient dat vergelijkbaar is met het salaris van een gemeentelijke medewerker in schaal 15. Een snelle zoektocht leert dat het maximum van deze schaal maandelijks 6246 euro is. Als ik dit omreken naar een jaarbedrag, kom ik op 81.198 euro uit. Goed, daar moet dan nog pensioen over worden betaald. Laten we zeggen dat de totale loonkosten, met eventuele bonussen voor goed functioneren, op zo’n 115.000 euro uitkomen. Dat is altijd nog zo’n 200.000 euro minder dan er gedeclareerd is.
Wat doet zo’n adviesbureau met die 200.000 euro bruto winst? Als bonus uitkeren aan mijnheer Haarsma? Jazeker, want hij is ook nog eens mede-eigenaar van het bureau. Hij mag zelf bepalen wat er met de winst gebeurt.
Dan dat uurtarief dat is gehanteerd: zo’n 170 euro per uur. Dat is fors en ook begrijpelijk als het om een korte, tijdelijke opdracht gaat. Maar bij opdrachten die meerdere jaren duren, is het een absurd bedrag. Als ik één stroopwafel koop op de markt, betaal ik de vraagprijs. Maar als ik duizend stroopwafels koop, beding ik een forse korting. Als de producent dat zelf niet al aanbiedt. Zo gaat dat op de vrije markt. Met de inhuur van externen zou het niet anders moeten zijn.
Voordeel van een stroopwafel is overigens dat je hem opeet en dan is hij weg. Een externe adviseur blijft je na afronding van een opdracht nog jaren achtervolgen met verzoeken om vervolgopdrachten.
Ergerlijk is ook dat het adviesbureau (een besloten vennootschap) minder belasting betaalt dan een persoon die in dienst is, namelijk de vennootschapsbelasting in plaats van de inkomstenbelasting. Netto houdt het bureau er dus ook nog eens meer aan over.
O, ja, dan is er nog het risico-argument. Als de opdracht is afgelopen, vallen de inkomsten van de externe adviseur weg. Hij loopt dus het risico dat hij een tijdje zonder inkomsten zit. Daarvoor moet hij een financiële buffer opbouwen. Daar is dus die jaarlijkse 200.000 euro bruto winst van Haarsma voor. Als buffer. Maar gezien zijn salaris van 81.198 euro per jaar heeft hij een buffer opgebouwd voor ongeveer 2,5 jaar. En welke adviesbureau houdt nu een adviseur in dienst die 2,5 jaar geen inkomsten genereert?
Volgens zijn woordvoerder heeft Haarsma wel een les geleerd van de ophef die is ontstaan over zijn declaratiegedrag. ‘Misschien moet hij zelf wat eerder aan de bel trekken bij zo’n opdrachtgever.’
Wil degene die gelooft dat hij echt aan die bel gaat trekken, nu opstaan?
Paul Lensink
Reacties: 11
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Jouw stukje is een beetje vanuit de onderbuik en staand aan de borreltafel aan het digitale papier toevertrouwd vermoed ik.
Twee opmerkingen:
1. je verwijt de externe nogal wat (mogelijke terecht, ik ken de casus niet), maar ik hoor je niets zeggen over de opdrachtgever. Vreemd. Wie heeft deze externe ingehuurd? Dat zal toch wel een ambtenaar zijn geweest vermoed ik zo. Wie wordt geacht verantwoordelijk met belastinggeld om te gaan? Toch zeker ook in eerste instantie die ambtenaar zou ik zeggen.
2. Het voordeel van een externe is dat je er te allen tijde van af kan (bijvoorbeeld nadat gebleken is dat hij 315.000 euro heeft gedeclareerd). Ik zou niet graag al die ambtenaren de kost willen geven die nutteloos achter een bureau zitten. Probeer daar maar eens van af te komen. Ambtenaren die overtollig zijn of anderszins niet functioneren verhuizen gewoon weer naar een volgende plek. In het bedrijfsleven gaat die vlieger, zeker in deze barre tijden, niet op.
Wie moet zich nu schamen?
Conclusie:
1. Goed opdrachtgeverschap is vereist; en
2. Het ontslagrecht moet vooral voor ambtenaren ernstig worden versoepeld.
Punt 2: slaat natuurlijk nergens op.
Dat is zelfs nog meer onderbuik dan het verhaal van Paul Lensink.
Waar de strekking van zeer duidelijk is. Het kaart het probleem aan bij de overheid: externen die de burger teveel geld kost.
Geen duidelijk aanwijsbare meerwaarde bezitten etc etc
Onzin wat die lensink schrijft. Partijen hadden een overeenkomst op basis van vraag en aanbod. Haarsma valt toch niks te verwijten. Misschien Utrecht wel, maar dat betekent niet dat Haarsma de schurk is. Als columnisten van BB wildersgedrag gaan vertonen, moet eens naar hun kontrakt worden gekeken!!!!
Overigens mis ik in de 'berekening' die volgt de directe en indirecte kosten die het bureau maakt voor de opdracht bij de gem. Utrecht. Secretariële ondersteuning, huur kantoorpand, kosten werkplekken, bijhouden kennisniveau medewerkers, acquisitiekosten, wellicht specialistische software, etc.
Het is redelijk kinderlijk om te veronderstellen dat er jaarlijks 200.000 euro over blijft.
Als de stroopwafeleter er moeite mee heeft, is hij/zij degene die aan zet is. En niet anders. Als die er met droge ogen de contracten ondertekend, waar hebben we het hier dan over? Er is blijkbaar vraag, en inderdaad: er is in dit geval ook aanbod.
Wil degene die denkt dat de marktkoopman geen interesse heeft om duizend stroopwafels tegen vraagprijs te verkopen, nu opstaan?
Dus nog even verder rekenen, meneer Lensink!