De Saharmeetlat

Terwijl binnen de PVV met gemengde gevoelens wordt gereageerd op de permanente verblijfsvergunning voor Sahar, is vanaf vandaag in Frankrijk de niqaab op straat verboden en nemen feministische vrouwen binnen de PvdA opeens verrassend stelling tegen de hoofddoek. Voortschrijdend Inzicht.

Tegelijkertijd hebben de Joodse en Islamitische Nederlanders, voor het eerst, een gemeenschappelijke agenda. Beide groepen zien een verbod op rituele slachting niet zitten. Ook mag een katholieke school bij nader inzien een hoofddoek weigeren. En die gemengde scholen hoeven, na een periode van uitvoerig denken, wikken en wegen, niet zo nodig van dit kabinet.

Wie begrijpt het nog? En dan wordt in het integratiedebat ook nog een nieuwe meetlat geïntroduceerd: verwesterd zijn of niet.

Nu wisten we al dat er een westerse hoofddoek bestond, u kent ze wel, die prachtige jonge vrouwen, kort rokje, dik in de make up, hoge hakken, met hoofddoek. Om de mannen op afstand te houden? Langs de meetlat van verwestering, wordt het straks dubbel ingewikkeld. Wel hier willen blijven omdat de kinderen te verwesterd zijn, lijkt me niet te combineren met een hoofddoek. Wellicht wel met ritueel slachten? Dat dat dan weer vrijheid van godsdienst is, of gewoon fijn, omdat het een traditie is en tradities warme gevoelens geven en warme gevoelens wil je koesteren.

Waar de grens ligt als het om integratie gaat, wordt steeds diffuser. Lange tijd overheerste in politieke kringen het Wetboek van Strafrecht. Alles mag, alles kan, als nieuwe Nederlanders zich maar aan de wet hielden. Deze uiterste grens werkte niet zo goed voor de werkvloer: de samenleving. In de samenleving daalde het vertrouwen in de overheid en tussen groepen mensen onderling. Inwoners wilden duidelijkere richtlijnen. Hoofddoek, boerka en niqaab: wel of niet? Fitna: wel of niet? Ritueel slachten: wel of niet? Nederlands spreken: wel of niet?

Of de compromissenpolitiek in Nederland die duidelijkheid kan en wil geven, lijkt verder weg dan ooit. Los van mijn felicitatie voor Sahar en haar familie, gaat de uitspraak van minister Leers voor complicaties zorgen. In beleidstermen dient het begrip verwestering, verwesteren en verwesterd zijn nu gedefinieerd te worden. Dat heeft minister Leers zelf over zich afgeroepen.

 

Naar een school gaan waar je ook andere kinderen ontmoet, dan kinderen uit je eigen gemeenschap, is daarvoor niet nodig volgens datzelfde kabinet. Dat dat wel onvoorstelbaar helpt, blijkt uit de levensgeschiedenis van Sahar. Hopelijk inspireert dat andere families in vergelijkbare omstandigheden om net zo westers te worden als Sahar. Niet zozeer omdat Sahar de nieuwe meetlat is geworden voor verwestering, maar gewoon omdat Sahar en haar familie mij geweldige mensen lijken.