Waarover spreken zij?
De 100e verjaardag van mijn moeder is zo’n moment waarbij ik me weer eens bewust werd van ons maatschappelijk systeem van zorg. Het moment deed mij ook beseffen hoe weinig gemeenteraden spreken over zorg in hun samenleving. Voorop gesteld dat voor mij gemeenteraden de gespreksplaats van de lokale samenleving horen te zijn. De plaats waar het gesprek ‘der moeite’ gevoerd wordt. De plaats van tegenwicht en tegenspraak.
Terug naar de feestdag van mijn moeder. Zij verkeert eigenlijk in een door de politiek gewenste modelsituatie. Zij woont in een mooi appartement met fantastische medebewoners die naar haar omzien. Met mijn familie lijken wij de ideaaltypische mensen die de nodige mantelzorg leveren. Met elkaar er aan bijdragen dat mijn moeder nog zelfstandig woont en leeft. En het hoofd biedt aan een merkbare tegenslag, namelijk dat haar bescheiden bruto pensioen sinds 2008 niet is veranderd. Terwijl de belastingafdracht wel met ruim 24% is gestegen. De zorgkosten voor een niet-gewijzigde polis 36% hoger zijn. De wil om zelfstandig te zijn, geen gebruik te hoeven (willen) maken van regelingen om dat je er ‘recht’ op hebt, houden haar sterk. Alles bij elkaar bijna ideaaltypisch.
Zo’n verhaal zal politici sterken in hun opvattingen over een zelfredzame en zelf zorgzame samenleving. Maar ontmoetingen met andere ouderen leert mij dat dit beeld verre van vanzelfsprekend is. Zeker in een sociaal minder sterke omgeving zie ik dat de spankracht afneemt. De wijk of buurt versterkt dat vaak ook nog eens. Huisvesting van bijzondere groepen veroorzaakt maar al te vaak dat de zorgvragers worden geconcentreerd. Heb je geluk met je familie, vrienden of buren dan kun je lang voldoen aan de maatschappelijk eisen, maar anders wordt het ingewikkeld tot onmogelijk.
Politici hebben de drive snel te denken in oplossingen. Maar het komende decennium, of deze tijd van de nieuwe toekomst, vraagt een politieke gespreksplaats en niet een politieke besluitplaats. Een plek in de lokale samenleving waar het politiek-filosofische gesprek is geherwaardeerd. En dan niet slechts spreken over inkoopvoorwaarden, over hoeveelheid wijkteams, over budget. Nee, niet enkel kijken door een rietje, maar de breinaald anders door de materie durven steken. Dát op zijn beurt vraagt politici die zoeken naar kwalitatieve informatie en minder naar kwantitatieve informatie. Die dus bereid zijn niet eindeloos schriftelijke vragen te stellen of moties in dienen of kwantiteiten aan monitors te laten toevoegen.
Het vraagt politici die durven te spreken met inwoners. Als voorbeeld over zorg voor ouderen en zelfstandigheid van ouderen, spreek eens – samen met enkele raadsleden- met 15 honderdjarigen, 15 mantelzorgers, de bestuurder en toezichthouder van een zorginstelling. Of maak gebruik van mensen die met projecten bezig zijn. Zo is Humberto Tan bezig met honderd portretten van 100 jarigen. Spreek hem over zijn beelden en ervaringen. Wanneer je als raadslid durft te luisteren krijg je de kwalitatieve informatie die nodig is voor dat echte politieke gesprek. Dan breng je raad naar de toekomst en is er toekomst voor de raad.
Jan Dirk Pruim
Lees hier alle columns van Jan Dirk Pruim
Reacties: 2
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Terecht wijst Pruim echter ook op de afname van het besteedbare pensioen anders dan aan belasting en zorgkosten. Ook door de inflatie en de lage dekkingsgraad zijn de pensioenen niet gestegen.
Het is een goede suggestie lokaal de gesprekken te arrangeren die Pruim voorstelt om op die manier het echte politieke gesprek te hebben en zo het echte lokale beeld te krijgen. Het liefst in 355 gemeenten. De uitkomst van die gesprekken moet de input zijn om ook landelijk een politiek gesprek te kunnen voeren onder andere door de raadsleden die lid zijn van een politieke partij die in het parlement is vertegenwoordigd. Neem daarbij de ervaringen van ziekenhuizen die met oneigenlijke bezetting van ziekenhuisbedden te kampen hebben. Dan gaat hopelijk ook op landelijk niveau het gesprek over op een politiek gesprek dat een oplossing biedt voor met name die ouderen die in een minder gelukkige situatie verkeren als de 100-jarige moeder van Jan Dirk.