Tegen de Eenzaamheid
De overheid heeft weer een project in het sociaal domein. Ongetwijfeld goed bedoeld en kost vast enkele miljoenen. Deze keer is het geen Taskforce voor ‘t een of ander, maar een campagne: Zorg tegen Eenzaamheid. Het is een ‘vervolg’ op een eerder Actieplan om eenzaamheid terug te dringen. Wat is er trouwens met dat Actieplan gebeurd? Is kennelijk afgerond, nu er een ‘vervolg’ is. Niets van gemerkt in mijn omgeving. Enfin, eigen individuele ervaring (N=1) telt niet.
Een aantal zorgorganisaties verzon het vervolgproject. Mooi, vanonderop! Gaan met die banaan, zegt de staatssecretaris die het lintje doorknipt voor de start. ‘t Houdt mensen van de straat, zal ik maar zeggen. Een soortement van werkgelegenheidsproject. Als je er maar één mens gelukkig door maakt is het al goed, zegt mijn moeder altijd als we het hebben over de zin van het leven.
Tijd terug heb ik al eens mijn verwondering geuit over een ander project. Dat was, toen Kinderpostzegels Nederland haar goeie geld en energie stak in een voorlichtingscampagne over kindermishandeling. In mijn ogen een typisch Postbus 51-ding. Daar gaat de doelgroep niet over lezen noch naar luisteren. Veel ouders die mishandelen kampen met financiele problemen, zijn onmachtig, denken dat zij hun kinderen ‘opvoeden’. Niemand mishandelt zijn kind omdat dat ‘leuk’ is. Ze verdienen aandacht en steun op maat. Geen collectieve bevoogding, zo van: je mag niet mishandelen en het moet stoppen. En de mensen en organisaties om de doelgroep heen hoef je echt niet voor te lichten. Ik vond het zonde van het Kinderpostzegelgeld. Kon beter rechtstreeks naar gezinnen, naar hun schuldhulpverlening of hun incassobureaus. In plaats van naar scholen en gemeenten met foldertjes, prezi-presentaties en (s)preekbeurten op de afdeling, op congres en in de klas. Net als nu die campagne ‘Zet een streep door discriminatie’, ga naar discriminatie.nl. Om een streep door discriminatie te zetten?
Het grappige is dat men bij de Eenzaamheidscampagne ervan uitgaat dat ruim 50% van de ouderen en gehandicapten en 77% psychiatrische patienten eenzaam zijn. Dit is 38% van de bevolking. Maar het CBS zegt dat het voornamelijk oudere mannen en in iets mindere mate vrouwen boven de 75 zijn. Dat is zo’n 4% van de bevolking.
Veel zelfstandig wonende ouderen schijnen overigens te vinden dat ze uiteindelijk naar een tehuisachtig iets willen vanwege de gezelligheid. Eenzaamheidsbestrijding avant la lettre. Het tehuis van mijn moeder organiseert zich te pletter aan prachtige concertjes en reisjes, bingo en borrels-met-hapjes. Dat kost wel iets. Kan daar niet ook een stukje van het Eenzaamheidsprojectgeld heen?
Mechtild Rietveld
Meer columns van Mechtild Rietveld leest u hier.
Reacties: 4
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Over prevalentie eenzaamheid het volgende. Wij gaan uit van de onderzoeksgegevens van het RIVM (2013, 372.000 respondenten). De uitkomst hiervan was dat 8% van de Nederlanders zich sterk eenzaam voelt, 30% matig eenzaam en 62% niet eenzaam. Het CBS (7.500 respondenten) kwam recent met een lagere score sterke eenzaamheid (4%) en een hoge score eenzaamheid “soms”, oplopend tot 66% bij de leeftijdsgroep 75 jaar en ouder. Het CBS is overigens ook mede-eigenaar van de onderzoeksgegevens van het RIVM-onderzoek, maar dat terzijde.
Wij zouden graag zien dat de verschillende onderzoekers de koppen bij elkaar steken om te komen tot een uniforme en gevalideerde onderzoeksmethode. Hopelijk zijn we dan een keer af van al die rare uitschieters naar boven en naar beneden.
Goed, Karin Matthijsse, dat je dit hieronder rechtzet.