Pasje bij paaltje

In een vorige column schreef ik over de strijd van drie moeders om hun doodgeboren kindjes in de Basisadministratie te krijgen. Leefwereld dringt door tot systeemwereld, gelukt! Hier nóg een kijkje in leefwereld versus systeemwereld.

Dit keer is het de strijd van een ouder echtpaar voor een pasje om een paaltje te doen zinken waarmee hun straat is afgesloten voor verkeer. Geen auto komt er nog in, tenzij met pasje. Gemeente streeft naar autoluwe binnenstad, oké!

Echtpaar heeft geen auto maar wel regelmatig vervoer nodig. Een van hen is slecht ter been en kortademig. Lopen - langs de paaltjes - naar de veel verderop gelegen taxistandplaats is soms een helletocht. Ze hebben hun auto al 30 jaar geleden - ze wonen er 50 jaar - weggedaan, toen al vanwege parkeerproblemen en drukte. Ze waren hun tijd dus ver vooruit, zou je zeggen.

U hebt geen auto? Jammer, dan ook geen pasje voor de paaltjes, aldus de gemeente met haar goeie autoluwe bedoelingen, die ook nog eens beleid maakt om ouderen zo lang mogelijk thuis te laten wonen. Beide goeie bedoelingen botsen hier dus. Gelukkig kon het echtpaar bij een paar ziekenhuisbezoeken even de toegangspas van de buren lenen om voor hun deur gehaald en gebracht te worden. Hun zonen beschikken ieder over een auto, maar zonder pasje natuurlijk. Daarnaast maakt het echtpaar wel eens gebruik van een deelauto, maar: ook pasjesloos. Telkens moeten ze tussen hun huis en het paaltje te voet door een grote stroom toeristen waden.

Tevergeefs hebben ze al meerdere malen formeel een toegangspas aangevraagd. Afwijzingen waren hun deel. Klacht ingediend bij de gemeente. Geen reactie. Gemeentelijk callcenter gebeld. U komt niet in aanmerking voor een paaltjepas. Die wordt alleen toegewezen in combinatie met een parkeervergunning. Huh? Dan maar een auto aanschaffen, mét parkeervergunning en daarna dus het vermaledijde pasje? Maar we moeten toch autoluw worden? Enne, ouderen moeten toch zolang mogelijk thuis wonen? Tja, we zijn beducht voor pasjesmisbruik, daarom die regel, aldus de gemeente vele brieven en klachten later.

Ombudsman komt er aan te pas(je). Deze ombudsman stuit immer weer op paradoxen die hem al te bekend voorkomen als oprichter en directeur van de Kafkabrigade in een vorig leven. Met confectiebeleidslijnen maakt je geen maatwerkkostuum. Ook al zeggen alle beleidsstukken dat ‘maatwerk’ voorop staat. Maar daarvoor heb je wijze vakmensen nodig en die zijn schaars.

Na veel soebatten lukt het de ombudsman om de gemeente te verleiden tot een uitzondering op de regels voor dit oudere echtpaar. Mooi!