Ouderenhangplek
Groot in de krant stond deze week een artikel over iets moois in Den Haag. Bij de Albert Heijn-winkels gaan caissieres een beetje letten op hun oudere klanten. Als er iets lijkt mis te gaan – vergeten wat te kopen, pinpas niet kunnen hanteren, alleen blikvoedsel of gewoon als je iets niet pluis vindt – kunnen de caissieres hen verleiden om een praatje te maken met iemand van een zorgclub. Die staat dan paraat. Zoiets.
Doet me denken aan mijn moeder. Toen ze alleen kwam te staan, verdeelde ze haar boodschappen zo’n beetje over de week. Gewoon, voor een loopje en een praatje met mensen van en in de winkel. De supermarkt was op loopafstand. Ze had ook buren en goeie vrienden, maar dit was ook leuk. Toen ze zo’n 82 was, moest ze af en toe even zitten om dan weer door te gaan. Inmiddels was het dikke mik met de supermarktbaas. De caissieres misten haar, als ze een tijdje niet kwam. Hij regelde een stoel op een mooie hoek. Daarna een tafel.
En toen begonnen meer mensen ook even te willen aanschuiven. Meer stoelen. De baas regelde – of liever gezegd, mijn moeder regelde dat door gewoon gezellig met de man om te gaan – een eenvoudig koffiezetapparaat, koffie. Daarna kwamen er pakken koekjes van toch min of meer afgekeurde waar. Kortom, er was een heuse ouderen hangplek ontstaan. Zonder dagbestedingsprojecten, geen stigma van ‘alleen voor eenzame ouderen’, zonder maatschappelijk werker die ‘toeziet’. Een waar burgerinitiatief op een plek, waar iedereen toch al komt voor zijn boodschappen en het niet opvalt als jij als oudere of eenzame graag even neerstrijkt, al dan niet voor een praatje. Er streken ook wel jongeren neer, daar zorgde mijn moeder wel voor. Die begint gewoon een praatje. Dat doet ze trouwens nog steeds ondanks de Alzheimer en iedereen trapt er in.
Een professor in de ouderengeneeskunde vindt het initiatief in Den Haag maar niks. Ouderen die voor een praatje naar de supermarkt gaan, ‘zijn wanhopig’, zegt hij, denkend voor een ander, waaah! De maatschappij zou plekken moeten aanbieden waar ouderen zich prettig voelen. Nu ‘worden ze buitengesloten’. Aldus de professor die buiten de werkelijkheid staat van de bezuinigingen in de zorg, op buurthuizen. En die zich kennelijk niet kan voorstellen dat ouderen zich prettig kunnen voelen in een gewone supermarkt waar altijd reuring is.
Het leuke is, dat mijn moeder af en toe olijk vertelde dat ze vroeger verkering had met …. Albert Heijn, de persoon dan. Ze zaten in Zaandam op dezelfde HBS. Maar ja, thuis kon ze niet met hem aankomen, want hij was niet katholiek. Enne, ze heeft iets met supermarktmensen. Want toen ze in Uden woonde, danste ze elk jaar tijdens carnaval met dhr. Van Eerd uit Veghel. Oprichter van de Jumbo, ha!
Mechtild Rietveld
Meer columns van Mechtild Rietveld leest u hier.
Plaats als eerste een reactie
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.