Vechtscheidingen
Hoe om te gaan met vechtscheidingen en het daaruit voortkomende loyaliteitsconflict bij kinderen?
Het zesde deel van de columnreeks 'Ongemakkelijke waarheid jeugdzorg onder ogen zien' van Erik Gerritsen.
Na alle verhalen over erfelijke criminaliteit, verslaafde ouders, licht verstandelijk beperkte ouders en transgenerationele jeugdzorg, zou je bijna vergeten dat jeugdzorgproblematiek ook in de “beste families” voorkomt. Ik doel dan in het bijzonder op het fenomeen “vechtscheidingen”. In de stadsregio Amsterdam relatief veel aan de orde in Amsterdam Zuid en in Amstelveen al komen vechtscheidingen natuurlijk in alle lagen van de bevolking voor.
Van vechtscheidingen is sprake wanneer de ouders het verdriet en ruzies over de scheiding uitvechten over de ruggen van hun kinderen. Het daaruit voortvloeiende loyaliteitsconflict bij kinderen kan behoorlijk traumatiserend zijn. Je wordt immers als kind min of meer gedwongen om een gespleten persoonlijkheid aan te nemen. Je houdt van beide ouders, maar om je moeder niet te kwetsen doe je bij haar net alsof jij je vader ook haat en andersom. Ik hoorde laatst het verhaal van een vrouw die als klein meisje na een bezoek aan haar vader met een mooie nieuwe pop thuis kwam. Die werd door haar moeder direct afgepakt en voor haar ogen onthoofd en in de prullenbak gegooid met de nodige verwensingen aan het adres van haar vader.
Vechtscheidingen kunnen nog veel verder gaan dan wederzijds zwartmaken van de ouders in het bijzijn van kinderen. Niet mee willen werken met de onderling afgesproken of door de rechter opgelegde omgangsregeling bijvoorbeeld, zodat kinderen (veelal) hun vader niet of nauwelijks te zien krijgen. Of zelfs valse beschuldigingen van kindermishandeling door de ex om van de omgangsregeling af te komen, met alle nare gevolgen van dien, zoals onderzoek door het AMK van de Bureaus Jeugdzorg.
Wanneer kinderen (mede) als gevolg van het loyaliteitsconflict ernstig probleemgedrag gaan vertonen kan het gebeuren dat ze onder toezicht worden gesteld. Het grote dilemma waar Bureaus Jeugdzorg vervolgens voor komen te staan is, wat te doen als beide ouders maar doorgaan met vechten over de ruggen van hun kinderen? Of wat te doen als één van de ouders (vaak de moeder) weigert verder mee te werken met de omgangsregeling met vader. Een schriftelijke aanwijzing van de jeugdbeschermer of een expliciete uitspraak van de rechter zijn in dit verband weinig effectieve sanctiemiddelen. Een (dreiging met een) uithuisplaatsing lijkt een veel te zwaar middel, zeker als het grotendeels wonen bij moeder of vader op zich de beste oplossing is voor het kind en het kind ook zelf het liefste bij moeder dan wel vader wil wonen. Met dit mes op de keel kiezen Bureaus Jeugdzorg er in de overgrote meerderheid van de gevallen voor dat de kinderen bij moeder blijven wonen, met als onvermijdelijk schadelijk gevolg dat deze kinderen hun vader niet of nauwelijks meer te zien krijgen.
Natuurlijk blijven jeugdbeschermers wel in gesprek met ouders om ze te bewegen om in het belang van de veilige ontwikkeling van hun kinderen over hun eigen schaduw heen te springen. Maar dit zijn over het algemeen zeer tijdrovende en weinig effectieve processen, waarin van jeugdbeschermers wordt gevraagd dat ze aan waarheidsvinding doen en partij te kiezen. Terwijl het grotendeels om haaks op elkaar staande subjectieve belevingen gaat en om het belang van de kinderen, niet om de belangen van de ouders. Hoe doe je in deze situaties aan waarheidsvinding als je er niet 24/7 zelf bij bent en ouders in gesprekken met jou verklaren dat het toch vooral aan de ex-partner ligt? Stel dat het vooral de moeder is die strijd voert, terwijl de vader oprecht zijn best doet om geen kwaad te spreken over zijn ex, is dat dan reden genoeg om bijvoorbeeld het kind bij vader te plaatsen, ook als het kind zelf toch het liefste bij de moeder wil blijven wonen?
Kortom, vechtscheidingen kunnen kinderen ernstig in hun veilige ontwikkeling bedreigen. Wat kan er meer gedaan worden dan wat we nu doen? Er is wel eens geopperd dat een (verplicht) ouderschapscontract, op te stellen als het huwelijk nog goed is, uitkomst zou kunnen bieden. Baat het niet dan schaadt het niet, maar hoe dwing je naleving af op het moment dat de verhoudingen tussen de ouders volledig verstoord zijn? Verstandige ouders kunnen gebruik maken van de steeds groter wordende markt van in vechtscheidingen gespecialiseerde advocaten-/mediationbureaus.
Maar wat te doen als ouders echt niet voor reden vatbaar zijn? Een optie zou kunnen zijn om jeugdbeschermers de wettelijke taak te geven om namens de staat in het kader van een ondertoezichtstelling als verplichte mediator op te treden. Met een beetje extra opleiding en extra financiering van in te zetten uren zou dat wellicht een optie kunnen zijn. De jeugdbeschermer kan immers vanuit zijn of haar kerntaak en specifieke deskundigheid gebruik maken van de extra hefboom van het te beschermen kindbelang. Ik ken voorbeelden waarin jeugdbeschermers ouders in gesprekken hard confronteren met resultaten van wetenschappelijk onderzoek naar de lange termijn gevolgen van kindermishandeling op de ontwikkeling van kinderen tot en met foto’s van kinderen met vertraagde groei en verkleinde schedelomvang aan toe. Daarbij kan overwogen worden om de ouders te verplichten de extra kosten als gevolg van mediation zelf te betalen als extra stok achter de deur om ze te bewegen tot meewerken. In gevallen waarin duidelijk is dat kinderen graag ook bij hun vader zijn, zou ook gedacht kunnen worden aan – desnoods met hulp van de politie afdwingbare – bezoekregelingen. Twee keer de politie aan de deur in Oud Zuid zal mogelijk zijn uitwerking niet missen.
Verdergaande maatregelen die kunnen worden overwogen bij voordurend niet meewerken door ouders waaraan gedacht kan worden zijn het door de rechter opleggen van boetes en in het uiterste geval een maatregel tot “tijdelijk verplicht logeren” van de kinderen elders, bij voorkeur in het nabije sociale netwerk. Dat klinkt wellicht allemaal erg hardvochtig en op straffen gericht, maar bedacht moet worden dat het hier gaat om situaties waarin alles is geprobeerd om ouders vrijwillig tot medewerking te bewegen en dat voortduren van het loyaliteitsconflict tot blijvende schade bij kinderen kan leiden.
In extreme gevallen is een machtsinterventie de enige mogelijkheid om ruimte te maken voor herstel van samenwerking. Zolang die machtsinterventie ingegeven wordt door het streven om kinderen te beschermen vind ik dit een te verdedigen optie. En we weten één ding zeker, doorgaan op de huidige weg van berusting leidt tot het voortduren van een traumatiserende omgeving in het leven van veel kwetsbare kinderen. Als er wettelijk niets verandert, rest voor jeugdbeschermers niets anders dan het teruggeven van de ondertoezichtstelling aan de kinderrechter in verband met de onuitvoerbaarheid ervan.
Ik kijk uit naar uw reacties
Reacties: 36
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
In het Internationaal Verdrag Inzake de Rechten van het Kind wordt in artikel 9 vastgesteld dat kinderen het recht hebben bij hun ouders te leven en omgang te hebben met beide ouders in geval van echtscheiding, dit tenzij omgang strijdig is met het belang van het kind. Wie oordeelt hierover? Vooral wanneer kinderen bewust zelf aangeven dat ze geen omgang met een ouder willen, blijkt vaak dat het recht op omgang met hun ouders zich tegen hen keert doordat het recht van de ouder op omgang met het kind zwaarder weegt dan het recht van het kind op zo gunstig mogelijke ontwikkelingskansen.
De praktijk leert dat er sprake is van een omgekeerde situatie, kinderen moeten vaak hun eigen rechten bevechten en bewijzen indien er sprake is van zwaarwegende factoren welke het recht op omgang van een ouder tegenspreekt. Deze zwaarwegende factoren zullen moeten worden aangetoond. Op zich zou het niet heel lastig moeten zijn om aan te tonen dat omgang schadelijk is voor de ontwikkeling van een kind immers, in het IVRK staat vast dat kinderen recht hebben op inbreng wat betreft zaken die hen aangaan. Het recht gehoord te worden staat in artikel 12 IVRK; het kind heeft het recht zijn of haar mening te geven over zaken die hem of haar aangaan, zo ook wat betreft de invulling van het omgangsrecht. In de praktijk gebeurt dit niet, het omgangsrecht van de ouder is het uitgangspunt waar het kind zich naar voegt. Er zijn tal van langdurige rechtszaken die geen oplossing bieden omdat er niet naar de kinderen word geluisterd , omdat er niet gekeken wordt naar zwaarwegende factoren die voor het individuele kind de omgang anders zou geregeld zou moeten worden. Als uitgangspunt geldt dat het in eerste instantie ( koste wat het kost) het beste is voor de ontwikkeling van het kind dat er omgang is met beide ouders. Beslissingen worden genomen onder het mom van in het belang van het kind. Maar wat wordt betekent het belang van het kind als diens hoorrecht al a priori wordt geschonden???
Het is goed dat deze discussie over kinderen die ook bescherming en zorg nodig hebben op gang komt en gevoerd wordt. Daarnaast blijft contact met ouders altijd iets dat nagestreefd moet worden op de momenten dat het kind dat graag wil en de ouder er ook open voor staat..
Naast alle gevoelens en andere overwegingen is er goed longitudinaal onderzoek en ander onderzoek gedaan naar de ontwikkeling van kinderen in risicovolle situaties. Ik noem een aantal onderzoeken die mij wel houvast geven.
E. Werner: Risco Veerkracht en herstel, een longitudinaal onderzoek, dus over een lange periode, waarbij een grote groep kinderen is gevolgd. Uit een groep van ik meen ca 600 kinderen bleken er 75 het goed te doen. De redenen waarom ze het goed doen zijn ook voor nu interessant.
Die zijn ook nu nog valide.
Plaatsing in een pleeggezin gezien vanuit het perspectief van het kind. P Ruff Johnson, C Yoken en R. Voss.
Kinderen ( pubers) doen hier ook aanbevelingen over dat proces. ( dat is denk ik heel belangrijk)
Jos Maaskant: 2005 , SWA Rotterdam.
Bandieten, Dissidenten,Weglopers, Verschoppelingen,
Op basis van dossiers van jeugd in Rotterdam onderscheidt hij 4 profielen. Bekijk je de profielen dan zie je ernstige problematiek die er onder ligt en die niet behandeld wordt.
Een prachtig onderzoek waardoor je direct kunt zien welke zorg je klaar moet zetten.
Meer dan Bed Bad Broodje Pindakaas, auteurs Brilleslijper-Kater, Beijersbergen, Asmoredjo, Jansen en Wolff. 2010. SWP
Het betreft een onderzoek naar kinderen die meekomen in de Vrouwenopvang.
7000 kinderen per jaar in Nederland gaan met hun moeder mee de Opvang in na een sitautie van geweld.
Er is veel met hen aan de hand en de hulp sluit niet aan, heeft te weinig oog voor de positie van de kinderen. Kortom met alleen bed, bad, broodje pindakaas red je het niet.
Op basis van dit onderzoek zijn verbeteringen gestart in de vrouwenopvang in Nederland.
M3BP - M5BP Geertien Pols-Gert Rebergen, 2010
Naast bed bad brood is beleid en begeleiding noodzakelijk. Op basis van Social Return on Investment en Sociale kwaliteit is aantoonbaar dat er sociale en financiële winst te behalen is bij het investeren in beleid en begeleiding op de punten die aantoonbaar verbeterd kunnen worden.
Kortom, naast een duidelijke taal dat je dit soort problemen aan moet pakken is er ook voldoende onderzocht en geschreven over wat kan verbeteren en waarop en waarom. Dat geeft een stevige basis aan deze columns
Vroeger was mijn vader vrijwillig gezinsvoogd bij kinderen uit dit type gezinnen. Ik vroeg hem toen waarom hij dat deed. Hij had het belang van kinderen en ouders voor ogen en had als enig criterium "als er liefde in het gezin is voor elkaar, dan zet ik me voluit in". Vaak kwamen deze kinderen even bij ons spelen als het niet uit kwam thuis. Daarna bracht mijn vader ze weer terug. hij bleef contact houden met ouders en met kinderen.
Dit vraagstuk is wereldwijd en van alle tjden. Maar het ontslaat ons niet van onze verantwoordelijkheid er iets mee te doen op een liefdevolle en verantwoorde manier, geleid door degelijk onderzoek.
Nu kan de kinderrechter alleen beslissen op basis van het dossier dat wordt aangeleverd door één partij, die betrokken is in het geheel. Wat het kind zelf vindt, wat de ouders vinden, het hele sociale netwerk rond de kinderen, de kinderrechter moet er doof en blind voor blijven. Die toetsing door de kinderrechter is dus een wassen neus.
En dat "het belang van het kind" argument wordt ook vooral te onpas gebruikt, want hoe vaak wordt serieus aan het kind zelf gevraagd wat het wil? Achter gesloten deuren, zonder de ouder erbij? Nouja, het doet er ook niet toe wat het kind wil, want de kinderrechter mag dit toch niet meewegen. (Stel je eens voor hoe de strafrechtspraak eruit zou zien met deze constructie! De politie zou het bijzonder makkelijk hebben om bij elke aangifte een dader te vinden, want een advocaat kan bepleiten wat hij wil maar de rechter moet het advies van het OM volgen. Zo doen we het dus niet, want dat is niet eerlijk. Maar voor kinderen gaat het wel zo).
Niemand geeft om de kinderen zelf, behalve de ouder die het nakijken heeft want die geeft het op juist om het kind niet langer te schaden met een eindeloze strijd.
Kennelijk heeft hij geen kaas gegeten van de therapieën die er voor kinderen van echtscheidende ouders bestaan: http://klimop.penninga.com/ en http://www.integratieve-kindertherapie.info/ther … en http://www.leerengedragsadviezen.nl/ouders/wij-h …
Bovendien schijnt dhr Gerritsen niet te begrijpen dat een uithuisplaatsing een ultimum remedum is. Jammer en schadelijk voor alle kinderen die onder de hoede vallen van BJAA.
www.rgardner.com
En even terzijde 15000 zo kinderen geborenen aangegeven iedere keer bij Gemeentes zzonder vader zogenaamd omdat vrouwen dan zeggen dat er geen verwekker is of het niet weten? Ze liegen dat ze barsten al dan niet als borderliner.....
Omdat ze daar de kans volop voor krijgen in Nederland! Ouders van borderliners doen daar veelal volop aan mee. Crimineel t.o.v. kinderen.
Verduistering van Staat letterlijk )Strafrecht
Dat is uw Nederland, Gerritsen. Die rechters heilig houden gaat niet werken!!
Zou men rechters die het stimuleren van BJZ-bevindingen welke leiden tot PAS (oudervervreemdingssyndroom; http://oudervervreemding.wordpress.com/) in hun beslissingen goed achten, en die zelf kinderen hebben, moeten aanmelden bij het AMK, omdat die rechters kennelijk meten met twee maten: wel zelf hun kinderen opvoeden zodat daar geen PAS en niet-pedagogische verschijnselen voordoen, maar als rechter dat wel bij andere kinderen veroorzaken door slecht onderzochte uitspraken?! =
Gelijke monniken, gelijke kappen.
Rechters die PAS op die manier bij andermans kinderen veroorzaken door uithuis te plaatsen (UHP) of eenzijdig oudercontact toe te staan, zijn dus te ondeskundig voor hun eigen kinderen, en dus een bedreiging (BW1:254-1) voor hun eigen kinderen!
Plaats kinderen bij die ouder die wel omgang bevordert, de emoties van de scheiding buiten de hoofden van hun kinderen laat. Zouden rechters zo dom zijn (immers ze hebben maar rechten gestudeerd) dat ze dit niet snappen?
Het AMK (=BJZ) doet vaak alsof de 'meldingen ter onderzoek' als vaststaande feiten zijn. Dat moeten rechters toch weten op hun opleidingsniveau?
Het is erg in het voordeel van deze vaders en in het nadeel van deze moeders dat het in de media altijd gaat over vaders die hun kinderen niet mogen zien en moeders die vaders valselijk beschuldigen.
Juist de vaders uit de zgn. "beste families" kunnen gemakkelijk gebruik maken van deze vooroordelen omdat hun maatschappelijke status en de manier waarop ze het weten te brengen mensen op het verkeerde been zet. Schrijnend is dat niet alleen leken, maar ook professionals al snel uitgaan van aannames i.p.v. feiten met alle gevolgen van dien. Voor moeders én kinderen.
Een moeder van een zgn. "beste familie"
Er is sprake van een grote ongelijkheid tussen vaders en moeders, waarbij helaas vaders meestal aan het kortste eind trekken. Nog steeds wordt verondersteld dat moeders betere opvoeders zijn dan vaders en dat vaders per definitie de oorzaak zijn van huiselijk geweld ed. Er wordt niet aan waarheidsvinding gedaan. In de rechtszaal heerst de macht van de grootste mond. Door het uiten van een stortvloed aan (valse) beschuldigingen, veelal door advocaten aangezet, krijg je de rechter aan je zijde. En hier zijn over het algemeen de moeders goed in.
Als vader kan je twee dingen doen: er tegen in gaan, of laten zien dat je een goede opvoeder bent. In beide situaties trekt de vader aan het kortste eind. In het eerste geval wordt de vader het gezag ontzegt op basis van het klemcriterium, in het tweede geval durft de rechter de frustrerende ouder niet aan te pakken en kiest voor de 'veilige' weg. Er wordt met termen gesmeten als 'rust' en 'in het belang van het kind'. Maar rust en belang van het kind zijn hier ver te zoeken. Een kind die noodgedwongen opgroeit zonder vader (of soms moeder) en gebukt gaat onder loyaliteitsconflicten zal nooit een veilige basis krijgen waarin het kind kan opgroeien.
De afgelopen jaren is er wettelijk al veel veranderd en is (op het hoofdverblijf na) gelijkwaardig ouderschap het uitgangspunt. Maar de wet zijn maar letters. Rechters volgen hun eigen wetten, hun eigen regels. En doordat de samenwerking met jeugdzorgwerkers en politie ontbreekt ondervinden vaders al aan het begin van de juridische strijd een gigantische achterstand die veelal niet meer kan worden ingelopen, hoe goed de vader ook zijn best doet om zijn pedagogische kwaliteiten aan te tonen en de valse beschuldigingen te weerleggen.
Vechtscheidingen worden met name uitgevochten binnen de rechtszaal en naar mijn mening dient de oplossing ook gevonden te worden binnen de rechtszaal. Desalniettemin is de opstelling van politie en jeugdbeschermers hierin cruciaal. Politie zijn van belang met name in de naleving van omgangsregelingen, waar de politie momenteel nagenoeg structureel laat afweten. Jeugdbeschermers zijn van belang voor het rapporteren van feiten (in plaats van valse beschuldigingen) en op basis van die feiten adviseren van de rechters. Daar waar duidelijk is dat de vechtscheiding maar door één ouder in stand wordt gehouden, dient het hoofdverblijf (en mogelijk het ouderlijk gezag) bij de andere ouder te liggen. Daar waar er strijd is tussen beide ouders kan gedacht worden in het tijdelijk uithuisplaatsen van het kind en een verplicht mediationtraject.
Maar de grootste uitdaging is het heropvoeden van de rechters en advocaten, zodat het uitgangspunt bij een scheiding een gelijkwaardige verdeling van zorg en opvoeding is. Dan pas wordt gehandeld in het belang van het kind.
Soms gaan ouders uit elkaar juist vanwege de ruzies om aandachtsverdeling van de moeder tussen vader en de kinderen. In Nederland zijn er duizenden vrouwen die een einde aan de relatie maken omdat de man niet de aandacht wil verdelen met het kind en jaloers is op zijn eigen kinderen. Is het bij elkaar blijven in belang van het kind? Denk het niet. Is die man vader in belang van het kind? Denk het niet.
Een ander voorbeeld; wat dacht je van een vader met autisme (Asperger) en/of een persoonlijkheidsstoornis, die de boel binnenshuis kort en klein slaat. Is het bij elkaar blijven in belang van het kind? Is die man vader in belang van het kind?....Even de cijfers...zo'n 70.000 mannen met autisme! Stel van dat de helft vader is. Dan heb je direct al 35.000 vechtscheidingen te pakken !!! Immers, een autist laat zich niet uit het veld slaan, maar met een autist is het niet mogelijk een gezonde relatie op te bouwen, er is altijd een asymmetrie. Autisten kunnen goed liegen; ze draaien alles om of ontkennen (emotieloos).
Daarbij komende; de vechtscheiding is meestal het gevolg van huiselijk geweld! En huiselijk geweld is schadelijk, niet alleen voor de vrouw, maar ook voor het kind.
Uit recent onderzoek blijkt dat 30% van kinderen onder 12 jaar en huiselijk geweld hebben ervaren suïcidaal zijn geweest. Schrikbarend hè, en dat in ons keurig Nederland!
Mocht je als man zijnde niet weten hoe het is om huiselijk geweld te ervaren, doe dan het volgende. Ga ontspannen in je woonkamer staan en zorg dat je plotseling van iemand een klap of dreun krijgt. Niet overtuigd...herhaal het maar een paar keren. Wil je geen beurs gezicht hebben, laat dan iemand anders de klappen krijgen. Het zien van het geweld roept namelijk dezelfde angstreacties en fysiologische stressreacties op. Misschien kom je wat meer op een lijn met de 80.000 slachtoffers van huiselijk geweld en vechtscheiding.
Succes!
In een gesprek afgelopen week met jeugdzorg Apeldoorn erkent men dat het tijdig herkennen van de (on)bereidwilligheid van ouders mee te werken aan (vrijwillige) omgangsbegeleiding verbeterd kan worden. Vooral ook het confronteren van beide ouders met hun eigen verantwoording binnen het ouderschap en het wijzen op het uit rancune handelen van beide ouders met het kinderbelang als kapstok wordt vaak door hulpverleners vaak gemeden teneinde 'het gesprek maar gaande te houden'. Hiermee wordt de deskundigheid van pedagogen, systeemtherapeuten etc gedegradeerd tot mediators, niets ten nadele van mediators. Maar deze hebben een andere taak. Bij vechtscheidingen is daar het kinderbelang niet mee gediend. Tijd is een zachte heelmeester bij vechtscheidingen. Aan waarheidsbevinding over het verleden hoeft en kunnen jeugdbeschermers niets doen. Aan eigen waarheidsbevinding wél. Het is niet zo moeilijk om er achter te komen dat ouders hun verdriet en boosheid de boventoon laten voeren ipv het kinderbelang. Het is ook dán de taak van de hulpverlening stelling te nemen, en zoals gezegd in een vroeg stadium haar rol duidelijk te maken en de verwachtingen naar beide ouders duidelijk te maken en evt de opdracht terug te geven. Andere (verplichte) (psychiatrische) hulp is dan benodigd en dure jeugdhulp is in zo'n geval bij voorbaat gedoemd te mislukken.
Ik denk aan de Poort van het AMK echte onderzoekers zetten! Want uit ondervinding weet ik dat maatschappelijk werkenden AMK niet bij machte zijn medische problematiek te herkennen en te overzien. Dan moet ook eens de Jeugdzorg Wet uit 2005 worden afgeschaft, want met zo"n wet kunnen we helemaal niets. Een Wet waarbij Jeugdzorg alleen nog maar kinderen uit huis kan plaatsen en de preventieve zorg volkomen is weggevallen.
Dan moet het Kinderrechten Verdrag, dat Nederland heeft ondertekend eens worden uitgevoerd, want artikel 24 waarin staat dat kind en moder recht hebben op zo groot mogelijke postnatale zorgen is volkomen komen te vervallen. De medische kennis is volkomen afwezig bij AMK medewerkers. Ik heb net nog een dossier onder ogen gehad waarin Maatschappelijk werkers met ongekend sadisme, niet luisterend naar artsen, een baby uit het ziekenhuis halen en in een crisispleeggezin plaatsen, onthutst het verplegende personeel achterlatende en de kinderarts en andere artsen niet eens te woord staan en vervolgens aan hen ook nooit meer iets van zich laten horen.
Een verbijsterende situatie ontstaan door maatschappelijk werkenden AMK zonder medegevoel en verantwoordelijkheidsgevoel t.a.v. baby, moeder en de hen omringende professionele krachten.
Bovendien moet ook eens de vicieuze cirkel van het gesloten klachtencircuit dat jeugdzorg is doorbroken worden. Inspecties Jeugdzorg komen voort uit de jeugdzorg zelf of uit reeds vervulde functie in het Bestuur van Jeugdzorg Nederland. Men controleert elkaars eigen gemaakte fouten!
En nu hou ik op want ik kan nog wel uren doorschrijven! Oh ja, gedragswetenschapers en vertrouwensartsen verdienen slapende hun geld. Zij baseren zich namelijk op uit de duim gezogen fantasieën van de maatschappelijk werkenden.
Ik ben benieuwd of u mijn commentaar op internet laat staan! Hoogachtend,
Dus de grootste ongemakkelijke waarheid is dat disfunctioneren. Maar dat zwijgt Gerritsen dood, in plaats daarvan vertelt hij mooie verhalen over zijn organisatie om een stuk van de taart te bemachtigen na de stelselwijziging.
Dat lijkt echter geen goed idee. Beter zou zijn om de organisaties als die van Gerritsen te ontmantelen en meteen een einde te maken aan de bestuurderscultuur waar Gerritsen een prominent voorbeeld van is. Bestuurders met topsalarissen in peperdure kantoren die de wachtlijsten voor kinderen in nood laten oplopen.
Weg ermee! En de stelselwijziging aangrijpen om jeugdzorgorganisaties die beter presteren in het zadel te helpen. En daar horen bestuurders bij met gematigde salarissen, goedekope kantoren en liefst zelf pleegouder.
De problematiek is niet zo moeilijk op te lossen.
In veruit de meeste gevallen betreft het de moeder die ieder gesprek saboteert. Deze erkenning begint het mee, even het politiek correcte feminisme op zij zetten.
De oplossing: paradoxale gezagstoewijzing. Als moeder blijft weigeren een zinvol gesprek aan te gaan en mee te werken aan haar wettelijke verplichting de band met de andere ouder te bevorderen, moet de rechter het gezag aan de vader geven, terwijl de kinderen bij moeder kunnen blijven wonen. Vader kan dan de kinderen te allen tijde op komen halen als moeder omgang blijft frustreren.
De dreiging hiervan alleen al, zal de meeste moeders doen inbinden.
Geen verder, per definitie onwenselijk, overheidsingrijpen noodzakelijk.
van Erik Gerritsen '........met als onvermijdelijk schadelijk gevolg dat deze kinderen hun vader niet of nauwelijks meer te zien krijgen'.
Ik denk dat deze ene zin boekdelen spreekt over het huidige gedachtegoed binnen BJz : Erik Gerritsen spreekt nog over 'schadelijk gevolg'...
Er is inmiddels veel bekend over de verwoestende werking op kind en zijn/haar omgeving; een gepassioneerd hulpverlener anno 2015 zou niet meer moeten aankomen met 'de koninklijke route' als optie; dat is iets uit de jaren 80.
Citaat nr 2.
....'In gevallen waarin duidelijk is dat kinderen graag ook bij hun vader zijn, zou ook gedacht kunnen worden aan – desnoods met hulp van de politie afdwingbare – bezoekregelingen.
Eveneens een gruwel van een redenering: Bjz zou juist in actie moeten komen bij kinderen die niet graag bij hun vader willen zijn... Elke weigerachtige moeder levert een geprogrammeerd kind af die zijn vader niet wil zien: dat kan toch nooit een indicator zijn voor het handelen van Bjz.
"Dat is niet zo fraai", sprak de kraai.
Omdat er zo veel kinderen geweld wordt aangedaan door BJZ, RVK en AMK, en zolang dat geweld naar verhouding VEEL EN VEEL MEER voorkomt dan in gewone gezinnen, moeten AMK, RVK en BJZ de wereld uit. Te beginnen in Nederland.
"Dat is heel fraai", zei de kraai.
En de ouders,verzorgers die daar voor verantwoordelijk zijn moeten zich doodschamen..!
Voor wat zij hun kinderen aandoen, betreffende ouders zouden bestraft moeten worden voor psychische kindermishandeling, verwaarlozing, ontoudering in deze.
Kinderen worden eigenlijk be/gestraft omdat ouders elkaar het leven zuur maken na een (echt)scheiding, veelal uit eigenbelang, egoïsme, jaloezie, rancune en of haat.
Kinderen die niets hebben gedaan worden onder toezicht geplaatst, en worden van rechtbank naar Raadkinderbescherming en dan veelal naar jeugdzorg gesleept, met alle gevolgen van dien..
Enkel omdat er meestal een onwillige ouder is die niet wil dat het kind ook contact blijf houden met de andere ouder.
Schaam u ouders, besef eens wat je de kinderen aandoet.
Er lopen tienduizenden kinderen bij Raad en Jeugdzorg die daar eigenlijk heel niet thuis horen.
En dan bedoel ik kinderen van gescheiden ouders, die door het geruzie van de ouders onderling van de raad naar jeugdzorg worden verwezen.
En dat enkel en alleen om het feit dat veelal een ouder moetwillig blijft tegenwerken ondanks vaak al diverse rechterlijke uitspraken dat er wel contact/omgang moet komen met de andere ouder en kind(deren).
Deze kinderen horen niet thuis bij raad en jeugdzorg.
De moetwillig tegenwerkende ouder zou men daar voor moeten straffen, gewoon via het strafrecht op grond van artikel 279 Str bvb.
Of artikel 247 want sinds april 2007 (schreef er begin 2007 al eerder over) kent het BW een verbod op het gebruik van geweld door ouders bij de opvoeding.
Het gewijzigde artikel 247 Boek 1 stelt de volgende in de verzorging en opvoeding van het kind passen de ouders geen geestelijk, lichamelijk geweld of enige andere vernederende behandeling toe.
Dus niet de kinderen meeslepen naar raad, jeugdzorg etc met alle gevolgen van dien.
Dat zou echt een hoop kinderleed voorkomen, vergeet niet dat kinderen altijd van beide ouders houden.
De problemen zijn angstwekkend toegenomen.
Al miljoenen Nederlanders gescheiden.
Ik hoef u niet te vertellen hoeveel kinderen hierbij betrokken zijn.
Wat is er toch loos in Nederland?
Eigenlijk gaat het nóg veel vaker fout...waarschijnlijk is het aantal te vermenigvuldigen met drie.
En vroeg of laat krijgt de samenleving ook deze rekening gepresenteerd, schreef ik in 2004 al eens.
Dat is zeker!
En zie nu anno 2011.
Je merkt het nu al: de intolerantie, agressie en het zinloos geweld nemen toe..
In Nederland heeft al één op zeven, Kinderen geen contact meer met één van de ouders:
Is (echt)-scheiding eigenlijk erfelijk, ja.
Analyse van de gegevens van het CBS: toont aan dat kinderen van gescheiden ouders zelf ook een verhoogd risico lopen op een scheiding, waarbij de kans gemiddeld genomen twee keer zo groot is als voor kinderen uit intacte gezinnen.
Hoe jonger het kind was bij de scheiding, hoe groter de kans dat het later zelf gaat scheiden: bijna de helft van alle kinderen die tussen de 0 en 4 jaar waren toen hun ouders scheidden, zijn zelf binnen 20 jaar huwelijk gescheiden.
Voor oudere kinderen liggen deze percentages iets lager.
Ook voor kinderen uit intacte gezinnen, waarvan de vader of moeder als kind een scheiding had meegemaakt, bleek de kans op scheiden twee keer zo groot te zijn wanneer beide ouders uit gescheiden gezinnen kwamen.
Meer dan de helft van de huwelijken van deze kinderen eindigde binnen twintig jaar in scheiding.
Maar er zijn meer gevolgen dan alleen een toegenomen kans op echtscheiding.
Een van de oorzaken van de problemen die kinderen ook kunnen krijgen is dat zij vaak het contact met de andere ouder helemaal kwijt raken of nog maar sporadisch contact met die ouder hebben.
Dit kan dan grote gevolgen hebben voor het kind.
In conflictueuze scheidingen kan het kind gedwongen worden door de ouder bij wie het kind woont, om tegen de andere ouder te kiezen.
In het uiterste geval kan dat leiden tot het Parental Alienation Syndrome P.A.S: http://nl.wikipedia.org/wiki/Ouderverstotingssyn …
Kinderen met PAS houden afstand tot de ouder, gedragen zich minachtend en hebben duidelijk vóór de andere ouder gekozen.
Dit proces wordt aangemoedigd en instandgehouden door de ouder bij wie ze wonen.
De term PAS wordt overigens niet gebruikt wanneer de afstand of haat gerechtvaardigd is, vanwege misbruik of mishandeling.
PAS komt ook in Nederland voor, variërend van mild tot matig.
Vooral bij scheidingen waarin conflicten niet worden bijgelegd en in een rechtszaak worden uitgevochten komt ouderverstoting meer voor, net als bij problemen rond de bezoekregeling.
Er moet in de eerste plaats zeker meer aandacht voor het kind komen.
Waar in ieder geval meer aandacht voor moet komen is de positie van het kind of de kinderen die betrokken zijn bij de scheiding.
Niet alleen heeft het kind recht op een goede omgangsregeling met de uitwonende ouder, het heeft ook recht om tijdig geïnformeerd te worden over en waar mogelijk bij betrokken worden bij wat er gebeurt in het gezin.
Een kind moet de mogelijkheden krijgen om op zijn eigen manier alle emoties rond de scheiding te verwerken.
Zie IVRK-Internationaal Verdrag Rechten Kind: http://www.kinderombudsman.nl
Een goed voorbeeld van een Nederlands programma is de spel- en praatgroep KIES (Kinderen In Echtscheiding Situatie.
In dit programma werd in acht bijeenkomsten met kinderen gewerkt aan herkenning vinden, participeren (weer grip krijgen op je eigen leven), hulp uit eigen omgeving activeren en het verwerken van de scheiding.
Kinderen die meededen aan dit programma dat hen ondersteunde bij de nare kanten van een echtscheiding, gaven aan zich minder depressief en beter begrepen te voelen dan kinderen die niet hadden meegedaan.
Lees hier eens hoe kinderen het zelf ervaren/beleven.
Lieve Mama en Papa, vergeet nooit: http://www.eerstdekinderen.nl/images/documenten/ …
Meer info: http://kinderrechtenactivist.punt.nl/index.php?r …
Want ondanks dat men in Nederland wel zeker de kroon spant, is het ook in andere landen helaas een groot probleem: Kinderen zijn geen handelswaar, maar worden helaas veelal wel zo gezien bij de betreffende instanties.
Jeugdrechtadvocaten steunde de (ex) Kinderombudsman al eens in deze en schreven een brandbrief .
Brief: Kinderrechters plaatsen te snel en te vaak kinderen uit huis.
Zij volgen in bijna alle gevallen klakkeloos het advies op van jeugdzorg om een kind bij ouders weg te halen en vellen zo geen onafhankelijk oordeel in het belang van het kind.
Dat schreven twaalf jeugdrechtadvocaten in 2009 in een brandbrief aan de Rotterdamse rechtbank.
De kritiek wordt landelijk gedeeld, aldus de Amsterdamse advocaat Johanna Muller van de Nederlandse Vereniging van Jeugdrecht Advocaten
(NVJA)..
Maar ondanks dat men in Nederland wel zeker de kroon spant, is jeugdzorg in de hele EU een groot probleem: Jeugdonzorg Duitsland http://www.youtube.com/watch?v=6Ttx0GIFTiE&featu …
Jeugdonzorg England http://gu.com/p/236b4/tw
Zo werkt jeugdzorg ook, zie bvb de zogenaamde wachtlijsten en ook het AMK komt steeds weer met niet kloppende cijfers en nu deze straatcoaches weer: Beveiligers op straat, zogenaamde straatcoaches, blijken vooral coaches van zichzelf en dan met name hun eigen portemonnee. Door allerlei fictieve aangiften, zorgen ze dat ze kunnen blijven profiteren van de miljoenensubsidie.
De Telegraaf sprak de afgelopen weken met meerdere (ex-)straatcoaches en jongeren die zeggen dat de miljoenensubsidie die de gemeente verstrekt aan de straatcoaches gerechtvaardigd wordt met meldingen die volkomen uit de duim zijn gezogen.
Bron: http://www.telegraaf.nl
En dat allemaal over de ruggen van kinderen..
De steeds terugkerende zgn cijfers/wachtlijsten in de jeugdzorg zijn gebaseerd op onbetrouwbare/twijfelachtige cijfers.
Dat bleek ook al uit een in 2007 verschenen rapport van het onderzoeksbureau van de Tweede Kamer.
Het constateerde dat de wachtlijsten blijven oplopen ondanks de constante verhoging van het budget voor de jeugdzorg.
Volgens het onderzoeksbureau kent de jeugdzorg ,,ondoelmatigheden en inefficiënties''. ,,Degelijke cijfers ontbreken ten aanzien van de wachtlijsten, de registratie bevat dubbeltellingen en wordt gekweld door definitiekwesties'', schrijft het onderzoeksbureau in een rapport.
En de werkwijze van betreffende instanties zal er met enkel al dat geld zeker niet beter op worden.
Er is en word /werd al veel geschreven over jeugdzorg en aanverwante instanties.
Maar tot op heden, word er nog niets concret gedaan.
Er word steeds weer geld ingestoken, maar ook daar word het niet mee opgelost.
Conclusie anno 2012, nog steeds zorgen om zorg in heel Europa!
Ook niet onbelangrijk: Er lopen enkel in Nederland al tienduizenden kinderen bij Raad en Jeugdzorg die daar eigenlijk heel niet thuis horen.
Bron: http://kinderrechtenactivist.punt.nl/index.php?i …
Het AMK komt ook steeds weer naar buiten dat het aantal bellers/meldingen blijft stijgen.
Dat klopt ook zeker wat de bellers betreft, maar wat doen/deden zij met al deze telefoontjes.
Nou dat kan ik u vertellen, als eerste waarom komen zij naar buiten me...t deze cijfers, omdat zij hun baantje en de geldstroom in takt willen houden en hopen zo nog meer geld los te krijgen.
Meer lezen, helaas nog steeds van toepassing: www.trosradar.nl/viewtopic.php?f=25&t=69338" target="_blank">http://forum.www.trosradar.nl/viewtopic.php?f=25 …
Wij maken ons dus ook voor 2012 internationaal terecht zorgen om Raadkinderbescherming, Jeugdzorg en aanverwante instanties..
Een Kind uit huis plaatsen is een zeer ingrijpende beslissing.
En natuurlijk moeten kinderen ook zo snel mogelijk hulp krijgen indien echt nodig en als dat betekenen zou dat ze uithuis moeten worden geplaatst dan moet dat ook, maar.
Maar de laatste tig jaren komt het te vaak voor dat ouders, verzorgers die om hulp vragen, juist omdat zij het beste voor hun kind(deren) willen worden gestraft.
Er word geen hulp geboden maar de kinderen worden dan maar uithuis geplaatst, ook komt het veelal voor dat er door enkel anonieme telefoontjes kinderen uithuis worden geplaatst.
Zonder degelijk onderzoek, of gesprek met ouders en of kinderen.
Kinderen worden dan als criminelen van school geplukt of bij ouders uit de woningen gesleurd.
En of dat beter beschermen is, dat betwijfel ik zeer.
Het lijkt eerder op paniek reacties van jeugdzorg en aanverwanten instanties, met alle gevolgen van dien voor kinderen, ouders en verzorgers.
http://www.youtube.com/watch?v=oNgK-SA-re=related
Hoe heeft het zover kunnen komen dat deze instanties die er juist voor de kinderen behoren te zijn, juist het tegenovergestelde doen en kinderen het slachtoffer laten worden.
http://www.youtube.com/watch?v=vJvwpLUDre=related
Lees hier wat rechters eindelijk nu zelf ook bekennen: kinderrechters vinden het tempo waarin ze zaken moeten afhandelen absurd.
http://www.youtube.com/watch?v=UKej7T-vPf4
Een kinderrechter mag bvb maximaal een half uur nadenken over de uithuisplaatsing van een kind.Voor de beslissing om ouders onder toezicht te plaatsen staat zelfs nog minder tijd: gemiddeld een kwartier.
Onmenselijk om op deze manier zaken af te doen vinden nu gelukkig ook veel kinderrechters.
Tot slot: Er moet ook veel meer aandacht, kennis en expertise komen voor ook psychische/emotionele kindermishandeling.
Want de cijfers kindermishandeling blijven stijgen omdat er nog steeds te weinig aandacht en kennis/expertise is.
Jaarlijks worden in Nederland nog steeds meer dan 610.000 kinderen, lichamelijk en psychisch mishandeld waarvan jaarlijks plm 55 met de dood tot gevolg.
Meer info: http://kinderrechtenactivist.punt.nl/?id=492276& …
En helaas zijn overheid/volksvertegenwoordigers in deze ook nog steeds te traag: http://kinderrechtenactivist.punt.nl/index.php?r …
Europa schaam je..!
Het zijn duur belastinggeld verslindende instanties die kinderen nog verder de vernieling in werken. Het is beter de rechtsspraak op de schop te nemen, Rechters trainen in jeugdzorg zaken, ze leren hoe schadelijk Jeugdzorg en Raad van Kinderbescherming werken, ze leren wat de ernstige gevolgen van PAS (ouderverstoting) zijn, ze leren hoe met KOPP kinderen (Kind Ouder Psychische Persoonlijkheidstoornis) om te gaan. Civiel recht is net zo corrupt als dit soort instanties. Wil je vechtscheidingen beperken dan zal de overheid en de rechtsspraak harder op moeten treden en de wet inzake het IVRK streng moet handhaven en het recht op hoor/wederhoor en waarheidsvinding toe moeten passen. Ouders die misbruik van het gezag maken zouden uit het ouderlijk gezag ontheven moeten worden. Dan pas kun je vechtscheidingen de kop indrukken maar volledig voorkomen zal een harde dobber worden.
Vecht scheidingen komen ook vooral door het "cevielrecht". Hierin mag gelogen worden. Moeders die door valse beschuldigingen, welke rechters niet controleren, de vaders uit huis weten te plaatsen. Dit is het begin van een vecht scheiding. De moeder die de onvoorwaardelijke steun van de Overheid krijgen. Vaders moeten werken dus de woning uit. Moeders die vervolgens een zwart maak offensief starten in samen werking met een advocaat. Volgens een advocaten protocol uit 1992 mag een advocaat zich niet negatief mengen maar doet deze wel degelijk. Ik kijk aan tegen een juridisch dossier vol leugens. Zelf in politierapporten staan duidelijke leugens. Kennelijk mag dit maar bij vaders is de toon gezet. Vervolgens gaan moeders vaak door het gevecht te voeren via de kinderen. Recht in mijn gezicht werden mijn kinderen geslagen. Hoe reageert iemand dan? Uitlokking waarna heel makkelijk de politie gebeld kon worden. Nu vier jaar later zijn de rollen omgedraaid en blijkt mijn ex losse handjes te hebben naar de kinderen. Oplossing? Waarheidsbevinding tijdens de rechtsgang en bij symptomen handelen. Als een moeder de kinderen naar een dagopvang stuurt terwijl een vader beschikbaar is en BJZ laat dat toe dan gaat er iets fout. Soms lijkt het wel alsof ALLE mannen slecht zijn maar eerlijk gezegt begin ik meer en meer te geloven dat de Overheid welvaart bij vechtscheidingen en dit juist in de hand werkt. Vaders die hard werken zijn altijd de klos. Er wordt in mijn optiek ook niet besloten in het belang van het kind!?! Nee, er wordt besloten in het landsbelang! Als er in het belang van mijn kinderen was gehandeld waren er zeker andere beslissingen geweest. Dat ieder verontwaardigd is dat vechtscheidingen bestaan vind ik heel naïef. Kijk een naar het scheidingsproces!!! Met beslissingen van de Overheid. Deze zet aan tot vecht scheidingen en is er flink bij gebaad net als de moeders! Arme hardwerkende, vaak hele lieve, vaders!!
Iedereen, instanties niet uitgezonderd, is overtuigd dat hij/zij de belangen van het kind zelf het beste behartigt, en dat die ander of anderen de verstorende factor zijn.
En daar ligt dus ook de oorzaak van het getouwtrek. Erkennen dat het in het belang van het kind kan zijn om je terug te trekken en alleen zoveel mogelijk alle lijnen open te houden, dat zie je maar weinig bij vechtscheidingen (logisch, want waar minstens één partij deze wijsheid wel heeft, ontstaan veel minder problemen).
Wat zou het helpen als men in alle gevallen eens probeert de kwaliteiten van de andere betrokkenen te zien en te waarderen.
Maar ook hieronder zie ik alleen maar eenzijdige reacties, de "fout" ligt altijd aan de andere zijde en daarmee ook de oplossing. En dus veroordeelt men zichzelf tot hulpeloosheid, want veranderen, dat is voor anderen toch?
Ik word zelf al moedeloos van al dit gekibbel. En ieder voor zich meent dan een kind het goede te kunnen leren?
Amsterdam, 05-01-2012
Geachte heer…..,
Wat mij iedere keer opnieuw opvalt aan het AMK, is dat men daar een ongelofelijke tunnelvisie heeft, die ook in onze zaak kwalijke gevolgen heeft gehad. Wanneer onderzoekers eenmaal in hun hoofd geprent hebben dat ouders schuldig zijn, zijn ze daar niet meer vanaf te brengen. In ons geval was de AMK-melding afkomstig van de vorige school van mijn dochtertje, om de aandacht af te leiden van haar eigen falen met betrekking tot de veiligheid van de kinderen.
Wij hebben met deze school een goede verstandhouding gehad. Niets leek erop dat ons kind daar niet de volledige basisschooltijd zou gaan volmaken. Totdat onze dochter met het verhaal thuis kwam dat kinderen uit haar klas (speciaal twee zusjes) haar sloegen, uitscholden en seksueel betastten. Wij gingen hiermee naar de school en verwachtten een professionele reactie, die er op gericht zou zijn ons als ouders gerust te stellen en er alles aan te doen om verdere seksuele intimidatie en pestgedrag te voorkomen.
Het tegendeel bleek. De school weigerde haar eigen orthopedagoog met ons kind te laten spreken, laat staan dat ze in gingen op ons voorstel van een onderzoek door een onafhankelijke orthopedagoog (ook voor de school beter). Niemand van het schoolpersoneel mocht met ons praten (ook haar eigen juffrouwen niet) en angstvallig wachtte de school het onderzoek van de zedenpolitie af die wij inmiddels hadden ingeschakeld. (Dit om twee redenen; de onwelwillende houding van de school en het feit dat onze dochter zei dat het ook met andere kinderen in haar klas gebeurd was)
Het onderzoek van de Amsterdamse zedenpolitie was oppervlakkig en hield niet meer in dan een inspectie van het schoolplein, de klas, de wc’s en gesprekken met het personeel. Wederom werd er niet met onze dochter gesproken, ook al hadden wij de zedenpolitie daar uitdrukkelijk om verzocht. Volgens hen was de school veilig. Om de schijn van goede wil ten toon te spreiden naar de instanties, liet de school na ons lange aandringen toch een onderzoek doen door de eigen orthopedagoog. Dat betrof een klas-observatie (onze dochter zat thuis) en alles werd veilig bevonden.
Ondanks dreigementen van de regio-manager dat de leerplichtambtenaar niet over ons als ouders te spreken zou zijn, en dat hij onze dochter onmiddellijk weer op school verwachtte, hielden wij onze dochter thuis. Het kind is 3 weken lang doodsbang geweest en vroeg iedere dag aan haar ouders of ze alsjeblieft niet meer naar die school hoefde? De leerplichtambtenaar is overigens de enige persoon geweest van de vele instanties en personen waar we contact mee hebben gehad die ons verhaal wel serieus nam. Omdat dat trucje met de leerplicht niet werkte, besloot de regiomanager een AMK-melding te doen en liet deze op naam zetten van de orthopedagoog, die onze dochter nooit gezien had. Er was geen arts betrokken bij de Commissie van Begeleiding, al loog de regiomanager van wel tegenover de Landelijke Klachtencommissie voor het onderwijs. (wat hij niet wist was dat de Commissie al over een document beschikte van de GGD waarin stond dat er op geen enkele wijze een arts betrokken was, of was geconsulteerd bij het doen van de melding)
Het AMK was vanaf het eerste moment volledig op de hand van de school en wij werden agressief bejegend door de case manager in het bijzijn van een onafhankelijk getuige. Wij hebben tijdens het onderzoek keer op keer aangegeven dat de AMK-melding een afleidingsmanoeuvre was van de school, en dat de andere kinderen in de klas nog steeds gevaar liepen om van het trauma van onze dochter nog maar te zwijgen, maar daar had men geen boodschap aan. (Bij een onafhankelijk instituut waar zij later traumatherapie kreeg van een drs., werd een PTSS geconstateerd) Het AMK heeft overigens nog geprobeerd de therapie tegen te houden, door het instituut te melden dat het zeer schadelijk zou zijn voor het kind.
Momenteel zijn wij bezig de onderste steen boven te krijgen, over de rol van alle partijen die hebben bijgedragen aan het demoniseren van ons gezin, zoals het AMK, de school, de Amsterdamse zedenpolitie (die achter onze rug om adviseerde tot de melding), en bepaalde verantwoordelijken bij de gemeente, die uit politiekcorrecte overwegingen er weinig bezwaar tegen hadden wanneer wij als een 'aso-gezin' konden worden afgeserveerd, zodat een 'zwarte school', waar een blond meisje wordt mishandeld en aangerand niet voor te veel opschudding gaat zorgen in de media.
Wat dat betreft hebben ze goed misgerekend, want inmiddels zijn we een jaar verder en heeft de Raad ons vrijgesproken. We werken aan een boek over deze doofpot, de tegenwerking door het AMK (die ons weer een dossier + contactjournaal stuurt waar belangrijke informatie aan ontbreekt) en het gemak waarmee scholen misbruik kunnen maken van zorgmeldingen. Nog steeds is niemand van de andere ouders op deze school ingelicht over wat zich daar heeft afgespeeld, mogelijk ook met hun kind.
Wij vinden het bespottelijk dat hoewel wij onze zorgen over deze school hebben gedeeld met de gemeente, het AMK, BJZ, Families First, de GGD en met de Raad, er nog niemand heeft gekeken naar het gezin waar de twee aanstichters van alle ellende vandaan komen. (Hoewel de echte ellende natuurlijk kwam door de valse melding van de school. Het horrorscenario dat je op grond van leugens je kind kan verliezen, terwijl je feitelijk het slachtoffer bent, tart iedere beschrijving!)
Als u zich verder in deze zaak wil verdiepen….
Met vriendelijke groet,
S.S.S.Snijer
A.P.M. van Kralingen
Er zijn meer gevallen in Amsterdam bekend waarbij het AMK maandenlang niet terug belt, meldingen van mishandeling ontkent en zelfs agressief wordt.
De arrogantie van een club als Bureau Jeugdzorg Amsterdam is ongelooflijk en vermoedelijk ook een van de belangrijkste redenen van het extreme disfunctioneren.
Laten we hopen dat de uitzending vanavond bij Brandpunt met extreme uitspraken van Gerritsen over dat hij nog meer macht wil, aanleiding wordt om het disfunctioneren van Bureau Jeugdzorg Amsterdam onder de loep te nemen.
Er is materiaal genoeg voor iedereen die daar in wil duiken. Er staan op de site van de Nationale Ombudsman vele klachten over BJAA en zelfs over Erik Gerritsen persoonlijk, die niets aan die klachten deed. Vara's ombudsman heeft zich ook met Gerritsen in dit verband bezig gehouden.
Er zijn in de reacties op columns van Gerritsen van de afgelopen jaren honderden voorbeelden te vinden van klachten. Vaak met bronvermeldingen en links naar andere sites. Jij hebt een site met allerlei belastend materiaal.
En niet te vergeten het feit dat Gerritsen bij het minste of geringste de wachtlijsten laat oplopen, terwijl hij zelf een ministerssalaris heeft en in een peperduur hoofdkantoor zetelt.
Het laatste wat er moet gebeuren is meer macht voor een man als Gerritsen.
Wat baal ik hiervan, zojuist een uitzending gezien interview met dhr. Gerritsen waarvan ik het idee kreeg: eindelijk iemand die het begrijpt!!! Toenemende gezinsproblemen aan wil pakken en op de eerste plaats de kinderen die dit betreft veilig wil stellen... lees ik reacties die niet mis zijn, eerst maar eens wat huiswerk doen. Had zo graag andere zaken willen ventileren, zoals dat het soms inderdaad beter is in een !!!!!!!GOED!!!!!!!tehuis (maar die moesten allemaal zo nodig gesloten worden of kregen een andere bestemming...jammer!!!) op te groeien of bij goede pleegouders dan keer op keer blijven proberen met ouders niet geen talent hebben om kinderen te begeleiden naar evenwichtige volwassen persoonlijkheden. Kom er vast nogeens op terug, wat een koude douche! (ben zelf een kindje geweest die nogal wat pech had wat dit betreft)
Corine Mooijer
Terrecht wordt gesproken over pappen en nat houden. De ouder die dit zijn of haar kinderen aandoet krijgt steeds weer een kans en daarmee houdt hij of zij de macht. Met het misbruiken van deze macht is bewezen dat de ouder geen pedagogisch inzicht heeft. De basis van de relatie tussen de ouder en het kind bestaat uit het negatieve gedrag van beiden, naar de andere ouder toe.
Laten de professionals zich nu eens realiseren dat de keuze van een kind gebaseerd is op macht en dat in de meeste gevallen de vervreemde ouder in het bezit is van de kracht. Die kracht die het kind veel betere kansen biedt om tot een volwaardig mens uit te groeien. Die kracht waarvan het kind leert nuances aan te brengen, mededogen te ontwikkelen en in evenwicht te komen.
Door de "liefdevolle verwaarlozing" door de ouder met de macht en het ontbreken van doortastendheid en inzicht in het werkveld, worden veel kinderen getraumatiseerd en groeien op tot mensen met grote te korten op sociaal en emotioneel niveau.
Mijn kinderen zijn al beschadigd tot een punt waar er geen weg terug is. Daarvan is de oudste, net 18 jaar, vorige week opgenomen met acute lymfatische leukemie. Hij is in gevecht met deze verschrikkelijke ziekte en de guerillia met zijn moeder. Waarvan zijn jongere broers en zus zowel toeschouwer als participant zijn. Machteloos zijn mijn kinderen geworden tot "kindsoldaten".
Mama Margreeth