Omdenken

Wij zijn op weg naar een wereld waarin mensen uit een wijkteam onderzoeken wat iemand nodig heeft: Van formulieren met kleine lettertjes naar keukentafelgesprekken. Na 1 januari 2015 erkennen we dat elke vraag anders  is en dus ook om een ander antwoord vraagt. Maar makkelijk is dat niet. Maatwerk is de nieuwe norm maar in onze wereld van kadernota’s, indicaties en verordeningen bestaat maatwerk niet. Sterker nog, maatwerk noemen we precedenten en dat is bestuurlijk  vloeken in het gemeentehuis. En zo zijn we feitelijk bezig de bureaucratie opnieuw uit te vinden. De drie decentralisaties vragen om dit omdenken. Berthold Gunster bedacht deze term, die staat voor het van een probleem een feit maken en daarmee een nieuwe mogelijkheid te creëren.
 

Een concreet voorbeeld daarvan uit de praktijk van een sociaal wijkteam. Een vrouw, voormalig sekswerker en drugsgebruiker, met een langdurig GGZ verleden. Staat nu weer stabiel op haar voeten, op het punt om een participatiebaan te beginnen in een verzorgingshuis. Een resultaat dat alleen bereikt kon worden met veel investering van tijd, energie en middelen. Het sociaal wijkteam als verbinder van een reeks van instellingen en regelingen. Bijna is alles rond, en dan opeens een kink in de kabel. Een nog openstaande zwart-rijden-boete van zeven jaar geleden blokkeert de noodzakelijk schuldhulp. Hoe geven wij het wijkteam de ruimte om te kiezen voor een hanteerbare oplossing? Alleen met omdenken kan uit deze impasse worden gekomen.

In de nieuwe wereld van het sociale domein geldt N=1. Elke vraag is anders. De drie decentralisaties nodigen professionals uit nieuwe mogelijkheden te creëren door om te denken. Relevante zaken meer in de eigen invloedssfeer te trekken. En daarbij gaat het niet om te doen wat mogelijk is, maar om mogelijk te maken wat nodig is.

Han Noten