Niches bieden bij chronische problemen
Sinds we in gesprek zijn over de transitie van de jeugdzorg naar de gemeenten, zie ik voortdurend de kansen. Ik wil er hier één in het bijzonder voor het voetlicht brengen: de mogelijkheden die nu open liggen om gezamenlijk gezinnen waar chronische problemen aan de orde zijn, nu eindelijk eens écht goed te helpen.
Een chronisch probleem is iets wat niet over gaat, waar je je toe hebt te leren verhouden, maar evengoed waar een zorgzame samenleving zich toe hoort te verhouden. Een verstandelijke beperking, ADHD, autisme, een persoonlijkheidsstoornis zijn voorbeelden , maar ook armoede blijkt volgens sociologen helaas in dit rijtje thuis te horen. Chronische problemen passen slecht bij ons idee van de maakbare samenleving, die waarin we doelen stellen, willen veranderen en er voor gáán. Het past ook slecht bij behandelen als daarmee beoogd wordt dat de daarbij behorende klachten moeten worden verholpen. Ik heb veel behandelaars in de jeugd-GGZ en in de jeugdzorg er hun tanden op stuk zien bijten en het is zondermeer slecht voor de ‘outcome’ statistieken. Chronische problemen worden vaak onvoldoende onderkend en als het wel gebeurt, worden er zelden de juiste consequenties aan verbonden. Meestal blijven we praten. Praten is wel een essentieel onderdeel van behandelen. Het belangrijkste instrumentarium van de hulpverlener sinds Sigmund Freud is het gesprek.
Een voorbeeld waar ik kansen zie is bijvoorbeeld een kind met autisme. Je kunt het vaststellen (diagnosticeren), dan kun je nog iets aan bewustwording doen (psycho-educatie) en eventueel ouders een cursus geven in het omgaan met dit speciale kind. Dat is het helaas wel wat betreft behandelen. Vanaf dat moment wordt het belangrijk dat de samenleving dit opgroeiende kind, straks volwassene, niches biedt van waaruit het zich, naar eigenvermogen, zo zelfstandig mogelijk kan ontwikkelen en kan gaan participeren in die samenleving. Jeugdhulpverleners horen dan een stapje terug te doen, maar wel op de achtergrond aanwezig zijn om zo nodig eens even korte ondersteuning te bieden. Denk daarbij aan levensfaseovergangen en andere impactvolle gebeurtenissen, waarin de bijzondere kwetsbaarheid van deze mensen tot problemen kan leiden, een regelmatige onderhoudsbeurt. Vervang autisme hier door verstandelijk beperking of persoonlijkheidsstoornis, en je hebt ongeveer hetzelfde verhaal. Jeugdhulpverleners kunnen het vaststellen en kunnen nog wat aan de acceptatie daarvan doen, maar vanaf dat moment moet de samenleving het gaan overnemen. En daar zijn de gemeenten aan zet. Club- en buurthuiswerk, verenigingsleven, passend onderwijs, werkervaringsplaatsen, beschermde werkplekken, de buurtregisseur, een sociaal loket, aangepaste huisvesting, etc. Hier liggen unieke kansen voor gemeenten om samen met jeugdhulpverleners voor en met deze groepen zorgvragers duurzame maatschappelijke arrangementen te bouwen. Als dat gebeurt is de transitie voor mij al grotendeels geslaagd. Gaan we dat doen of blijven we praten?
Flip Dronkers
Je gaat kwetsbare mensen aan het lot van de maatschappij overlaten waarvan 40 procent denkt dat het een labeltje is wat gegeven wordt door een gebrekkige opvoeding en gooien Autisme onder een gedragsprobleem, alsof je je niet hebt leren te gedragen. Zeker meer dan 30 procent van de maatschappij wil de ggz opheffen omdat ze het maar onzin vinden.
Zeker meer dan 60 procent van de mensen denken als het fout gaat en iemand zegt dat het door zijn Autisme komt, dat ze zich verschuilen achter een label omdat de maatschappij veel te weinig over Autisme snappen. Vroeger heb ik veel van die opmerkingen gehad van mijn klasgenoten die ineens dachten dat ze een arts of deskundige waren geworden.
Zelfs professionelen mensen die niet voor Autisme hebben geleert snappen vaak maar een klein deel van wat Autisme inhoud.
Is wel weer typisch dat deze waanzinnige oplossingen alleen maar weer worden gebruikt voor ggz aandoeningen en uitzonderlijk een keer over verstandelijk gehandicapten. En daarna gaan we ineens over naar een ander probleem armoede. Ja, wij gaan er door deze idioterie nu ook daar last van krijgen. Maar zo wordt het niet bedoeld in de tekst.
Waarom wordt er altijd over ONZE doelgroep gesproken en altijd geoordeeld en de raarste conclusies getrokken? Waarom wordt ons nooit wat gevraagd bij dit soort discussies?
Is toch wel vreemd dat 90 procent van de mensen met Autisme over dit soort onderwerpen heel anders oordeelt dan de buitenstaanders dat gewoon een stelletje wijsneuzen zijn.
Lekker makkelijk praten over een groep waar je toch nooit zal inzitten.
Waarom flikken ze dit niet gewoon is een tijd bij mensen met een somatische aandoening. In het begin kan je ze helpen, maar daarna moet de maatschappij zelf de zorg van deze kinderen gaan overnemen. Kom op, ze moeten toch zo zelfstandig mogelijk worden? Geef hun lot dan ook maar lekker in de handen van de maatschappij.