Meer muziek voor de minima
Om deelname van minima aan cultuur te vergroten is geld beschikbaar. Hoeveel een gezin krijgt, verschilt per gemeente. Het Nibud constateert een oerwoud aan regelingen.
Gemeenten moeten de effectiviteit van hun armoedebeleid beter in de gaten houden. Geld dat beschikbaar is voor bijvoorbeeld cultuur- en sportdeelname van minima, wordt onvoldoende benut. Bovendien bestaan tussen de gemeenten enorme verschillen: bij de ene gemeente is de bijdrage aan bijvoorbeeld de muziekschool een paar tientjes, bij een andere een paar honderd euro.
Ook bestaan er grote verschillen tussen de kortingen op culturele activiteiten die minima krijgen. Die verschillen zijn te groot, vindt het Nationaal Instituut voor Budgetvoorlichting (Nibud), dat in opdracht van het ministerie van OCW onderzoek deed naar de betaalbaarheid van centra voor de Kunsten en muziekscholen. Het kabinet zegt veel belang te hechten aan cultuurparticipatie, en heeft 80 miljoen euro beschikbaar gesteld (zogenoemd Aboutalebgeld) om de cultuurparticipatie van minima te vergroten.
Uit het Nibud-onderzoek blijkt dat zowel de gemeenten als de kunstinstellingen zelf, wel wat meer moeite kunnen doen om die doelgroep daadwerkelijk te laten profiteren van de beschikbare middelen. Vooral in gezinnen met een laag inkomen - tot 1500 euro netto per maand - is er vaak geen geld om kinderen muziek-, toneel- of sportles te laten volgen.
Kunstinstellingen en muziekscholen zelf kunnen de toegankelijkheid ook vergroten door meer rekening te houden met huishoudens die weinig geld hebben. Ze kunnen korting geven op de huur van instrumenten, gezinskortingen geven, maar ook de betalingsmogelijkheden verruimen, aldus het Nibud. Volgens woordvoerster Gabriëlla Bettonville willen kunstencentra nu vaak dat de jaarcontributie in één keer wordt betaald. ‘Voor een gezin met drie kinderen is dat natuurlijk een hele hap.’ Slechts bij sommige centra kan in termijnen worden betaald of is er een gezinskorting.
Volgens het Nibud zijn er veel regelingen, maar komt het geld te vaak niet in de portemonnee terecht van de mensen waarvoor het bestemd is. ‘Er is veel scheefgroei. Voor veel gemeenten is een effectrapportage van het minimabeleid dan ook vaak een eye-opener.’ Bertien Minco, directeur van het onlangs opgerichte Jeugdcultuurfonds, ziet het Nibudonderzoek als een wake-up call voor zowel gemeenten als kunstinstellingen, zegt ze.
‘Gemeenten moeten de kansen benutten. Ze kloppen nog veel te weinig bij het Jeugdcultuurfonds aan, terwijl het geld er ís.’ Ook de kunstinstellingen kunnen met hun aanbod beter inspelen op wat voor lage inkomens betaalbaar is, vindt ze. ‘Zo worden in Duitsland muzieklessen in grotere groepen gegeven. Dat blijkt net zo effectief en is veel goedkoper. De culturele instellingen moeten dat soort initiatieven oppakken.’
Dat klinkt mij al tien jaar als een schril geluid in de oren.
Zie ook reactie bij Column • Door Ad Burger • 07.04.09.
Wake up call, Eye opener? Dit kan echt niet geloofwaardig zijn. Men houdt zichzelf voor de gek! Hoeveel rapporten zijn al niet langs geweest. Hoeveel brochures je niet krijgt, alleen al als vrijwilliger. Er komt vanuit de Arme Kant van Nederland alweer een nieuw rapport aan. Lokaal maakt men ook talrijke nota's. Jaarlijks worden tal van bijeenkomsten georganiseerd over armoede en alles wat ermee samenhangt. Tal van vergadering hebben dit op de agenda staan.
Vanuit de diaconie hoor en lees ik 10 jaar lang hetzelfde. De analyses zijn er allang, maar men stopt het in een la, tot de volgende, de volgende etc. In elke gemeente wel weer. Er worden hier en daar kleine slagen gemaakt. Ondertussen zijn de voedselbanken wel ontstaan.
De landelijke zit door de kredietcrisis en de extra aanloop zelf in de problemen.
Hoe snel zullen Gemeenten nu de mensen, die er afhankelijk van zijn, toegeschoten zijn? Lokale voedselbanken zijn afhankelijk van subsidies. Organisatiekosten zijn niet gering. Het voedsel is gratis, maar men heeft auto's nodig en benzine. De vriezers en koelkasten draaien niet op zonneenergie. De huur van een lokatie is niet altijd gratis en kan fors zijn. Let op, dit probleem komt via de media binnenkort wel over ons. "Clienten voedselbanken in de kou" of zoiets. Je kunt ook nog verwachten dat meer mensen in problemen komen in deze crisisperiode.
Dan hoor je recent weer de omvangrijke fraude van Somalische asielzoekers.
Net als met de kinderbijslag in landen als Marokko. Hoeveel geld is aan dit type zaken onterecht besteed? Het lijkt ook heel lang te duren voor men passende tegenmaatregelen neemt. Aan die kant kan het geld kennelijk niet op. Bij de sociale dienst krijg je het niet los.
In een van de kleinste landen ter wereld (en een van de rijksten) worden burgers ongelijk behandeld in dezelfde situaties, terwijl als het over iets anders gaat, er een meldpunt discriminatie voor is. Niet op grond van kleur of sexuele voorkeur, maar waar je woont! We hebben zoveel mensen binnen de overheid die met dit thema bezig zijn. Zoveel belangenorganisaties.
Wat is nou verbeterd in 10 jaar voor minima? Bij de laatste verkiezingen werd geroepen dat 200 milj. bijstandsgeld op de planken blijft liggen. Mensen zouden de weg niet weten te vinden. Er worden vaste rekensommetjes gehanteerd en men kijkt niet naar medische vaste lasten bijvoorbeeld. Er wordt veel afgewezen dus.
De VNG zou een lijn moeten nastreven!
Anders Den Haag weer de touwtjes terug.
Heb je in een gezin medische problematiek, dan zit je met de jaarlijkse eigen bijdragen. Verder de terugvorderingen voor behandelingen, die niet in het pakket blijken te zitten. Tandarts bijvoorbeeld. Nog erger als belasting terugvorderingen doet. Huursubsidie net teveel. Aan de andere kant zie ik een gezin met 2 adhd kinderen regelmatig daguitjes maken, die men normaliter van vakantiegeld doet, omdat men nu een pgb heeft. Er hoeft een deel niet verantwoord te worden, als ze maar wel bonnen bewaren.
De buurkinderen moeten het verder met de schommels etc. in hun hofje doen, of de gewone dingetjes als wandelen en fietsen.
Recentelijk nog in de WSNP, maar krijgen Euro 16.000 op hun rekening. Hou mijn hart vast voor de m.i. zeer wel mogelijke terugvordering. Ze denken dat ze goed geinformeerd zijn. Als dat niet zo is zou dat een nekslag vormen voor het gezin.
Veel meer moet per wijk gedaan worden.
Veel te veel versnippering en allerlei prof. betrokkenen, die veel te veel op afstand zitten. Clienten en veldwerkers zijn de dupe van kluwen boven hun hoofd, die het met elkaar mooier praten dan het is.
Veel meer onafhankelijke steekproeven bij clienten en veldwerkers. Dat openbaar maken. Name and shame methode
Over 10 jaar lees lees ik precies dezelfde conclusies, vrees ik!