Leefbaarheid in 193 wijken onder druk

In 193 wijken in vijftig gemeenten staat de leefbaarheid structureel onder druk. In die wijken zijn bewoners ook niet tevreden over de eigen leefomgeving. Voorkomen moet worden dat de leefbaarheid in dergelijke kwetsbare wijken verder verslechtert. Dit blijkt uit de nieuwste Leefbaarometer, die onderzoeksbureau Atlas Research in opdracht van het ministerie van Binnenlandse Zaken heeft opgesteld.

Onder druk

De cijfers uit de nieuwste Leefbaarometer onderstrepen de noodzaak om met een Nationaal programma Leefbaarheid en Veiligheid te komen, schrijft minister Hugo de Jonge voor Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening aan de Tweede Kamer. In die 193 wijken wonen zo'n 537.000 huishoudens. Veel van de wijken liggen in en rond de vier grote steden Amsterdam, Rotterdam, Den Haag en Utrecht. Ook in wijken in de regio Dordrecht, de regio IJmond, Parkstad Limburg en de grotere steden in Gelderland en Noord-Brabant staat de leefbaarheid onder druk. Daarbij wordt gekeken naar de mate van overlast en onveiligheid, voorzieningen, sociale samenhang, de woningvoorraad en de fysieke omgeving.

Nationaal programma

De leefbaarheid in het overgrote deel van de Nederlandse wijken is voldoende tot goed, zo blijkt uit de Leefbaarometer. Toch is er een harde kern van buurten en wijken die niet meekomt in deze algemene positieve ontwikkeling. Met name gemeenten in Limburg (Heerlen, Kerkrade) en de Rijnmond (Nissewaard, Vlaardingen, Schiedam, Rotterdam, Maassluis), maar ook het Gelderse Tiel, de gemeente Lelystad in Flevoland en het Brabantse Helmond scoren zwak tot zeer zwak op de Leefbaarometer. In de in totaal bijna tweehonderd wijken die achterblijven, moet de leefbaarheid en veiligheid worden verbeterd. Plannen daartoe worden in juni duidelijk. Dan wordt het Nationaal programma Leefbaarheid en Veiligheid gepresenteerd.

Stigmatiserend

In de nieuwe Leefbaarometer zijn ten opzichte van vorige versies een aantal criteria toegevoegd, zoals ervaren onveiligheid, verkeersongevallen, luchtkwaliteit en sociale cohesie. Er zijn echter ook een aantal criteria voor het vaststellen van leefbaarheid komen te vervallen, zoals migratieachtergrond, samenstelling van huishoudens en uitkeringsafhankelijkheid. Het ministerie vreest dat die criteria stigmatiserend zouden kunnen werken.