Kleurrijk en welvarend
Het is maar net hoe je er naar kijkt. Ik heb het hier over welke rol immigranten spelen in de samenleving. Vaak worden immigranten of allochtonen gezien als een last. Omdat ze een zware last zouden leggen op de arbeidsmarkt, de woonmarkt, ons sociale zekerheidsstelsel en de openbare veiligheid. Maar al te vaak wordt de nadruk gelegd op negatieve aspecten van de komst van mensen uit andere landen. Maar het kan ook anders.
Dat bleek wel toen ik half april zat te kijken naar Pauw & Witteman. Tijdens een gesprek met publiciste, econoom en juriste Heleen Mees werd een fragment vertoond uit een toespraak van de burgemeester van New York, Bloomberg. Hij sprak over de grote bijdrage die immigranten gebracht hebben bij de opbouw van New York en de Verenigde Staten. “Zonder de denk- en spierkracht van immigranten zou New York geen metro en geen Brooklyn Bridge hebben, zouden er geen scholen zijn, hadden we nooit van veel musicals gehoord en zouden de Verenigde Staten geen politieke partijen hebben,” aldus Bloomberg. Allemaal zaken die door immigranten tot stand zijn gebracht. Hij noemde de inbreng van immigranten van levensbelang voor zijn stad.
Met zijn woorden onderstreepte Bloomberg het belang van de rol die verschillende culturen in een samenleving kunnen spelen. Dat is een visie die ik volkomen deel met burgemeester Bloomberg. Ook in de Nederlandse samenleving worden de positieve bijdragen die (afstammelingen) van immigranten leveren aan de vooruitgang lang niet altijd op waarde geschat. Dat bleek afgelopen week ook weer eens duidelijk uit de lintjesregen. Slechts in een enkel geval kwam er een onderscheiding bij een immigrant terecht. Ik las in een bericht hierover dat dit voor een belangrijk deel zou komen doordat het in allochtone kringen niet gebruikelijk is iemand voor een onderscheiding voor te dragen, maar dat kan niet alleen maar de oorzaak zijn.
Zeker, de voorbeelden die Bloomberg noemde zijn groots en erg zichtbaar en zijn misschien niet te vergelijken met de bijdrage die immigranten in Nederland hebben geleverd. Maar toch, het is een kwestie van wíllen zien. Ik geloof dat de Nederlandse samenleving veel voordelen gehad heeft van de komst van mensen uit andere culturen. Door hun andere ziens- en denkwijze hebben ook zij bijgedragen aan de kleurrijke en welvarende samenleving die Nederlands op dit moment is.
Ik ben trots op kleurrijk Nederland.
Aysel Erbudak
Voorzitter Raad van Bestuur van het Slotervaartziekenhuis
In zijn laatste reactie (11.05.09 20:30) legt Wim van Groningen mij een extreme keuze voor. Een zwart-wit-keuze tussen ofwel “mijn adoratie voor mevrouw Erbudak”, ofwel “de feiten: mevrouw Erbudak is veroordeeld wegens medeplichtigheid aan uitlokking van een poging tot afpersing. Ook is de bestuursvoorzitter van het Slotervaartziekenhuis datzelfde jaar…..etc.”.
.
Wim van Groningen zegt dat hij graag “alles een plaats wil geven”. Voor mij is het onaantrekkelijk om hierin mee te gaan. Sterker nog, het lijkt mij niet alleen op deze plaats, maar ook in het algemeen onverstandig om dat te doen. Als je alles wat tijdens een discussie in je opkomt, een plaats wilt geven, geef je jezelf immers snel over aan waarde-oordelen over van alles en nog wat, en in het bijzonder over mensen.
Waarde-oordelen die direct of indirect waarschijnlijk meer over jezelf zeggen, dan over de mensen waarover je spreekt, en over de kern van de zaak die speelt.
.
Mijn idee is dat het goed is om je hierin te beperken. Dit betekent niet dat je voor opiniërende discussies moet weglopen, maar dat je de hoofdzaken en bijzaken die in het licht van zo’n discussie aan de orde kunnen komen, in de juiste proporties probeert te zien.
.
Zo ontgaat het mij wat de zin ervan is om in het kader van een discussie n.a.v. Aysel Erbudak’s column: “Kleurrijk en welvarend”, de feiten over criminele activiteiten, die Wim van Groningen inbrengt, een plaats te geven.
En zonder last te hebben van de waarde-oordelen die snel aan zulke feiten worden verbonden, kan mijn waardering voor Aysel Erbudak ook weer in de juiste proporties worden gezien: in deze discussie sta ik voor wat ik gezegd heb. Niet meer en niet
minder.
.
In haar column vraagt Aysel Erbudak de Nederlandse samenleving om de ogen te openen voor de waardevolle bijdragen van allochtonen en immigranten, en zegt ze dat dit vooral een kwestie is van “wíllen zien”.
Dat zij hiermee een punt heeft, blijkt duidelijk in de vele reacties van lezers die zich niet aangesproken voelen. Vooral dáárop heb ik mij in deze discussie gericht.