Kansloos in de Participatiewet
Mensen met een arbeidsbeperking staan voor dichte deuren. Terwijl de deur van de arbeidsongeschiktheidsuitkering steeds verder sluit, blijft de deur naar passende arbeid gesloten. Dit beleid zet mensen met een beperking klem, en dat is om te huilen, stelt Illya Soffer.
Mensen met een arbeidsbeperking staan voor dichte deuren. Terwijl de deur van de arbeidsongeschiktheidsuitkering steeds verder sluit, blijft de deur naar passende arbeid gesloten. Dit beleid zet mensen met een beperking klem, en dat is om te huilen.
Op zich schuilt achter de Participatiewet een loffelijk streven. Het kan immers nooit de bedoeling zijn geweest om mensen met een beperking levenslang op te sluiten in een uitkeringsregime. Ondersteuning, garantiebanen, beschutte werkplekken, strengere criteria voor de WIA en het nagenoeg afschaffen van de Wajong, hadden moeten leiden tot meer banen voor mensen met een arbeidsbeperking. Hoe mooi was het geweest als al die mensen met een arbeidsbeperking die graag willen werken - en dat geldt voor het merendeel - snel aan de slag hadden gekund?
Niets bleek minder waar. Van de harde toezeggingen voor extra banen en beschut werk kwam helaas maar weinig terecht. Zo zijn er door gemeenten in heel Nederland in twee jaar tijd slechts 150 beschutte werkplekken gerealiseerd, terwijl er 3200 waren beloofd. En de banenafspraak leidde weliswaar tot herplaatsing van behoorlijk wat medewerkers van sociale werkplaatsen; het leidde vooral tot eindeloos gegoochel met cijfers, geschuif met detacheringen en onbegrijpelijk gerommel met toegangscriteria.
Onaangenaam bijeffect van de Participatiewet bleek dat mensen met een beperking elkaars concurrent zijn geworden bij het vinden van aangepast werk. Je moet wel héél zwaar beperkt zijn, wil je op serieuze ondersteuning kunnen rekenen. Mensen met mildere beperkingen concurreren hierdoor niet alleen met elkaar, maar ook met alle werkzoekenden zonder arbeidsbeperking. Neem werkgevers het maar eens kwalijk dat ze net even liever kiezen voor het aanstellen van iemand zonder beperking, dan voor iemand met.
Werken met een beperking gaat nu eenmaal niet vanzelf. Het vraagt om aanpassingen en dus investeringen. Soms kleine, soms grote. Dit is niet alleen een verantwoordelijkheid van werkgevers in de marktsector, maar juist ook een schone taak voor gemeenten. Zowel werknemers als werkgevers hebben een steuntje in de rug nodig om hun schouders onder werk voor iedereen te kunnen zetten.
Sinds het begin van dit jaar zijn gemeenten verplicht om beschut werk te realiseren. Maar dan moeten ze dat ook wel echt doen. Ook de begeleiding waarmee mensen met een arbeidsbeperking meer kans krijgen op betaald werk, moet nu echt van de grond komen. Want mensen hun uitkering ontnemen en hen tegelijk geen eerlijke kans op de arbeidsmarkt bieden, is mensonterend en een enorme verspilling van kwaliteiten. Met passende arbeid en een volwaardig inkomen geef je mensen met een beperking een eerlijke kans op een onafhankelijk leven. Dat is zowel economisch als maatschappelijk én voor de mensen zelf, pure winst.
Illya Soffer
Reacties: 9
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
@Dido Kropholler: wat de meeste WSWers niet beseffen is dat wanneer ze ergens tewerkgesteld worden met loonkostensubsidie, dat de werkgever na 23 maanden een contract moet geven en dat die subsidies max. 3 jaar tellen. Dan heeft die werknemer een vast contract en nog 13 maanden loonkostensubsidie, dan stopt die subsidie en wat doet de werkgever dan? Ontslaan! Want dat mag volgens de Hoge Raad april 2016. Ga je de WW en daarna de WWB in, weg beschutte werkplek WSW-rechten etc.
Opmerkingen als laat de overheid het goede voorbeeld geven zijn volkomen terecht, maar laten we a.u.b. ook kijken naar de beperkingen binnen diezelfde overheid om mensen met afstand naar de arbeidsmarkt in dienst te nemen.
Op 15 maart konden we allemaal weer kiezen voor een sociaal of A-sociaal land en blijkbaar vindt 74 (vierenzeventig) procent van de bevolking dat A-sociale beleid een goed idee.
Elke Nederlander die NU boven de 50 jaar is, heeft kunnen zien, horen en lezen wat er allemaal is afgeschaft/versoberd om steeds weer de hoogste belastingpercentages voor grootverdieners en bedrijven te zien dalen. En toch stemt 3 op de 4 Nederlanders op een partij die ooit in een kabinet zat, de afgelopen decennia. En dat zijn nou juist de partijen die alle problemen veroorzaken.
Ik heb eigenlijk maar 1 vraag. Wat moet er gebeuren, om die asociale Nederlanders te laten inzien dat liberalisme een achterlijke ideologie is, die alleen maar gedonder oplevert? Ik vrees dat dit nooit meer goed komt en alleen nog maar veel en veel erger wordt.
Liberalisme is geen achterlijke ideologie.
Mensen, die zijn achterlijk.
En die ga je niet overtuigen met voorbeelden, feiten of door het hen zelf te laten ervaren: zelfs dan zullen ze nog steeds a-sociaal blijven en zich wentelen in hun ellende.
Een betere vraag m.i. is waarom zoveel mensen die waarschijnlijk vrij sociaal zijn ook op die partijen stemmen.
Ook kun je kijken op www.werkenenjij.nl, een platform met vacatures speciaal afgestemd op mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Misschien is er wel een passende vacature in jouw buurt.:)
Ze hebben meegewerkt aan sluitingen van afdelingen en het verminderen van werksoorten binnen de (a) sociale werkvoorziening. Dit was het gevolg van de Participatiewet .
Hele groeperingen Nederland krijgen het stempel arbeidsbeperkt en worden ingedeeld in het Doelgroepenregister van het UWV; daar tegen in bezwaar gaan is niet mogelijk..
Illya de voorstelling die jij geeft gaat niet op : mensen zijn de rest van hun leven afhankelijk van een onvolwaardig inkomen : door hun zg arbeidsbeperking zullen zij de rest van hun leven niet meer verdienen dan het minimumloon.
Het systeem in Nederland is verrot !!!
De gemeente speelt voor uitzendbureau; de politieke kleur maakt niet meer uit in dit land