JGGZ voert de verkeerde strijd
de JGGZ voert in het kader van de transitie jeugdzorg de verkeerde strijd. In het onverhoopte geval dat ze de strijd tegen overheveling naar de gemeenten wint, blijft ze opgescheept zitten met opdrachtgevers die hebben bewezen geen belang te hebben in het investeren in een voor kwetsbare kinderen belangrijke sector.
In de aanloop naar de finale behandeling van de nieuwe jeugdwet in de Eerste Kamer wakkert het verzet van de JGGZ tegen overheveling naar de gemeenten voor de laatste keer stevig aan. Het antwoord van de staatssecretarissen van Rijn en Teeven op de tweede ronde vragen vanuit de Eerste Kamer is inmiddels binnen. Nog eenmaal wordt uitgebreid beargumenteerd waarom de overheveling nodig is. Er is een felle strijd gevoerd die er toe heeft geleid dat alle argumenten voor en tegen nu wel op tafel liggen. Het is aan de Eerste Kamer om nu het finale politieke oordeel uit te spreken.
Wat in alle strijdgewoel verassend onderbelicht is gebleven, is dat er op zijn minst sterke indicaties zijn dat de JGGZ in 2014 stevig wordt uitgehold. Dat, als we niet uitkijken, de gemeenten straks met een failliete JGGZ boedel worden opgezadeld. Het is lastig om scherp te krijgen hoe acuut de situatie precies is. Er lijkt sprake van een giftige cocktail van overheidsbezuinigingen op de hele GGZ (beperking van productievolumes, splitsing GGZ in specialistische GGZ, basis GGZ en huisartsenzorg in combinatie met ongunstiger tarieven), de overstap op prestatiebekostiging in dbc’s die voor de JGGZ extra negatief uitpakt (omdat de ouders van de kinderen niet meer als nevencliënten apart vergoed worden), zorgverzekeraars die bepaalde diagnoses schrappen die juist bij integrale zorg voor kind en ouders van belang zijn en die JGGZ-instellingen extra afknijpen ondanks forse financiële reserves en GGZ-instellingen die het zekere voor het onzekere nemen door extreem te bezuinigen op JGGZ capaciteit en zich terugtrekken uit innovatieve samenwerkingsverbanden wegens de noodzaak tot het verhogen van het aantal declarabele uren.
Het beeld dringt zich op dat de JGGZ aan de vooravond van de overheveling naar de gemeenten in de uitverkoop wordt gedaan en dat de gemeenten straks met de gebakken peren zitten. In 2014 wordt radicaal capaciteit afgebouwd waar gemeenten in 2015 hoogst waarschijnlijk (deels) weer behoefte aan hebben, maar die niet weer zo snel kan worden opgebouwd. Onvoldoende beschikbaarheid van JGGZ-zorg in 2015 zal onvermijdelijk kostenverhogend gaan werken voor gemeenten, omdat problematiek onnodig zal verergeren.
Het is op zijn zachtst gezegd opvallend dat deze sluipende ontmanteling zo weinig aandacht krijgt in de discussie over de transitie jeugdzorg. Het lijkt erop alsof de van oudsher invloedrijke en krachtige GGZ-lobby haar energie eenzijdig richt op de strijd tegen de overheveling. De overheid moet bezuinigen en de zorgverzekeraars raken de JGGZ kwijt, dus van die kant valt weinig te verwachten. Maar het is onbegrijpelijk dat de JGGZ sector die op zich begrijpelijk vecht voor behoud van kwaliteit in het belang van kwetsbare kinderen, in plaats van zich te richten op wat er vanaf 2015 te gebeuren staat veel meer lawaai maakt over wat er nu, in 2014, aan het gebeuren is. Dat lijkt toch van een groter belang dan het gegeven dat men straks een andere opdrachtgever krijgt.
De JGGZ voert dus mijns inziens de verkeerde strijd, geredeneerd vanuit het belang van kwetsbare kinderen. Door zich ook nog eens af te zetten tegen de gemeenten, vervreemd ze zich ook nog eens een potentiële bondgenoot. Gemeenten hebben immers een groot belang bij een gezonde JGGZ sector. Met alles wat er in 2014 over de JGGZ aan maatregelen wordt uitgestort is het dan ook onbegrijpelijk dat de JGGZ de gemeenten niet als bondgenoot heeft omarmd. De huidige opdrachtgevers maken er immers een potje van. Dat kan een nieuwe opdrachtgever alleen maar beter doen zou je zeggen. De GGZ lijdt, ook naar eigen zeggen, onder het idioot bureaucratische dbc-regime (onlangs omgedoopt tot de hilarische afkorting dot, oftewel dbc’s op weg naar transparantie). Met de overheveling van de JGGZ kunnen gemeenten aan dit bureaucratisme een einde maken. Ook de door de JGGZ al jaren gewenste vroegtijdiger inschakeling van haar deskundigheid op het gebied van goede diagnose ter voorkoming van onder- en overdiagnose zal door gemeenten met plezier gefinancierd worden, omdat dit kosten bespaart. Hetzelfde geldt voor de financiering van het participeren in samenwerkingsverbanden gericht op het bieden van innovatieve integrale zorg.
Kortom, de JGGZ voert in het kader van de transitie jeugdzorg de verkeerde strijd. In het onverhoopte geval dat ze de strijd tegen overheveling naar de gemeenten wint, blijft ze opgescheept zitten met opdrachtgevers die hebben bewezen geen belang te hebben in het investeren in een voor kwetsbare kinderen belangrijke sector. Het lijkt er bijna op alsof de JGGZ sector leidt aan een variant op het Stockholmsyndroom. Dus JGGZ, ontworstel uzelf uit de verstikkende onderdrukking van het huidige regime en omarm de gemeenten als uw bevrijders.
Erik Gerritsen
Reacties: 35
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Zie http://nos.nl/video/603756-gemeenten-kunnen-zegg …
Mensen die denken dat jeugd-GGZ echt nodig is moeten hier eens naar kijken. Hoe kinderen wordt verteld dat zij niet zonder (ADHD)-medicatie kunnen. Hoe broertjes (een een-eiiige tweeling zelfs?) wordt verteld dat zij niet samen zouden kunnen leven zonder medicatie. Omdat zij zogenaamd twee tegengestelde stoornissen blijken te hebben.....
Intens triest. En dan ook nog hoe deze jongentjes een bestuurders en ouderverhaal vertellen over de transitie en hoe slecht dat zou zijn. Dit is weer eens precies een voorbeeld van wat men in Nederland unaniem (alle politieke partijen) niet meer willen. Van dit soort kindermishandeling moeten we af.
Dit zijn normale jongentjes. Misschien wel wat anders dan andere kinderen, maar toch zeker niet gestoord??? Het filmpje laat zien dat respect voor kinderen en hun recht op eigenheid bij de jeugd-GGZ niet meetelt. Want als ouders dit hun kindren willen aandoen (leven met zware etiketten van stoornissen en medicatie daarvoor) dan is er iets met die ouders.
Dat lijkt toch duidelijk. Enig zoekwerk bevestigt dat beeld. Vader profileert zichzelf ook met allerlei 'stoornissen' plus de stoornissen van zijn kinderen op Twitter als hij zijn identiteit beschrijft. Dat is abnormaal en lijkt op Munchhausen by Proxy, op een ziekelijke manier met artsen en gezondheid bezig zijn ten einde zelf aandacht van die artsen te krijgen.
DAt zijn de ouders die de jeugd-GGZ nu voor haar karretje spant. Helaas blijkt bij elke mediaproductie waar de jeugd-GGZ aan meewerkt (zie ook eerder dat zielige achtj-jarige jongentje in Levy dat in isoleercellen werd gestopt bij de Jeugd-GGZ) dat het om mishandeling van kinderen gaat door ouders die er op staan dat hun kinderen gestoord zijn en hun identiteit ontlenen aan ouder zijn van 'een gestoord kind'.
Zullen we met zijn allen afspreken dat we bij kinderen NOOIT meer van stoornissen spreken? Als die kinderen als volwassene last krijgen, kunnen ze zelf de keuze maken van of ze in behandeling willen of niet. Kindren kunnen die keuze nog niet maken en hebben er recht op als kind op te groeien met een open toekomst en zonder dwangmedicatie en beperkende diagnoses/stempels.
Ook al zijn ze nog zo anders dan andere kinderen, het zijn en blijven kinderen. Het is volkomen abnormaal dat de jeugd-GGZ op haar website beweert dat maar liefst vijf procent van alle Nederlandse kinderen diep gestoord is en een vorm van ernstige kindermishandeling daarom.
"Intens triest. En dan ook nog hoe deze jongetjes een bestuurders en ouderverhaal vertellen over de transitie en hoe slecht dat zou zijn. Dit is weer eens precies een voorbeeld van wat men in Nederland unaniem (alle politieke partijen) niet meer willen. Van dit soort kindermishandeling moeten we af."
@Vaste Lezer, wat knap van je dat je gestelde conclusie van een korte tv-opname hebt gedaan. Ik zie hierin de reden om je op dit gebied niet meer serieus te nemen. Als we van een soort waanzin af moeten in Nederland, dan is het wel van het ongenuanceerd afbranden van personen. Let wel, voor èn tegenstanders. En wat in deze zaak echt zal helpen, is de doelgroep, onze kinderen, eens echt aan het woord laten. In vrijwel geen enkele reactie lees ik wat en hoe kinderen over alles denken.
Of gaan we aan het feit voorbij, dat zij kunnen denken?
Jammer dat je zo makkelijk 'labels' plakt op ouders, terwijl je daar bij kinderen zo op tegen bent.
En laten we vooral niet 'met z'n allen afspreken dat we nooit meer van stoornissen gaan spreken bij kinderen'. 'Een beetje anders' is niet te vergelijken met een pervasieve ontwikkelingsstoornis die zo ingrijpend is dat het de ouders 24 uur per dag, zeven dagen in de week bezig houdt, waardoor ze voor het onderhouden van een sociaal netwerk nauwelijks tijd over hebben (ze worden dus twee keer gepakt).
Om al deze ouders (waarvan er velen goed ontwikkeld en gearticuleerd zijn) even weg te zetten als idioten met Munchhausen by Proxy gaat echt te ver en komt gevaarlijk dicht in de buurt van de meldingshysterie waar het AMK waar het AMK zo dol op is.
De vader in het filmpje zegt over zijn twee jongens dat hij heel blij is dat het nu goed met ze gaat. Een persoon met MBP blijft altijd doorzeuren, omdat het aandacht vragen voor zichzelf is en dan mag het eenvoudigweg niet goed gaan met de kinderen. Dat is toch een duidelijk verschil, niet? (En hoe weet je zo goed dat het om 'normale jongens' gaat, als je ze niet hebt gezien zonder medicatie.)
De meeste ontwikkelde ouders hebben vaak grote reserves tegen het idee van medicatie, maar als de situatie teveel uit de hand loopt, als ze andere middelen al hebben uitgeput, kiezen ze er uiteindelijk toch voor. Voor het kind en voor een wat normalere situatie in huis (je wilt ook wel eens gewoon visite kunnen ontvangen, zonder door het hele huis achter je kind aan te moeten elke 5 minuten, omdat er in de keuken weer 'iets' gebeurt wat gevaarlijk kan zijn). Is dat misdadig, een normaal gezinsleven willen?
Hou alsjeblieft op met je zinloze tirades waarbij je ouders die onderontwikkeld en getraumatiseerd zijn, blijft verwarren met ouders die de beste zorg willen voor hun kind, desnoods met medicatie.
Wat betreft de eerste reactie. In tientallen blogs van Vermeiren , Peter dijskhoorn en mij, in ingezonden brieven, in diverse stukken op onze website ( o.a. feiten en bezwaren) en in talloze brieven van de NVvP, KNMG, GGZ Nederland, NIP,, LPGGZ, Balans etc etc zijn uitgebreide argumenten gegeven waarom wij denken dat het de gezondheidszorg voor kinderen met psychiatrische problematiek niet ten goede komt als het overgeheveld wordt naar de gemeente. Wij hebben steeds aangegeven niet tegen gemeentes te zijn, maar te vinden dat gezondheidszorg daar niet thuis hoort en niet van daaruit goed georganiseerd kan worden.
Bereidheid om kritisch te kijken naar tekorten van het huidige stelsel is er altijd, ook naar de mogelijkheid dat de zorg te ver is doorgeschoten en er sprake is van overdiagnostiek.
Maar daarvoor is een overheveling naar de gemeente niet nodig. En ik wil een dergelijke discussie niet voeren in een sfeer waarin onmiddelijk beschuldigend gesproken wordt over kindermishandeling.
Je zegt dat we deze kans moeten aan grijpen om ons te ontworstelen aan een ziek systeem. Maar zo ziet het hele veld inclusief de ouders het helemaal niet. Die denken dat deze operatie schadelijk is en gevaarlijk en nog nooit uitgevoerd. Toch blijf je maar zeggen dat het beter is voor ons. Dat hebben we kennelijk zelf niet door omdat we verkokerd denken. Tja, alles kan, maar waarom is er geen enkel ander land ter wereld waar de jeugdggz zo bij de gemeente wordt ondergebracht?
Ik vind het prima, als je denkt dat de transitie een kans is, maar laat duidelijk zijn, dat wij dat niet zo zien.
De KNAW geeft zelfs aan dat het niet alleen voor de jeugdggz maar voor de totale GGZ schadelijk is.
Goede en herkenbare analyse tot aan het woordje maar halverwege pagina 4.
Daarna wordt, enigszins gekunsteld, vanuit het belang van kwetsbare kinderen beredeneerd dat de jGGZ beter af zou zijn bij gemeenten.
Dat de DBC-systematiek niet ideaal is en dat zorgverzekeraars ook weinig zinvolle eisen stellen klopt. Dat gemeenten dat veel beter zullen doen waag ik op grond van hetgeen ik tot nu toe gelezen heb te betwijfelen.
Trouwens, leuke uitsmijter. Al kan je je afvragen of en door wie de jGGZ gegijzeld wordt. Ik zou zeggen een stapel rapporten in politiek Den Haag voornamelijk uiit de koker van BMC.
Natuurlijk kunnen kinderen die anders zijn heel bewerkelijk zijn en heel veel vragen van ouders. Maar ze zijn niet verstandelijk of lichamelijk gehandicapt en groeien op, dus het is voor ouders maar tijdelijk in de meeste gevallen dat ze er zo extreem veel tijd aan kwijt zijn dat het hun leven bepaalt.
Een ouder die graag veel aandacht van medici heeft, kan in theorie tevreden zijn als er idd veel aandacht van artsen is. Of als hij zijn zieke kinderen en toewijding daarvoor op TV kan laten zien. Ik zeg bewust 'in theorie' want mensen zijn altijd anders. Maar het punt van de ouders die wel heel erg bezig zijn met de 'stoornis' van hun kinderen en die kinderen ook zo op TV toont (en de privacy van die kinderen dan?) is wel een punt wat genoemd zou moeten kunnen worden en overwogen moet kunnen worden.
En hoezo worden ouders met kinderen met een diagnose 'gepakt'? Waarom moeten ze hun lijden en opoffering zo laten merken? Ten eerste, ze hebben kinderen gekregen, dat is een geschenk. Waarom dan spreken over dat ouders 'gepakt' worden? Door wie dan? En waarom dan? OMdat die kinderen lastiger zjn dan andere kinderen? Dat risico loop je toch als je kinderen krijgt? Dat ze meer tijd en energie kosten om wat voor een reden dan ook? Die onvoorspelbaarheid is inherent aan de keuze om kinderen te krijgen. En hoe leuk is het voor een kind met een diagnose om te weten dat zijn ouders zich daardoor belast en zelfs 'gepakt' voelen? In plaats van dat het met volle vanzelfsprekendheid zo anders mag zijn als het wil?
Het is onverstandig om de ogen te sluiten voor hoe naar diagnoses zijn voor veel kinderen. Kijk maar eens in het beroepsonderwijs, in het speciaal onderwijs en in de jeugdzorg hoe erg kinderen hun diagnose vinden. Hoe ze denken dat alles aan hen en hun stoornis ligt, hoe erg ze het vinden om andes te zijn. Dat kunnen kinderen neit overzien en relativeren zoals volwassenen, het is voor hen een ramp vaak voor hun zelfbeeld en ontwikkeling.
Melden bij het AMK en dat ik daarvoor zou zijn is onzin. Maar reflectie vanuit de GGZ-sector en -ouders hierop zou wel zinnig zijn. En ook is er een unaniem politiek besluit geweest dat Nederland niet meer wil dat kinderne massaal ziek en gestoord worden verklaard, de overdiagnoses. Omdat men dat niet in het belang acht van kinderen om zo bestempeld te worden als ze nog in ontwikkeling zijn.
Daarmaast geef je aan dat het om verschillende soorten ouders gaat in de jeugdzorg en in de jeugd-GGZ maar dat is nou juist niet zo blijkt uit onderzoek. Het zijn grotendeels dezelfde ouders en kinderen, vandaar ook dat men de jeugd-GGZ meer wil doen samenwerken met jeugdzorg.
Het feit dat die doelgroepen overlappen komt onder meer doordat de jeugd-GGZ teveel diagnoses uitdeelt (de overdiagnosticering) waardoor veel mishandelde kinderen niet herkend worden als mishandeld, maar een stempel van een stoornis opgeplakt krijgen. DAt is heel vervelend voor ouders van kinderen die echt kindeigen problematiek hebben. Maar dat is een relatief kleine groep, anders zouden de doelgroepen van de jeugd-GGZ en de jeugdzorg niet zo kunnen overlappen.
@Menno Oosterhof
Ik beschuldig niemand specifiek van MBP maar vind de blindheid van de jeugd-GGZ hiervoor kwalijk. In Amerika heeft de wereldberoemde kinderpsychiater Bruce Perry hier notabene nadrukkelijk aandacht voor gevraagd en ook u weet natuurlijk dat dit wel degelijk vaak voorkomt. Waarom is dat onbespreekbaar voor de jeugd-GGZ in Nederland? Omdat u geen klanten wil verliezen? Of omdat u de ouders hard nodig heeft in uw lobby?
Tot slot, waarom is jeugd-GGZ zogenaamd zo medisch? Psychiatrie is niet puur medisch, je kunt niet met een bloedtest of urine zaken hard aantonen. Het is theorievorming met zoeken naar bewijs, geen harde wetenschap zoals hieronder een collega van u zelfs durfde te beweren.
Sven, ik ken jou als iemand met een interessante weblog over de misstanden die ouders meemaken in de jeugdzorg. Dat doen jij en je vrouw goed, daar is ook algemene bewondering voor.
Over de jeugd-GGZ is echter ook heel veel te zeggen vanuit het standpunt van kinderen. Ouders mogen dan veel tevredener zijn maar dat is ook niet zo gek want de jeugd-GGZ kijkt nauwelijks naar de rol van ouders in de opvoeding en deelt vaak klakkeloos etiketten uit.
Daardoor zijn er veel te veel etiketten, waarmee ik dus niet zeg dat al die etiketten niet kloppen. Wel zeg ik dat het heel erg is voor een kind om een onterecht etiket te krijgen en daarmee op te groeien. Sowieso is het de vraag of je kinderen die niet verstandelijk gehandicapt zijn, moet beschuldigen van een 'stoornis'.
Je doet alsof een psychiatrische beeld hetzelfde is als een medische stoornis maar dat is niet juist. Er bestaan geen fysiek meetbare instrumenten voor een stoornis. Het gaat ook niet om aparte 'ziektes' maar om syndromen, een lijstje met symptomen die aangevinkt moeten worden. Daarom is een diagnose ook niet iets digitaals, wat je wel of niet hebt. Het is meer zo dat alle mensen trekken in zich hebben die lijken op een stoornis.
Vaak zeggen ouders dat kinderen wél een diagnose moeten hebben, omdat de omgeving anders de kinderen 'uit kotst'. De vraag is dan of een diagnose niet de makkelijkste weg is, je kunt ook voor je kinderen naar een omgeving zoeken die toleranter is en hen niet uitkotst. Dat is ook wat de maatschappij wil, waar politieke partijen unaniem willen. Zie het verslag van de parlementaire werkgroep Jeugdzorg dichterbij, uit 2010.
Je verwijt mij dat ik zaken ‘niet begrijp’ en probeert mijn mening daarmee te diskwalificeren. Dat is niet fair in een debat, mensen hebben recht op hun eigen mening zonder dat ze daarom verdacht worden gemaakt of in een hoek worden gezet of een ander stempel toebedeeld krijgen. Een respectvolle discussie voer je op basis van argumenten, niet op deze manier. Dat punt is hieronder ook door Bert gemaakt.
We kennen elkaar persoonlijk en we voeren deze discussie ook al een tijdje buiten dit platform om, dus ik zal het niet te lang laten doorgaan op deze plaats, maar nog even een paar punten:
Je draait de hele boel om. Ouders hoeven niet zo nodig aan iedereen te laten merken dat ze het zo zwaar hebben met hun kind met autisme, of andere aandoeningen, maar zij bemerken heel vaak dat de omgeving (eigen familie zelfs) zich geen voorstelling kan maken hoe het is om 24 uur in die molen te zitten met een kind dat nooit rust in z'n lijf heeft. Het is een beetje goedkoop om te stellen dat deze ouders niet dankbaar zouden zijn voor hun kind. Als ze je de minder romantische realiteit schetsen is dat dan opeens 'aandacht vragen' en 'ondankbaar' zijn?
Op televisie verschijnen is ook niet om 'lekker in beeld' te komen en dat weet je heus wel. Het is vanwege de noodzaak om de j-ggz toegankelijk te houden en straks niet aan de willekeur van een gemeenteambtenaar overgeleverd te zijn voor specialistische hulp. (En om niet veroordeeld te worden door het wijkteam dat dan vindt dat ouders niet kunnen opvoeden)
Dat kinderen er zo onder zouden lijden dat ze een diagnose hebben, ligt geheel aan de manier waarop de omgeving ermee omgaat. Ouders die hun kind met diagnose niets minder waard vinden dan een kind zonder diagnose, laten zien dat een kind niet minderwaardig over zichzelf hoeft te denken. Je haalt maatschappelijke intolerantie ten opzichte van 'aparte kinderen' dooreen met het anders zijn op zich.
Wat moeten we met ministers die vinden dat autisten opeens 'normaal' mogen zijn? Het zijn incompetente dwazen die zonder enig verstand van kinderpsychiatrie, met het oog op bezuinigen wat populistische kreten scanderen, waar heel veel kinderen die serieuze klachten hebben flink door beschadigd zullen worden.
Je begrijpt gewoon niet dat het een principieel punt is van rechtsgelijkheid, dat de psychische zorg voor kinderen nooit lager gesteld mag worden dan de lichamelijke gezondheidszorg.
De volgende column van een huisarts die in Katwijk een modelroute probeert op te zetten om kinderen met ADHD te normaliseren en te medicaliseren, licht een tipje van de sluier op. Het is namelijk niet zo eenvoudig als het voorgesteld wordt.
http://www.artsennet.nl/blogs/artsen-blogs/Hans- …
"Maar nu al kunnen we zeggen dat het verschil tussen een enkelvoudige en een complexe ADHD nauwelijks te maken is. Veel van de drukke kinderen met concentratieverlies hebben een onderliggende oorzaak voor het gedrag. Het zijn oorzaken, zoals bijvoorbeeld een laag IQ, die veelal niet verholpen kunnen worden door het inzetten van ‘eigen kracht’ zoals de Jeugdwet dit voorstelt. Eigen kracht is een onderdeel, bijvoorbeeld door de oudercursus die binnen ADHD@ease wordt gehouden. Maar eigen kracht kan bij veel kinderen pas benut worden na diagnostiek en niet daarvoor. Wanneer de ontwikkeling van het kind verstoord is vormen inventarisatie en diagnostiek de basis waarop de hulp gebaseerd kan worden. Door eigen kracht voorop te plaatsen doen wij het kind en de ouders ernstig tekort."
Ook in onze eigen zaak, kinderen met het syndroom van Asperger en PDD-NOS (tja een meisje en bovendien van de nieuwe DSM), is altijd achterliggende problematiek waar juist meer eenvoudige ondersteuning vanuit medische hoek gewenst zou zijn. Gelukkig had ik zelf nog wel wat verstand en kon er de juiste consulten bij vinden of lostte het zelf wel op. Bij autisme heb je, naast regelmatig voorkomende dubbeldiagnoses of meervoudige diagnoses als ADHD, angststoornis, dyslexie, epilepsie, psychose, verstandelijke beperking en meer, ook regelmatig te maken met voedselovergevoeligheid of intolerantie, motorische onhandigheid, problemen met het maagdarmkanaal, spraaktaalproblemen, naast geboorteproblemen en of problemen met gehoor en zicht die de zaak er niet overzichtelijker op maken. De zaak zo voorstellen dat de juiste omgeving de oplossing is, is te simpel gedacht. Natuurlijk kan dat helpen. Ik heb dan ook veel moeite gedaan om mijn kinderen naar de juiste kleine school te krijgen, de juiste bij hun karakter passende sport en muziek aan te bieden, thuis de balans gezocht tussen belasten, uitdagen en rust en ontspanning. Er is heel wat mogelijk. Echter zoals ook in het stuk van de Katwijkse huisarts, die dingen gaan pas goed helpen na de diagnose, nadat je in beeld hebt waar je de antwoorden kunt zoeken voor de achterliggende problematiek. Gewoon accepteren dat tot 10 procent van de kinderen behept is met meer of minder gecompliceerde psychische en psychiatrische problematiek kan helpen.
Het wordt inderdaad een zeperd voor gemeenten als ze niet uitkijken. Ik heb zelfs de burgemeester van Amsterdam reeds in 2012 bij brief hierop geattendeerd, nl. dat zorgverzekeraars bezig zijn het budget voor jeugdGGZ uit te hollen en dat gemeenten dan een uitgezogen boedel krijgen. Van Rijn heeft gelukkig nog in december jl. gauw 150 miljoen extra uitgetrokken voor hulp aan kind én ouders. Een relatief gering bedrag, maar toch! Feit blijft dat inderdaad velen in de GGZ (wij niet!) klagen dat de overheveling naar gemeenten zo'n slechte zaak zou zijn. Alsof zorgverzekeraars zo'n goeie zaak zijn! De GGZ-ers zullen er in 2014 achter komen dat ze inderdaad beter met gemeenten kunnen gaan optrekken.
Mijn functie wordt (als onderdeel van de toch al weinige 'overhead' die we hebben) in ieder geval in 2014 wegbezuinigd. Juist omdat zorgverzekeraars zo aan het afbouwen zijn en gemeenten pas in 2015 aan de bak gaan (maar mijn column op deze site van BB gaat wel door, ha!)
De meeste deskundigen zijn het daar al lang over eens, er is al veel over te doen geweest in de sociale media het afgelopen jaar. Overigens klopt het niet dat de jeugd-GGZ een sterke lobby heeft, de volwasen GGZ heeft een sterke lobby. Maar die hebben zich gedistantieerd van de jeugd-GGZ in deze. Het schijnt dat men voor de praktijken van de jeugd-GGZ schaamt en vermoedelijk ook voor de onhandige lobby schaamt. Die voornamelijk drijft op ouders die niet lijken te begrijpen wat de jeugd-GGZ verweten wordt en waarom de jeugd-GGZ financieel moeten worden ingedamd.
Hoe dan ook, eindelijk eens een column zonder de onware opschepperige verhalen over jeugdzorg en BJAA maar eens iets zinnigs. Hoera, maar briljant is het niet want ondertussen overbekend en door en door besproken in ambtelijke-, jeugdzorg- en wetenschappelijke kring.
In het debat voor of tegen transitie heb ik een duidelijk standpunt voor de transitie ingenomen. Maar tegen al die ouders van JGGZ kinderen die meededen met de lobby tegen de transitie wil ik graag het volgende zeggen:
Ik ben er van overtuigd dat "de strijd" is gevoerd door twee partijen die 1 ding gemeen hebben en dat is een oprechte intentie om het beste te bereiken voor kwetsbare kinderen. In mijn praktijk kom ik voornamelijk ouders van JGGZ kinderen tegen die met alle liefde en inzet in zware omstandigheden het beste proberen te bereiken voor hun kinderen die ook daadwerkelijk behandeling nodig hebben. Ouders ook die met bewonderenswaardig uithoudingsvermogen een weg proberen te vinden in het huidige, wat mij betreft te weerbarstige JGGZ systeem. Vaak ook gedwongen om een dbc of awbz indicatie diagnose te verkrijgen omdat
dit de enige manier is om hulp te krijgen in het huidige perverse financieringssysteem. Ja het komt ook voor dat ouders hun opvoedkundige onmacht proberen uit te besteden via een officiële diagnose. Maar dat geldt niet voor de meerderheid van ouders voor wiens uithoudingsvermogen en doorzettingsvermogen ik alleen maar groot respect kan opbrengen.
Ik heb de afgelopen tijd het genoegen gehad een aantal van deze ouders nader te leren kennen. We bleven het oneens over de transitie, maar zonder uitzondering zag ik ouders die alles op alles zetten voor hun kwetsbare kind(eren). Ik neem voor hun diep mijn pet af, en heb me regelmatig afgevraagd of ik dit had kunnen opbrengen als het mij als ouder was overkomen.
Verder is er overigens geen sprake van verzet tegen de gemeente , maar verzet tegen dit wetsvoorstel.
Het feit, dat we ondanks deze dingen toch van mening zijn dat de gezondheidszorg voor deze kinderen er niet bij gebaat is om overgeheveld te worden kan verdacht gemaakt worden als vechten voor eigen nering, of kan worden weggezet als een stockholm syndroom, maar ondertussen heeft de koninklijke akademie voor wetenschappen ook gezegd dat dit voor de zorg en de wetenschap van de hele psychiatrie schadelijk is.
Heeft de KNAW ook een stockholmsyndroom? of is het de geweldige sterke lobby van de jeugdggz die deze mensen een rad voor ogen draait?
Of zou er wellicht toch iets waars zitten in de zorgen die wij hebben?
Gewoon omdat we weten waar het over gaat in de jeugdggz en omdat we echt wel willen zien wat er beter kan en moet, maar we oprecht menen dat dit niet de manier is.
Geen sprake van afzetten tegen gemeentes? Hoe vaak zijn gemeente-ambtenaren door de jeugd-GGZlobby wel niet dom genoemd? En weer gaat het niet oer argumenten in jouw reactie. Want hoe willen jullie de kosten van de jeugd-GGZ dan als sector zelf gaan beknotten? En waarom is dat niet eerder gebeurd? En waarom hebben jullie niet gewoon in 2010 gereageerd op het rapport van de parlementaire werkgroep?
En nu wordt het nog niet duidelijk? Wat kan er dan precies beter? Is er een bereidheid om het aantal etiketten naar beneden te brengen, om minder gezonde kinderen ziek te verklaren? Om het daardoor beschadigde vertrouwen van ouders, kinderen en de maatschappij terug te winnen?
Er komen maar geen argumenten, het blijft maar in boosheid en vaagheid en 'oprecht menen dat dit niet de manier is' hangen.
Ja, de KNAW is een belangrijke opsteker voor de jeugd-GGZ. Maar is in dat advies ook meegenomen hoe de kosten en de overmatige etiketten terug moeten? Of gaat men ervan uit dat alle jeugd-GGZ diagnoses terecht zijn, twjfelt men daar niet aan? In dat geval zou zo'n KNAW advies weinig waarde hebben.
Een hoop vragen, mogeijk wilt u die beantwoorden?
Het belang van mijn kinderen, met autisme, is dat het zwarte pieten nou eens ophoudt. Mijn kinderen hebben er geen belang bij dat de jeugd ggz uitgehold wordt. Niet door de zorgverzekeraars maar ook zeker niet door de gemeente. En zelf ben ik ook niet van plan om het boetekleed aan te trekken. Met mijn opvoeding is niets mis. Waarom moeten kinderen geholpen worden op het scherptst van de snede? Zwarte pieten, dat is het. Mijn kinderen schieten er niets mee op als er weer iemand begint over een teveel aan etiketten. Die strijd komt ergens vandaan en het is heel erg miezerig om maar naar elkaar te blijven wijzen. Iemand moet de schuld krijgen? Voor mij komt het gewoon omdat we niet willen accepteren dat sommige kinderen buiten de boot vallen en daar meer of minder hulp bij nodig hebben. Er moet bezuinigd worden dus liever ontkennen we dat kinderen iets kunnen mankeren of om andere redenen hulp nodig hebben. Liever geven we elkaar de schuld en vechten elkaar de tent uit. Dat is ook werkelijk het allereerste dat ik heb ervaren zodra ik met mijn kinderen broodnodige hulp ging zoeken. Strijd. Een spanningsveld waarin dan weer eens de psychiatrie (etiketten), dan weer de ouders (slappe opvoeding) dan weer de jeugdzorg (ondeskundige uithuisplaatsers) en dan weer de scholen (elk vlekje een etiket en naar het speciaal onderwijs) de zwarte piet krijgen. Eerlijk gezegd is het of je door de kat of door de hond gebeten wordt en dan hebben we toch nog steeds de beste ervaringen bij de jeugd ggz. Die hebben de deskundigheid om wat in het hoofd van een kind zit enigszins zichtbaar en verklaarbaar te maken. Daar wordt op een deskundige en academische manier onderzocht en bijgeschoold. Van gemeente en jeugdzorg, van publieke opinie en politiek wordt mijn gezin niets wijzer. Behalve van de concrete hulp in de vorm van ambulante hulp op school. Alleen ouders en burgers zonder zorgenkinderen kunnen er zo'n kortzichtige mening op na houden waarmee je als gezin gestigmatiseerd en niet geholpen wordt. Ik wantrouw ze allemaal maar mijn kinderen zijn eerlijk is eerlijk goed terecht gekomen dankzij de inzichten en de diagnose van de jeugd ggz. En ik ben als ouder zeer bezorgd dat de kinder- en jeugdpsychiatrie het loodje gaat leggen als ze in de nieuwe jeugdwet ondergesneeuwd worden door jeugdzorg en gemeente. Dan neem je de wetenschap niet serieus. We kiezen liever voor ondeskundigheid want dat is goedkoper. Je hebt er alleen weinig aan.
Bovendien klopt de volgende zin niet: '..inschakeling van haar deskundigheid op het gebied van goede diagnose, ter voorkoming van onder-en overdiagnose zal door gemeenten met plezier gefinancierd worden..'
Een goed diagnose ter voorkoming van onder én over-diagnose? Wie heeft die overbodige diagnose dan gediagnostiseerd, als dat de j-ggz niet was?
Bureau Jeugdzorg soms, of ben ik dan te cynisch als ik doel op de talloze speculaties door de hier niet toe bevoegde gezinsvoogden die rustig op de stoel van de specialist gaan zitten in hun rapportages richting de kinderrechter...
Het kabinet is heel duidelijk: 'Minder labeltjes' (want specialistische hulp heet misleidend 'duur' te zijn - en over-diagnose heet de 'schuld' te zijn van j-ggz) en de gratis familieleden van de Eigen Kracht kunnen dan zonder echte diagnose lekker zelf aanmodderen.
Dat is althans het plan van de regering.
Ik bedoel ook niet alle jeugd-GGZ kinderen en hun ouders over een kam te scheren. Natuurlijk zijn er situaties waarbij een diagnose onvermijdelijk is, en ik vind ook niet dat je diagnoses moet veroordelen.
Ik pleit er alleen voor om ook te denken aan al die kinderen met een overdiagnose en hoe erg dat voor hen is. En ik plaats in dat kader vraagtekens bij het 'gestoord verklaren' van kinderen die niet verstandelijk gehandicapt zijn. Daarnaast wijs ik op de uitwassen binnen de jeugd-GGZ en dat de maatschappij dat nu eenmaal wil aanpakken en niet voor niets. Zie voor dit geluid ook bv http://www.artsennet.nl/blogs/Gastblogs/Laura-Ba …
In Eigen Kracht conferenties geloof ik helemaal niet, daar is geen bewezen resultaat van. En Eigen Kracht als tegenhanger van diagnoses al helemaal niet.
Ik geloof wel in een langzame maatschappelijke bewustwording dat we nu doorslaan met kinderen etiketteren en wat de nadelen daarvan kunnen zijn.
Maar uw standpunt begrijp ik ook, ik veroordeel ouders die wel voor een diagnose kiezen dan ook zeker niet. Ik speel alleen advocaat van de duivel door ook te wijzen op de nadelen die diagnoses voor kinderen kunnen hebben, probeer nuance in het debat te brengen.
Maar respect ook voor uw inbrengen keuzes hoort daar natuurlijk bij. Over wederzijds respect in de discussie over wel of geen diagnoes, verwijs ik u ook naar deze column waar dit ook wordt bepleit:
http://www.artsennet.nl/blogs/Gastblogs/Laura-Ba …
Respect is hard nodig want op Twitter wordt Dr. Laura Batstra door boze ouders beledigd, voor dom uitgemaakt en als zij voorzichtig probeert te zijn, of zich kwetsbaar opstelt in de discussie en eens een punt toegeeft (normaal en netjes in een academische cultuur waar het om argumenten gaat) dan gaan die ouders ongelooflijk te keer.
De honden lusten er geen brood van. Bij dat soort ouders vraag je je dan toch wel automatisch af of men ook zo met hun kinderen omgaat? Hen alle eigenheid ontneemt, eigen meningen ontneemt en hen alleen maar wil zien als ziek en gestoord.
Extra fijn daarom om ouders als u te zien, die het op argumenten houden. En die uberhaupt voor hun eigen keuze en afwegingen uiteraard ook respect terug verdienen.
Ik heb alle sympathie voor de OpvoedPoli, maar niet iedere ouder zal straks in de voordelige positie verkeren van woonachtig te zijn in de kleinere gemeenten die wel contracten afsluiten met jullie organisatie. De OpvoedPoli wordt de keel dichtgeknepen door de zorgverzekeraars, dus lijkt de transitie een verbetering.
Maar de ouders in de grote steden zoals Amsterdam zijn overgeleverd aan de pret-ideeën van een wethouder als Pieter Hilhorst en die ziet overal bloemetjes, maar hij garandeert geen integrale zorg van hoogwaardig niveau. 'Gaat u eerst maar eens vijf (!) gesprekken aan met de O&K, voor we verder kijken wat nodig is voor het kind (met bijvoorbeeld autisme). En met de verdachtmaking van 'labels' en in het bijzonder de verdachtmaking van de ouders van kinderen met een label, kan er in die gesprekken van alles gebeuren...
Kindermishandeling is in de mode, dus mogen ouders a.u.b een goede diagnose door een niet-speculerende deskundige, voordat er 'hulp' op gang komt?
Vervolgens is er een sterk verband met de kindergeneeskunde: tal van kinderpsychiatrische aandoeningen hebben een somatische achtergrond. Niet voor niets is de genetica steeds belangrijker in de kinder en jeugdpsychiatrie. De kindergeneeskunde, net zo medisch als de kinder en jeugdpsychiatrie wordt ook niet overgeheveld, daar twijfelt niemand aan, waarom dam wel de KJP
De wereldliteratuur en-wetenschap is eenduidig: het is een misstap KJP uit het psychiatrische domein in het sociale domein te plaatsen met de overheveling naar de gemeente.
Overigens geeft van Rijn in de 2 MvA geen enkel steekhoudend argument maar geeft mn blijk van vooroordelen en weinig zicht op wat KJP eigenlijk is, namelijk een keihard medisch vak zoals elk ander medisch specialisme. De gemeente moet daar van afblijven. Stijfkoppig wordt door van Rijjn volgehouden dat de JGGZ in de transitie mee moet, wat ooit door iemand om door onduidelijke redenen in 2010 bedacht is. Ondanks het rapport Gemeenten Aan Zet waar de betrokkene KJP deskundigen zich tegen transitie uitgesproken hebben is toch gekozen in faveure daarvan. Onbegrijpelijk. Dit moet gekeerd worden want ík kan er vergif op innemen dat er over 3 jaar een parlementaire commissie komt over deze transitie en over 5 jaar de boel teruggedraaid wordt. Deze politieke dwaalerij: dát is pas schadelijk voor onze kwetsbare kinderen.
Dat is uw visie. Die ik overigens nergens onderbouwd zie. Uw argument dat de Kinder en Jeugdpsychiatrie door de overheid en zorgverzekeraars uitgehold wordt is inderdaad een groot probleem, maar dat is een heel andere discussie, waarbij de oplossing niet is in de armen van de Gemeente te kruipen die vervolgens overigens de zaak alsnog 3 jaar gaat uitbesteden aan de zorgverzekeraar omdat de gemeente het 'nog' niet kan.
Overhevelen naar de gemeente is niet de oplossing om te ontkomen aan de machtspositie van de verzekering en daarbij de aard en het fundament van het specialisme veranderen is een denkfout.
Kinder en Jeugdpsychiatrie is een medisch specialisme zoals ik onder betoogde en het een kunstfout om het onder te brengen in het sociale domein analoog aan bv. opvoedproblemen. De argumentatie daarvoor is overal in de wereldliteratuur te vinden, zoals ik eveneens beschreef.
De oplossing is vooral zorgverzekeraars en overheid aan te spreken dat ' weer ' doorgeschoten is aan regeldrift en reguleerdrang en dit keer zorgverzekeraars de perverse prikkel niet konden weerstaan om geld te cashen. Dat moet aangepakt worden. Dáár ligt de fundamentele discussie. Níet het feit waar KJP thuishoort. Daar is de rest van de wereld het wel mee eens en daar zijn tal van onderbouwde, wetenschappelijke inzichten over die dit onderschrijven (in het medische domein namelijk) Men is overigens nu al heel verbaasd over dat overheid hier aan torn en kijkt nieuwsgierig mee wat Nederland aan het uithalen is. (Overigens: Denemarken heeft niet voor niets in hun overheveling de KJP níet mee overgeheveld, dit is ' exclusief' Nederlands)
Ik ben dan ook benieuwd, naar uw referenties naar wetenschappelijk onderzoek dat pleit voor een overheveling naar de gemeente. Een bredere kijk (wat iets anders is dan een complete overheveling) is natuurlijk prima, maar dat doet KJP al, als u daarmee systemisch-maatschappelijk bedoelt, wat nog steeds geen argumentatie is waarom door overgang naar de gemeente het wezen en fundament van de KJP onderuit gehaald moet worden.
Uw argumentatie heb ik nergens kunnen ontdekken en ik vind als u dergelijke extreme uitspraken doet er wel enige redenering achter moet zitten. De strekking van uw bovenstaande verhaal en onderstaande reactie wordt dan nogal tendentieus en populistisch en weinig geloofwaardig.
Zo'n inhoudelijke discussie zou veel vaker kunnen als u ook over jeugdzorg eerlijk zou zijn. Als u elke klacht uit zou zoeken in alle eerlijkheid, dan had u niet zoveel vijanden, dan was er neit zoveel verbittering.
U ziet nu dat er best bereidheid is tot inhoudelijk discussie en ook veel kennis bij de lezers. Maar dat is ook precies waar u tegenaan loopt bij al die columns met verhalen die niet waar zijn.
Kortom, dit pleit er heel duidelijk voor dat u eerlijker en transparanter bent en uw lezers (ook die met zeer ernstige klachten over BJAA en dat zijn er veel!) serieus neemt.
Democratie gaat niet over bestuurders met trucs om kritiek de kop in te drukken, door media te bespelen. Want daar kun je lang mee weg komen, maar mensen zijn niet gek. Daar kweek je steeds meer verbittering en boosheid mee, het is oneerlijk en een vorm van machtsmisbruik als een bestuuder dat doet. Zeker in een wereld waar het gaat om leven en dood, zoals bij kinderen.
Na deze discussie kunt u dus nooit meer doen alsof uw critici gek zijn en hun reacties weg laten censureren. U ziet nu dat als u een normale column schrijft daar ook normaal en inhoudelijk op wordt gereageerd.
Hopelijk voor u een zeer belangrijke les.
Ondanks dat ik 2 keer met argumentatie aangeef dat de redenen om de kinder en jeugdpsychiatrie over te hevelen een grote misstap is omdat KJP in de basis een medisch specialisme is dat thuis hoort op de plek waar het nu zit lijkt dit bij u toch weinig indruk te maken.
Ik ben het eens dat het met het huidige zorgstelsel danig mis is, maar om dan de KJP weg te halen als oplossing te zien is de omgekeerde wereld. Dan bent u er dus ook voor om de kindergeneeskunde mee te nemen en daarmee elke specialisme dat met het zorgstelsel te maken heeft. Raar genoeg vindt iedereen dat ineens wel vreemd en een kolderieke gedachten. Terwijl beiden toch echt net zo goed medisch specialismen zijn. Ergo: er zijn kennelijk grote misvattingen en vooroordelen over wat KJP is en inhoudt.
De oplossing is mijns inziens veel meer gelegen het probleem bij de bron en in het geheel aan te pakken. Het gaat mis bij de regeldrift en controle drang van zorgverzekeraars onder het fiad van de overheid.
Hoe dat opgelost moet worden weet ik ook niet. Misschien zorgverzekeraars zelf overhevelen naar de gemeente? Ik hou me liever bij mijn leest. De KJP, en maal me daar hard voor. Misschien, meneer Gerritsen, moet u dat ook doen en de intenties van de KJP professional eens ter harte nemen.
Waarom de JGGZ alleen zou kunnen gedijen in het zieke zorgverzekeringsstelsel zie ik dus niet. Ik heb overigens groot respect voor jullie vak en hoge niveau van professionaliteit. Echter, een groot deel van het effect van die professionaliteit lekt nu weg door de perverse financiering (die niet beloont dat er effectief gewerkt wordt) en door de verkokerde inzet van de JGGZ.
Ja er zijn een aantal recente veelbelovende initiatieven richting integraler/systeemgerichter werken maar zelfs die initiatieven spelen zich vaak nog in de koker af. FACT teams puur met alleen GGZ werkt echt minder effectief van FACT zoals in Zaanstad waarin ook Jeugd en Opvoedhulp, en BJZ meedoen.
Dat JGGZ zou moeten werken op een puur medisch model is volgens mij ook al lang achterhaald. GGZ is meer dan geneeskunde. Een puur medische insteek is te eenzijdig en dus niet effectief.
Tot slot gaat het niet alleen om betere samenwerking tussen jeugdzorg en JGGZ. Als er sprake is van schuldenstress, werkloosheid, gebrekkig sociaal netwerk, te kleine woning, etc etc, dan is het zo onrustig in gezinnen dat je met alleen JGGZ of VGGZ weinig voor elkaar krijgt. Het zijn juist de gemeenten die bij uitstek in staat zijn om deze samenwerking te organiseren. De effectiviteit van de JGGZ zal met sprongen toenemen. Ik snap niet waarom jullie dat niet als pure winst zien.
Kortom trek die witte jas uit, kom uit je schulp en ga genieten van de mogelijkheden die je krijgt om veel meer dan nu verschil te maken voor kwetsbare kinderen in de knel, in plaats van vast te houden aan een ook door jouzelf als ziek beoordeeld zorgverzekeringssysteem met dbc/dotterreur.
Volgens mij getuigt mijn insteek van meer respect voor jullie vak en het belang van excellente JGGZ dan het tegen beter weten in vasthouden aan een stelsel dat niet werkt.
Tevens wordt het ggz-zorgstelsel voor het gemak maar even gelijk gesteld aan de DBC financiering daarvan, en problemen in het jeugdzorg stelsel (wat iets anders is dan jGGZ) worden de ggz aangerekend.
Dat kosten de afgelopen jaren extra gegroeid zijn komt door mensen als Erik Gerritsen die met politieke argumentatie de DBC systematiek er per 2008 door hebben gedrukt, want regulatie is goedkoper, terwijl ook toen al door de professionals werd aangekondigd dat het niet gaat werken. Maar nee, luisteren naar een professional is een burgervader en de politiek te min. Bovendien professionals in de zorg zijn toch per definitie fraudeurs en uit op eigen belang? Politiek en media praten elkaar graag na en als er ergens iets niet goed gaat is het hele systeem ziek! In plaats van de oorzaak op te lossen gaan we zo gevolgen bestrijden. De gemeenten gaan het wiel opnieuw uitvinden zodat de regels niet meer nodig zijn? Droom lekker verder... Professionals zijn gehouden aan een beroepscode en, anders dan in de politiek, het schenden daarvan heeft consequentie's voor je carrière. Regeltjes van de gemeente gaan dus niet zomaar uitgevoerd worden door professionals.
We hebben hem volledig naar van Rijns ideaalbeeld opgevoed. Ontbijt, liefde, gelukkig getrouwde ouders,geen schulden de drie r's , waarden en normen etc.De boodschap, "jij hebt autisme, jij bent het niet" klonk met regelmaat.
Door de bank genomen ging het goed.
Tot 26 november 2013. Toen deed onze lieve sociale goed opgevoede autistische zoon een suicidepoging. Hij zag het niet meer zitten, had een depressie doordat hij niet meer aan de maatschappelijke en sociale eisen kon voldoen. Onze wereld stond stil. Wat ben ik de kinder jeugd psychiater dankbaar dat hij zijn vrije avond offerde om mij door die avond te coachen. Hij zag zoon de volgende dag. Stelde hem in op medicatie en redde daarmee zijn leven.
Het doet mij oprecht pijn dat de groep jggz ouders als "dom" word weggezet door @vaste lezer. Alsof ze zich laten gebruiken door de jeugdpsychiaters met als opperhoofd Dr Menno Oosterhoff. Niets is minder waar. Ook jggz ouders kunnen zelf nadenken. Om even voor mijzelf te spreken, ik ben bijzonder kritisch en zal het niet nalaten kj psychiaters over de vingers te tikken indien nodig. Natuurlijk kan er veel verbeterd worden maar ik geloof in de oprechtheid en deskundigheid van de beroepsgroep. Ze zetten het kind centraal. Niet zichzelf. Ik geloof oprecht dat de overheveling naar de gemeente desastreus is voor de kinderen die psychisch niet gezond zijn. Niet omdat de gemeenten onwillig zijn maar omdat ze niet zijn toegerust voor deze groep
Geachte heer Gerritsen,
Ik denk dat er niet langs elkaar heen gepraat wordt. Ik denk dat we het zelfs eens zijn dat wat betreft dat hoe de zorgverzekeraars omgaan met de KJP funest is voor goede zorg. Dat is echter geen reden om de KJP over te hevelen. Want dan moet niet alleen de hele psychiatrie over maar alle medische specialismen die met dezelfde zorgverzekeraars te maken hebben en net zo te kampen hebben met bezuinigingen en regelgevingen.
Dan bent u kennelijk het er mee eens dat bv de kindergeneeskunde ook over moet naar de gemeenten.
Ik meen toch voldoende redenen aangedragen te hebben die ik ontleen aan de KNAW maar ook aan de stand van zaken in de gehele wetenschap hierover. Ik begrijp niet zo goed dat u dit niet als voldoende reden of argument ziet of mijns inziens niet wil zien. En dat zijn slechts een deel van de argumenten maar wat mij betreft wel de kern.
ERGO: waarom iets wat intrinsiek GOED functioneert op de schop en volledig isoleren (zie argumentatie van mijn berichten onder) en uit een medisch domein halen omdat de zorgverzekeraar over grenzen gaan? Dat is kolder. U zal toch daarnaast ook wel bekend zijn met de argumenten van de KNMG, de NVVP, GGZ Nederland en tal van andere organisaties. Deze hebben kennelijk volgens u evenmin argumenten. Dan is nog niet een gesproken over de uitvoerbaarheid van de wet, over privacy waarbij geenszins duidelijk is (en waar gemeente niet eens weten dat bepaalde gegevens niet inzichtelijk zijn en sterker nog, inzage mogen hebben in medische informatie bij "onregelmatig verwijsgedrag van de huisarts (Zie MvA van Rijn) hoe dit geregeld wordt en hoe dit beheersbaar en controleerbaar is waarin de jeugdwet niet voorziet en waar CBP en Kinderombudsman over waarschuwen, en ten lange leste dat de gemeente zelf min 15% moeten bezuinigen naast het feit dat een periode de gevreesde zorgverzekeraars zelf de honneurs van de inkoop waarnemen, het feit dat men zeer weinig concreet voor ogen heeft hoe dat nu met de KJP moet (in ieder geval in mijn regio en met mij mijn 12 KJP collega's, die samen een kwart van Nederland bedienen) en deze wetgeving met lede ogen aanziet komen en werkelijk geen idee heeft wat te doen met nog 11 maanden (12 maanden was evenmin voldoende) voor de boeg. Dit overigens in tegenstelling tot de juichstemmimg van VNG blijkend uit het wat mij betreft schokkende interview van mevrouw Jorritsma waar zij een reeks vooroordelen en domheid betreffende de jeugdwet en de KJP ten beste en net varkentje wel even gewassen gaat worden, waarmee mijn idee over deze transitie andermaal bevestigd wordt. Niet doen.
Dan is er nog de landelijke gelijkheid aan zorgverlening die ingeruild dreigt te worden aan een veelvoud van visies en ideeën per gemeente die afhankelijk van de desbetreffende ambtenaar vrij is in te vullen. De wet voorziet daar niet in. Van Rijn verwijst naar de individuele gemeenten hiervoor. Dat wordt dus een lappendeken aan willekeur van zorg die getoetst gaat worden door een ingehuurde (dus niet bepaald objectieve)professional of er wordt geadviseerd door een gemeente ambtenaar aan een psychiatrisch ziek kind welke hulp nodig is. Niet doen dus.
Overigens heeft van Rijn aangegeven in zijn memorie van antwoord dat 70% van KJP patiënten geen jeugdzorg bemoeienis heeft. Wat heeft de KJP dan te zoeken in de jeugdwet?
U zegt respect te hebben voor de kinder en jeugdpsychiatrie maar schroomt niet vooroordelen te uiten dat de KJP uit 'de witte jas' moet komen en niet zo medisch moet denken. (Medisch is natuurlijk niet hetzelfde als alleen medisch: in een ziekenhuis zitten. Ten overvloede meld ik dat de KJP systemisch / maatschappelijk kijkt in 3 milieus).
Dit alles komt mij disrespectvol en arrogant over. Ik begrijp daaruit dat u werkelijk geen idee heeft hoe de KJP werkt maar kennelijk ook u vooroordelen daarover niet wil bijstellen en u mij vertelt dat ik geen argumenten heb.
U behoeft dan wellicht werkelijk een nieuwe bril, als dat van uw zorgverzekeraar nog mag (misschien moet de gemeente die regeling anders ook overnemen?) of u bent erop uit dat elke discussie bij voorbaat doodgeslagen wordt, of u heeft er persoonlijk voordeel bij dat de jeugdwet er door komt.
Welk argument ik aandraag. Het zal nooit een argument voor u zijn.
Een argument dat het lekker schuilen is bij de gemeente en er enige successen zijn met FACT teams weegt toch niet echt op tegen de visie die letterlijk de rest van de wereld heeft met betrekking tot de KJP
Het stelsel moet onder de loep. Dat klopt. Maar de oplossing die u aandraagt is het zeker niet. u biedt de KJP een shelter aan om te schuilen voor de boosaardige zorgverzekeraars. Echter zal de KJP gemankeerd moeten schuilen waarbij geen garanties zijn gegeven dat het dak niet instort of de KJP overlijdt ter plaatse aan zijn verwondingen. Bedankt voor het aanbod. Ik ga er in ieder geval niet op in en zover ik inschat geen enkele professional. Behalve de Opvoedpoli misschien. Maar die voeden alleen maar op. Ach toch een vooroordeel.
Einde discussie overigens. Ik heb voldoende mijn punt gemaakt.