Warm afscheid
Philippe Bressers nam onlangs afscheid als jeudgzorgprofessional. Erik Gerritsen noteert zijn verhaal.
Onlangs nam Philippe Bressers, informatiemanager bij Bureau Jeugdzorg Agglomeratie Amsterdam, afscheid. Vaak praten en schrijven we over het fantastische werk dat de frontlijnprofessionals in de jeugdzorg verrichten.
Philippe deed zijn werk voor kinderen in de knel in alle bescheidenheid vanuit een ondersteunende functie. Hij was in de jaren dat hij voor BJAA werkte van grote waarde voor ons. Zo was hij onder meer de drijvende kracht achter het ontwikkelen van een “work around” applicatie, letterlijk om de bestaande zwaar verouderde en gebruikersonvriendelijke ICT systemen heen, die het onze gezinsmanagers mogelijk maakt om nu al gezinsgericht te werken volgens het principe van één gezin, één plan, één gezinsmanager, één digitaal dossier. Met als gevolg veel minder tijd kwijt aan administratieve rompslomp en meer tijd voor gezinnen. Een mooi voorbeeld van hoe je vanuit een staffunctie ook direct van waarde kan zijn voor jeugdzorgprofessionals en kinderen in de knel.
Maar de belangrijkste reden waarom ik een column over het afscheid van Philippe schrijf is de zeer persoonlijke speech die hij uitsprak bij zijn afscheidsborrel. Ik geef hem hierna, met zijn toestemming, letterlijk weer. Verder commentaar is overbodig.
“Ik ga jullie een mooi verhaal vertellen in plaats van waarom ik weg ga of wat ik ga doen. Het gaat over een jongetje van 10 jaar. Groeit op in een nieuwbouwwijk in Zoetermeer, vader goede baan, moeder zorgt voor de kinderen. Drie oudere zussen. Hij zit op voetbal, speelt trompet, het gaat goed op school. Kortom, een prima leven heeft dat jongetje. Prima gezinnetje!
Misschien dan toch iets wat niet zo goed ging de laatste tijd: zijn ouders maakten wel steeds vaker ruzie. Maar goed, ze zoeken hulp bij de GGZ om te kijken of ze uit hun problemen konden komen. Toch konden bloemetjes en chocolaatjes niet meer de boel sussen en kondigde zijn moeder op een avond aan dat ze wilde scheiden. Vader bleek daar niet mee om te kunnen gaan en zette prompt de kinderen en moeder het huis uit. Zijn moeder kreeg woonruimte in een “blijf van mijn lijf” huis en het jongetje werd samen met zijn jongste zus opgevangen door kennissen in de buurt.
De betrokken hulpverleners GGZ (2 jonge, ambitieuze hulpverleners, vers van de pers) vonden dat er te veel aan de kinderen werd getrokken en men vond dat het jongetje samen met zijn zus beter een tijdje naar een neutrale plek kon gaan. Zo gezegd, zo gedaan! Dat jongetje werd samen met zijn zus geplaatst in een kindertehuis. Kinderdorp Neerbosch aan de andere kant van Nederland. Een kindertehuis voor zeer moeilijk opvoedbare kinderen. “Konden ze lekker tot rust komen.....”
De eerste nacht al werden zijn kleren gestolen, binnen 1 week had hij aan den lijve ondervonden dat die jongens daar toch echt op een andere manier meningsverschillen beslechten. Hij begreep niet waarom zijn moeder niet langs kwam. Hij miste zijn ouders! De hulpverleners hadden bedacht dat er een tijdje geen contact moest zijn tussen ouders en kinderen maar dat ging er bij het jongetje niet in. Na een ruime maand nam moeder het heft weer terug in handen, ze had het licht gezien. Ze had woonruimte geregeld voor haar en de kinderen en ging vol goede moed samen met haar zwager op een vrijdag naar de directeur van Neerbosch. Legde het voorstel bij hem neer. Wat er ook gebeurt, ze wilde haar kinderen zien en er voor hen zijn.
Diezelfde vrijdagmiddag stond het jongetje en zijn zus onder toezicht (VOTS[i]) ; de macht troefkaart werd gespeeld door de hulpverleners. Het jongetje kreeg de week daarna het verhaal te horen van zijn oudste zus en besefte maar al te goed wat OTS[ii] en UHP[iii] betekende. Hij stond er vanaf nu alleen voor!
Dat was toen. Niet getreurd. Hoe super cool is het als datzelfde jongetje na 30 jaar bij BJAA de kans heeft gekregen en genomen om in 3 jaar een wezenlijke positieve bijdrage te leveren aan het verbeteren en omturnen van Jeugdzorg. Niet als hulpverlener maar in zijn eigen vak, ICT. Hoe ongelooflijk trots ben ik op al die GGW-ers[iv] die wél uitgaan van de positieve krachten in het gezin, die durven te kiezen voor het kind, die praktische oplossingen zoeken, die omdenken, die al die systeemcondities en kwesties die ik heb ondergaan als kind proberen te slechten.
Hoe ongelooflijk cool is het als je het werk hier kan afsluiten met een succesvolle landelijke GGW conferentie met de uitkomst structureel minder OTS-en bij BJAA als jezelf een niet noodzakelijke OTS hebt gehad als kind. Voor mij is de cirkel rond genoeg! Ik wil jullie daar allen heel erg voor bedanken! Ik zou willen zeggen: blijf strijden voor de Kevins[v](en misschien nu ook een beetje voor de Philippe-jes) in deze maatschappij. Verloochen je zelf niet, blijf aan jezelf werken, privé maar ook vooral binnen je werk. Dat ben je aan jezelf verplicht als je je beseft dat je 80.000 uur in je leven invult met zoiets wat het labeltje werk heeft gekregen in onze maatschappij. Proost op BJAA!
Erik Gerritsen
[i] Voorlopige (spoed) ondertoezichtstelling
[ii] Ondertoezichtstelling
[iii] Uithuisplaatsing
[iv] Generiek Gezins Gerichte Werken, de nieuwe methode bij BJAA die leidt tot aanzienlijke daling van het aantal ondertoezichtstellingen en uithuisplaatsingen.
[v] Zie de twee filmpje over Kevin op www.bjaa.nl
Reacties: 13
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Waar baseert u dat op dat de jeugdzorg in Amsterdam beter is geworden? Er is namelijk onlangs een rapport van de rekenkamer uitgekomen waaruit het tegendeel bleek. Volgens de Amsterdamse rekenkamer is er sinds 2008 nauwelijks iets verbeterd en is het dramatisch dat de politiek daar niets aan doet. Men gaat dus af op mooie verhalen van Gerritsen die niet waar blijken te zijn.
@Kees Verhaal
Waar baseert u zich op dat Gerritsen dit verhaal opschrijft uit waardering voor een collega? Dit verhaal komt Gerritsen immers goed uit, want volgens deze man doet BJAA het veel beter dan in zijn jeugd.
Ik neem ook mijn hoed af voor de intenties van deze man. Ik ben ervan overtuigd dat hij inderdaad de jeugdzorg graag beter had willen maken. Helaas is dat niet gelukt, op het moment dat hij zijn speech hield viel er een arrestatieteam van zes man in bij een pleeggezin in Limburg en sleurde een kind weg.
Zie ook de opmerking hieronder en de verwijzing naar de Telegraaf. Dit verhaal heeft in allerlei media gestaan: googelen op Veronika Jong, jeugdzorg Amsterdam. Bij dit brute politieoptreden waren acht kinderen waaronder kleintjes. Het meisje waar het om ging was twaalf en al acht jaar uit hus, ze durft beslist niet naar haar moeder terug. En BJAA was doof voor ale signalen van pleegmoeder en kind, heeft geen verlenging van de OTS bewerktstelligd door goed onderzoek, heeft geen VOTS aangevraagd.
En op indringende telefoontjes vanuit de jeugdzorg in Limburg vond men dat die zich er niet mee moest bemoeien. Men heeft het willens en wetens hierop aan laten komen dat dit kinderen wordt aangedaan. Pleegmoeder Veronika heeft die nacht niet geslapen, constant in de weer met de doodsbange kleutertjes die bij haar in huis wonen omdat ze al getraumatsieerd zijn. Het kind liep weer weg uit handen van de politie.
Daarom is zij gistermorgen spoorslags afgereisd naar BJAA die nu dit in de publiciteit is, wil doen voorkomen in de media alsof BJAA geen fouten heeft gemaakt. En alsof het verhaal van deze medewerker klopt, dat het tegenwoordig beter is.
Niets is minder waar en hoe cynisch dat op dezelfde dag van de toespraak van deze medewerker, elders kinderen door toedoen (of juist nalaten) van BJAA zo mishandeld worden. Want dat is het, en dat stond ook op het spandoek van pleegmoeder, dat jeugdzorg zélf kinderen mishandelt door er zo slordig en liefdeloos mee om te gaan.
Nelleke Groenewegen is directeur Jeugdzorg Zeeland en dus directe collega van Erik Gerritsen.
Bestuurders in de jeugdzorg zijn ziende blind en horende doof. Maar goed, ze krijgen er dan ook een heel riant salaris voor terug. Jeugdzorg Zeeland doet het (t.o.v. andere Bureaus Jeugdzorg) dan weer wel relatief goed. Dat msg ook gezegd worden. Maar wat voor Jeugdzorg Zeeland geldt, is helaas nog niet het landelijke beleid. En geldt zeker niet voor de club van Gerritsen.
Helemaal als je bedenkt dat dit aan de orde van de dag is!
Als je op deze manier een fietsenstalling runt, heb je na een maand geen fiets meer over. Je wordt meteen aan de schandpaal genageld omdat je overheidsgelden verkwanseld.
Een parlementaire enquête lijkt me op zijn plaats evenals vragen in Straatsburg over de rechten van het kind. Dhr. Gerritsen? Zonder salaris de deur uit en een forse boete voor wanbeleid en het betalen van schadevergoeding aan alle slachtoffers van BJZ. Het is dus waar dat slachtoffers dader worden, zie het verhaal van Philippe Bressers. Een reden om goed te screenen en geen voormalige slachtoffers op te nemen in het personeelsbestand van BJZ.
Hoofd van een dictatoriaal apparaat, dat schijt heeft aan wetten en regels, het achterste afveegt met rechterlijke uitspraken en nog minder fatsoen dan een pinda.
Vele lezers van BB hebben hier al ontelbare malen op gewezen. Maar E.G. mag gewoon doorgaan.
Ik vermoed een hele ongezonde relatie tussen BB en E.G. Iets met geld en zo.
Als jeugdzorg overgaat naar de gemeente wordt het tijd de stofkam erdoor te halen.
Natuurlijk zijn er pleegouders nodig. Als je het je kunt veroorloven kun je pleegouder worden, anders niet. Lijkt mij een goed uitgangspunt. Zelfverrijking door pleegzorg, dat kan natuurlijk niet. Wie kan kwalitatief, goede zorg bieden aan beschadigde kinderen als je er 12 tegelijk in huis hebt? Instellingen moeten al helemaal dicht, kinderen horen niet in grote groepen op te groeien. Het zijn geen legbatterijkippen! Kinderen in gevangenissen en isoleercellen stoppen is verboden. Zo raken steeds meer mensen onveilig gehecht. We weten nu toch wel dat BJZ geen goed alternatief is voor het eigen gezin? http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1251 …
Voor de mooie praatjes van Gerritsen kopen we niets.
Geen goede actie om getraumatiseerde kinderen op een plek te zetten waar zorg voor kinderen nodig is.
Uit ervaring weten we dat dit vreselijk mis kan gaan. Robert M. was als kind ernstig misbruikt. Zijn verhaal en dat van 87 kinderen is ook bekend.
http://www.telegraaf.nl/binnenland/21755580/__To …