Fase 4..

De wereld was destijds te klein toen voormalig Arbeidsvoorzieningsvoorzitter De Boer het besluit nam niets meer voor deze groep mensen te willen doen. De gemeenten spraken hier schande van. Hier werden mensen afgeschreven. De kloof tussen gemeenten en Arbeidsvoorzieningsorganisatie kon niet groter zijn. Volgens velen is hier de kiem gelegd voor het later opheffen van de Arbeidsvoorzieningsorganisatie.

Opvallend daarom zijn nu de plannen van de gemeente Amsterdam die in de pers zijn gekomen om als gevolg van de forse rijksbezuinigingen het Participatiebudget nog slechts te gebruiken voor de zogenaamde kansrijken. Voor de kansarmen zou er geen geld meer zijn. Dit verhaal verdient allereerst een stevige nuance. Als je goed kijkt naar de plannen van Amsterdam wordt eigenlijk geen tweedeling (kanrijk/kansarm) gemaakt, maar een driedeling. Amsterdam helpt niet de echt kansrijken, die moeten zelf maar werk vinden. Amsterdam investeert vooral in de middengroep, de mensen die met een steuntje in de rug op termijn nog werk kunnen vinden.

Die nuancering neemt niet weg dat het Participatiebudget in Amsterdam dus inderdaad niet meer zal worden ingezet voor de ‘echte onderkant’. Het Participatiebudget wordt dus weer een re-integratiebudget. Vanuit de invalshoek van de arbeidsmarkt een begrijpelijk standpunt. Mits gebaseerd op een goede diagnose zal het inzetten van middelen voor deze groep immers het meeste effect resulteren. Dat sluit aan op eerdere adviezen van de RWI om bij de inzet van trajecten meer selectiviteit toe te passen.

Wat betekent deze ontwikkeling echter voor de participatiedoelstelling? Ook mensen op de onderste treden van de participatieladder zullen immers aan onze samenleving moeten blijven deelnemen. Gelukkig wordt dit ook door Amsterdam onderkend en wordt daar gezocht naar slimme allianties met bijvoorbeeld het welzijnswerk en de stadsdelen. Ook zie ik relaties met de Wmo. Dit deel van het debat, - zeker als meer gemeenten Amsterdam gaan volgen - kan volgens mij echter nog wel een steuntje in de rug gebruiken.

Bezuinigen vergt keuzes. De gemeenten zitten nu in een weinig benijdenswaardige positie. Een keuze voor de middengroep moet gepaard gaan met een duidelijk verhaal voor de ‘echte onderkant’. Fase 4 mag immers geen alarmfase worden. Dat moet de geschiedenis van Arbeidsvoorziening ons geleerd hebben. Laten we samen aan dat verhaal werken!

Pieter Jan Biesheuvel